23 نوامبر 1924 کشف ادوین هابل مبنی بر اینکه سحابی آندرومدا در واقع یک کهکشان جزیره ای دیگر در خارج از کهکشان راه شیری ما است، اولین بار در نیویورک تایمز منتشر شد.

شاید بزرگ‌ترین کشف نجومی قرن بیستم این بود که آنچه که زمانی «سحابی‌های مارپیچی» نامیده می‌شد، در واقع کهکشان‌های مستقلی هستند که میلیون‌ها سال نوری از ما فاصله دارند.

شخصیت اصلی داستان، ستاره شناس آمریکایی، ادوین هابل است، اما البته همه چیز با چارلز مسیه، گردآورنده کاتالوگ مشهور مسیه، شروع شد.

برخی از سوالات در مورد این سحابی ها غیرقابل حل بودند. آیا آنها فقط خوشه بودند، یا دورتر بودند، شاید حتی فراتر از مرزهای کهکشان ما؟

اصطلاح “جهان جزیره” برای توصیف این ایده که برخی از سحابی ها منظومه هایی شبیه به کهکشان راه شیری ما هستند معرفی شد.

به تدریج، در نیمه دوم قرن نوزدهم، نظریه جزیره محبوبیت نداشت. اما دیگران چندان مطمئن نبودند و ادوین هابل در میان افراد شکاک بود.

نتایج هابل به طور اساسی جهان بینی علمی را تغییر داد. حامیان می گویند کشف هابل از سحابی، در خارج از کهکشان ما، به هموار ، راه برای ستاره شناسان آینده کمک کرد. اگرچه برخی از همکاران مشهورتر او یافته های او را به سخره گرفتند، هابل در نهایت یافته های خود را درباره سحابی ها منتشر کرد.

علیرغم مخالفت ها، هابل که در آن زمان دانشمندی 35 ساله بود، ابتدا یافته های خود را در نیویورک تایمز منتشر کرد و سپس به طور رسمی آن را به عنوان مقاله در جلسه 1 ژانویه 1925 ارائه کرد.

اثر منتشر شده هابل برنده جایزه انجمن آمریکایی و پانصد دلار از کمیته جایزه برتون ای. لیوینگستون شد. در آن زمان، جایزه نوبل فیزیک کارهای انجام شده در نجوم را به رسمیت نمی شناخت، وگرنه قطعا هابل برنده می شد.