در 17 مارس 2004، فرانسوا لبرون و همکارانش در نیچر گزارش دادند که منابع پرتو گاما در مرکز کهکشان ما توسط فضاپیمای انتگرال شناسایی شده است.

رصدخانه اخترفیزیکی یکپارچه بین المللی پرتو گاما یک شعله پرتو گاما را در مرکز کهکشان ما شناسایی کرده است که نشان می دهد بیشتر آن توسط 91 منبع جداگانه تولید می شود.

حساسیت و دقت بالای ابزارهای یکپارچه امکان تشخیص این اجرام آسمانی را فراهم کرد. در حالی که برای بیش از سی سال، تلسکوپ های دیگر فقط یک مه مرموز و یک تصویر تار پرتو گاما را مشاهده کرده اند.

این پرتوهای گاما برای اولین بار از طریق آزمایشات در اواسط دهه 1970 کشف شدند. در ابتدا، ستاره شناسان فکر می کردند که این درخشش ناشی از فعل و انفعالات اتم های گازی است که در کهکشان نفوذ می کند.

این نظریه می تواند ماهیت پراکنده انتشار گاز را توضیح دهد، اما با قدرت پرتوهای گاما مطابقت ندارد. پرتوهای گامای تولید شده توسط مکانیسم‌های پیشنهادی بسیار ضعیف‌تر از موارد مشاهده شده بود. بنابراین این راز برای چندین دهه بی پاسخ ماند.

در همان روز در سال 2004، دانشمندان مارس اکسپرس همچنین کشف میدان‌های چند ساله یخ آبی در قطب جنوب مریخ را اعلام کردند. این مشاهدات توسط ابزار امگا فضاپیما بین 18 ژانویه تا 11 فوریه 2003 انجام شد.