در 11 آگوست 1999، بیش از 350 میلیون نفر در اروپا و آسیا شاهد آخرین خورشید گرفتگی کامل قرن بیستم بودند.
این پدیده بر فراز اقیانوس اطلس، چند صد مایلی شرق بوستون، آمریکای شمالی آغاز شد و به خلیج بنگال ختم شد.

تنها بخشی از سرزمین اصلی بریتانیا که یک خورشید گرفتگی کامل (خورشید در حال سقوط در سایه ماه) را تجربه کرد، شهرستان کورنوال در جنوب غربی انگلستان بود. پس از بریتانیا، کسوف در سراسر اروپا و آسیا از جمله ایران دیده شد.

در کشورهای شمال فرانسه، مانند آلمان، آسمان صاف بود. اما در لحظه خورشید گرفتگی کامل، باران شدیدی بارید و منظره را خراب کرد. با این حال، به دلیل تراکم جمعیت زیاد در مسیر خورشید گرفتگی، یکی از پربیننده ترین خورشید گرفتگی های کامل در تاریخ بشر بود.

در شبکه های تلویزیونی بین المللی پوشش قابل توجهی از پیشرفت سایه کسوف منتشر شد. سایه ماه از ایستگاه ماهواره ای میر روسیه نیز رصد شد و ویدئویی از آن به صورت زنده از تلویزیون پخش شد.

یک ماه پس از ماه گرفتگی، تنها 14 مورد آسیب چشم ناشی از مشاهده تصادفی ماه گرفتگی گزارش شد. این عدد کمتر از آن چیزی بود که در ابتدا تصور می شد. در یکی از جدی ترین موارد، بیمار به مدت 20 دقیقه بدون محافظت از چشم در معرض نور خورشید قرار گرفت، اما کمپین سلامت عمومی به طور کلی موفق به کنترل موارد عفونت شد.

قرن بیستم شاهد خورشید گرفتگی های دیگری بود، اما هیچ کدام کامل نبودند.