در 24 نوامبر 1639، ستاره شناس و روحانی انگلیسی جرمیا هوراکس، همراه با دوست و خبرنگار خود ویلیام کرابتری، برای اولین بار گذر زهره را اندازه گیری کردند.

پیش بینی گذر دوم زهره

هوراکس با استفاده از روشن بینی کپلر او با توجه به اینکه در سال 1631 ناهید از مقابل خورشید عبور کرد، محاسبه کرد که این گذرها به تنهایی انجام نمی شود، بلکه به صورت جفت و با فاصله 8 سال بین یکدیگر اتفاق می افتد.

عبور دوم کمتر از چهار هفته دیگر انجام می شود، بنابراین او تجهیزات خود را آماده کرد. او سپس به برادر کوچکترش و کرابتری در براتون نامه نوشت و به آنها توصیه کرد که رویداد یکشنبه 24 نوامبر را مشاهده کنند.

تلسکوپ ساده او روی یک تیر چوبی نصب شده بود. بنابراین او می تواند تصویر خورشید را روی یک تکه کاغذ که با دایره مدرج به قطر شش اینچ مشخص شده است، بتاباند.

حوالی ظهر روز 23 نوامبر، هوراکس اتاقش را تاریک کرد و نور خورشید را که از پنجره می‌آمد روی کاغذی متمرکز کرد که در آن تصویر با خیال راحت دیده می‌شد. او مشاهدات خود را روز قبل از ترس اینکه محاسباتش نادرست باشد آغاز کرد.

روز یکشنبه هوا ابری بود که ساعت با طلوع خورشید شروع شد. اما او ابتدا متوجه سایه سیاه کوچک زهره در هنگام عبور از خورشید در حدود ساعت 3:15 بعدازظهر و سایه بعدی نیم ساعت قبل از غروب خورشید در ساعت 3:53 بعد از ظهر شد.

Crabtree مشاهدات خود را با استفاده از تنظیمات مشابه انجام داد، اما زمان کافی برای انجام اندازه گیری ها را نداشت. در براتون هوا ابری بود و او فقط برای مدت کوتاهی مسیر را دید.

نتایج

هوراکس اندازه گیری هایی انجام داد و محاسبه کرد که میزان اختلاف منظر خورشیدی کمتر از آنچه قبلاً ثبت شده بود است. بنابراین او به این نتیجه رسید که خورشید از زمین دورتر از آن چیزی است که قبلا تصور می شد.

اگرچه هوراکس و دوستش طی پنج سال پس از انجام مشاهدات خود مردند، کار پیشگامانه آنها در تعیین اندازه منظومه شمسی تأثیرگذار بود.

مشخص نیست که آیا هوراکس و کرابتری هرگز شخصاً ملاقات کرده اند یا خیر، اما از سال 1636 آنها به طور منظم مکاتبه داشتند. به دلیل علاقه مشترکشان به آثار یوهانس کپلر، آنها خود را به همراه ویلیام گاسکوئین به عنوان «ما کپلریان» معرفی کردند.