رادیو از دوران کودکی جزئی از زندگی ظریف احمد ظریف بوده است. امروز هر روز صبح به آن گوش می دهد و می گوید در شام «لذت واجب» است. ظریف که شاعر کشمیری است، در رادیو به عنوان مفسر فرهنگی و ادبی کار کرده است – او حتی برنامه های کودک نوشته است – و به گفته او این رسانه در بافت اجتماعی تنیده شده است. او می گوید: «در کشمیر، میراث، ادبیات و فرهنگ ما را حفظ کرده است. ما به خاطر نحوه ثبت تاریخ ما مدیون او هستیم. »

زمانی که از اوت 2019، دولت هند عملاً ارتباطات از راه دور را در کشمیر در طول یک بحران سیاسی قطع کرد، ظریف به رادیو اتکا کرد تا در جریان رویدادها بماند.

امسال یک قرن از اولین پخش رادیویی در هند گذشت. در عصر رسانه های اجتماعی، رادیو دوام آورده است و صدها میلیون نفر هنوز در سراسر کشور به آن گوش می دهند. کانال تلویزیونی دولتی All India Radio دارای 262 ایستگاه رادیویی است که تقریباً تمام نقاط هند را پوشش می دهد و به 23 زبان و 146 گویش پخش می شود. بیش از 388 ایستگاه FM خصوصی در بزرگترین و کوچکترین شهرها وجود دارد. اما این گستره عظیم یک محدودیت عمده را به همراه دارد. افرادی مانند ظریف که به دنبال منابع خبری متنوع هستند نمی توانند به ایستگاه های رادیویی محلی خود مراجعه کنند زیرا دولت هند انحصار کامل اخبار رادیویی را در اختیار دارد. بلکه باید به کانال های خارجی بروند.

ظریف می‌گوید: «در رادیو خود به بی‌بی‌سی، صدای آمریکا و دیگران گوش می‌دادم که به دنبال منبع دیگری اطلاعات درباره آنچه برای ما و آنچه در جهان می‌گذرد، می‌گشتم. اگرچه او انگیزه‌های کانال‌های بین‌المللی را زیر سوال می‌برد، اما همچنان بر لزوم شنیدن دیدگاه‌های جایگزین سخت‌گیر است. او می گوید: «تا زمانی که یک ایده نقد نشود، قابل احترام نمی شود. تداوم یک دیدگاه منحصر به فرد دموکراسی نیست.

با نزدیک شدن به انتخابات ملی – و دولتی که به طور گسترده متهم به سانسور گزارش های نامطلوب، دستگیری یا آزار خبرنگاران و قطع اینترنت در مواقع بحران شده است – فعالان آزادی بیان، روزنامه نگاران و سیاستمداران اپوزیسیون بیم دارند که کنترل رادیو به آن واگذار شود. آنها حزب حاکم بهاراتیا جاناتا دارای مزیت بزرگی است که پوشش منفی نامزدهای خود را محدود می کند و به آن بستری برای استدلال های خود می دهد.

آنورادا رامان، روزنامه نگار سیاسی می گوید: «در شرایطی که ما در آن زندگی می کنیم، که یک دولت تک قطبی است، نگرانی از تقویت است. «چون شما هیچ اطلاعاتی در رادیوهای خصوصی نمی دهید، فقط صدای دولت را تقویت می کند. »

ریشه های کنترل دولت بر راه های هوایی هند به دوران استعمار برمی گردد. در اوایل دهه 1930، دولت استعماری بریتانیا شرکت پخش ورشکسته هند را خریداری کرد و آن را در سال 1936 به عنوان رادیو All India راه اندازی کرد. پس از استقلال، دولت های هند و پاکستان این ایده را به ارث بردند که “اطلاعات پخش شده از رادیو می تواند بسیار خطرناک باشد و به راحتی می تواند منجر به انتشار شایعات شود، بیشتر از روزنامه ها و موارد مشابه، و باید کاملاً کنترل شود.” ایزابل آلونسو هواکوجا توضیح می دهد. ، مورخ دانشگاه کلمبیا و نویسنده رادیو برای میلیون ها نفرکتاب توسعه رادیو در شبه قاره هند.

پس از استقلال، دولت حتی سعی کرد پخش موسیقی روی آنتن را کنترل کند. برای مدتی، موسیقی محبوب صنعت بالیوود به نفع موسیقی کلاسیک بیشتر ممنوع شد. مردم با گوش دادن به رادیو سیلان مستقر در سریلانکا، راهی برای دور زدن محاصره یافتند، که مخاطبانی فداکار در هند و پاکستان پیدا کرد.