جنگ سرد دوران مهمی بود که پس از پایان جنگ جهانی دوم به وجود آمد و تقریباً بلافاصله متحدان سابق را به آشنا و به تدریج تبدیل به رقیب کرد. هر کشوری در این مدت در سطح بسیار بالایی از اضطراب قرار داشت و از گفتن یا انجام کار اشتباه می ترسید. با این حال، قدرتهای بزرگ برای کنترل یکدیگر، قدرت نظامی خود را گسترش دادند، تجهیزات و سلاحهای جدید نظامی را توسعه دادند و فناوریهای قدیمی را بهبود بخشیدند. اتحاد جماهیر شوروی تمام تلاش خود را کرد تا از قدرت آمریکا عقب نماند و هواپیماهای جنگنده خود را طوری طراحی کرد که با برخی از بهترین جنگنده هایی که تا به حال به آسمان رفته اند، رقابت کند.
MiG-29 و Su-27 بهترین هواپیماهای اتحاد جماهیر شوروی بودند و آزمون زمان را پس داده اند و همچنان در مناطق جنگی در دنیای مدرن پرواز می کنند. هر دو جنگنده در دهه 1970 طراحی شدند اما تا دهه 1980 به اپراتورهای آنها تحویل داده نشدند. MiG-29 زودتر در سال 1983 وارد خدمت شد، در حالی که نیروی هوایی شوروی تا سال 1985 Su-27 را دریافت نکرد.
هر دو هواپیما هدف خاص خود را داشتند. جنگنده میگ نقش های مختلفی از نبرد هوا به هوا تا ماموریت های حمله هوا به سطح را انجام می داد. طراحان Su-27 تصمیم گرفتند آن را به هواپیمایی تبدیل کنند که بتواند به خوبی با سایر اهداف هوابرد، از جت های جنگنده گرفته تا بمب افکن ها مقابله کند. در ادامه این مقاله به مقایسه این دو جنگنده روسی ساخته شده در دوران شوروی می پردازیم.
میگ 29
Mikoyan MiG-29 – که به طور رسمی در ناتو به عنوان Fulcrum شناخته می شود – در طول جنگ سرد به عنوان یک جنگنده برای مقابله با F-16 نیروی هوایی آمریکا به پرواز درآمد، اما در ابتدا رقابت کمی بین این دو وجود داشت. طرح های اولیه آن چیزی نبود که از یک هواپیمای جنگنده جدید انتظار می رفت، زیرا طراحان فاقد تجربه در روش های طراحی مدرن بودند. برخلاف هواپیمایی که برای رقابت با آن در نظر گرفته شده بود، بدنه MiG-29 به جای ترکیبی از مواد مرکب، از آلومینیوم ساخته شده بود و سیستم کنترل پرواز آن به جای کنترلهای پیشرفتهتر fly-by-wire از هیدرولیکهای معمولی استفاده میکرد. مهندسان شوروی در نهایت این کاستی ها را کشف کردند، تغییراتی انجام دادند و Fulcrum را به یک تهدید مؤثر تبدیل کردند.
به لطف حسگرهای پیشرفته ای مانند رادار Slot Back Doppler، حسگرهای ردیابی مادون قرمز و فاصله یاب لیزری، خلبانان Fulcrum می توانند با اهدافی که در زیر آنها پرواز می کنند درگیر شوند. این هواپیمای ساخت شوروی از سیستم هدف گیری نصب شده روی کلاه ایمنی استفاده می کرد که نیازی به چرخاندن تکیه گاه خلبانان به سمت هدف را از بین می برد. تا زمانی که خلبان سر خود را به سمت هواپیمای دشمن نشانه رفته باشد، موشکی که پرتاب خواهد شد روی هدف خود باقی خواهد ماند. به گفته Royal United Services، این قابلیت، همراه با نسبت قدرت به وزن و چابکی MiG-29، آن را در درگیری های یک به یک در برد بصری «عملاً بی رقیب» کرده است. این ترکیب همچنین میگ 29 را به یک هواپیمای جنگنده محبوب برای سایر کشورها تبدیل کرد.
این جنگنده چند منظوره مجهز به توپ 30 میلی متری GSh-301 است، می تواند علاوه بر بمب و راکت، 6 موشک هوا به هوا را حمل کند و با سرعت 2.3 ماخ پرواز کند.
سوخو Su-27UB
Su-27 دو موتوره – که توسط ناتو Flanker نامیده می شود – ممکن است دومین جنگنده از دو جنگنده شوروی باشد، اما به وضوح اوج مهارت طراحی هوانوردی شوروی بود. تولید فلانکر تنها یک هدف داشت: عملکرد بهتر از F-15 Eagle USAF. مرحله طراحی Su-27 با شروع دشواری آغاز شد زیرا طراح اصلی، میخائیل سیمونوف، از همه چیز آنقدر ناراضی بود که تولید را متوقف کرد و از ابتدا شروع کرد. به گفته موزه اسمیتسونیان، سیمونوف به قول معروفی گفته است: ما فقط لاستیک ها و صندلی خلبان را نگه داشتیم. این تلاش ها منجر به تولید Su-27P، یک نسخه رهگیر که برای تسلط بر آسمان طراحی شده بود، و Su-27S که می تواند به سلاح های هوا به سطح مسلح شود، انجامید.
البته سوخو سو-27 پیشرفته ترین جنگنده امروزی در آسمان نیست، زیرا جنگنده های نسل پنجم می توانند به راحتی آن را از میدان خارج کنند، اما روسیه و اوکراین هر دو از آن در نیروی هوایی خود استفاده می کنند. اوکراین مدتهاست که انبار هواپیماهای فلانکر خود را اصلاح کرده و نام آنها را Su-27M1 گذاشته و آنها را به سیستمهای ناوبری بهبودیافته و سیستم راداری با برد وسیع مجهز کرده است.
به طور کلی، برای حفظ برتری هوایی، این جنگنده از یک توپ 30 میلی متری گریازف-شیپونوف GSh 301 و مجموعه ای از موشک های هوا به هوا با هدایت رادار و مادون قرمز استفاده می کند. برای نقش های دیگر، می توان آن را با بمب های معمولی یا خوشه ای و همچنین موشک های هوا به زمین مسلح کرد. هر موتور Saturn AL-31F می تواند 27640 پوند نیروی رانش ایجاد کند و هواپیما را تا سرعت 2.35 ماخ پیش ببرد. این هواپیمای روسی می تواند حداکثر 3509 کیلومتر را قبل از نیاز به سوخت گیری طی کند.
منبع: https://digiato.com/tech/mig-29-vs-su-27