در 21 مه 1946، فیزیکدان لوئیس اسلوتین هنگام آزمایش با “هسته شیطان” در آزمایشگاه ملی لوس آلاموس به طور مرگبار در معرض تشعشعات قرار گرفت و 9 روز بعد درگذشت.

ذات شیطان

پس از بمباران ناکازاکی، عملیات دیگری برای حمله به ژاپن آماده شد. اما پس از تسلیم ژاپن و زمانی که دیگر برای جنگ مورد نیاز نبود، بمب به آزمایشگاه مخفی در سه مایلی لوس آلاموس منتقل شد.

در آن زمان، این بمب یک محصول دست ساز و صنعتی به حساب می آمد و لس آلاموس زادگاه بمب اتمی بود.

در این آزمایشگاه، فیزیکدان کانادایی لوئیس اسلوتین به همکاران خود نشان می داد که چگونه یک سلاح هسته ای را تقریباً به نقطه بحرانی برسانند. این فرآیند دشوار به «غلغلک دادن دم اژدها» معروف بود.

جسم آزمایشی از یک نیمکره فلزی با هسته پلوتونیوم تشکیل شده است و در وسط آن شکل برجسته ای دارد.

روش تست اسلوتین

اسلوتین شاید مهمترین متخصص جهان در مدیریت مقادیر خطرناک پلوتونیوم بود. او حدود یک سال قبل از این رویداد به مونتاژ اولین سلاح اتمی کمک کرده بود.

روش او ساده بود. من نیم پوسته ای از بریلیم را روی هسته پایین آوردم که نوترون های خارج شده از پلوتونیوم را منعکس می کند.

این یک واکنش زنجیره ای هسته ای ضعیف و کوتاه مدت را آغاز می کند که فیزیکدانان می توانند از آن داده ها را جمع آوری کنند. اما قبل از اینکه پوسته به طور کامل روی هسته بنشیند، کار خود را متوقف کرد.

شرح حادثه

بعد از ظهر روزی که قلب شیطان منفجر شد، اسلوتین آزمایش خود را تکرار می کرد. هنگامی که او روند آهسته و پر دردسر پایین آوردن نیمی از بدنه را آغاز کرد، میخ از دستش لیز خورد و نیمه تمام بدنه روی قلب افتاد.

رعد و برق آبی اتاق را روشن کرد و موجی از گرما را ساطع کرد. مدت زمان نورپردازی نمی توانست بیشتر از یک دهم ثانیه باشد و اسلوتین در بازگرداندن قطعه بسیار سریع واکنش نشان داد.

محاسبات بعدی نشان داد که تعداد کل واکنش های شکافت یک میلیون بار کمتر از اولین بمب های اتمی است. اما این مقدار برای تشعشع قابل توجه رادیواکتیویته کافی بود.

بلافاصله آمبولانس به محل اعزام شد و آزمایشگاه تخلیه شد. در این زمان، دانشمندان سعی کردند با ایجاد نقشه ای از محل ایستادن آنها در لحظه لغزش، میزان تشعشع دریافتی را تعیین کنند. اما آشکارساز آنقدر آلوده بود که نتوانستند مقدار دقیق آن را تعیین کنند.

حتی شاهدان انفجار به همراه دانشمندان به بیمارستان لوس آلاموس منتقل شدند.

لویی اسلوتین می میرد

اسلوتین و بقیه دانشمندان چهار روز پس از حادثه به نیومکزیکو منتقل شدند. در روز پنجم، تعداد گلبول های سفید اسلوتین به طور چشمگیری کاهش یافت و دما و نبض او شروع به نوسان کرد.

گزارش پزشکی حاکی از آن بود که از این روز به بعد، بیمار به سرعت از کار می افتد. اسلوتین دچار حالت تهوع، درد شکم شد و شروع به کاهش وزن کرد.

او دچار سوختگی ناشی از تشعشعات داخلی شده بود. چیزی که یک متخصص پزشکی آن را “آفتاب سوختگی سه بعدی” نامید. در روز هفتم، او حملات “آشفتگی ذهنی” را تجربه می کرد.

اسلوتین در نهایت به کما رفت و 9 روز پس از تصادف در سن سی و پنج سالگی درگذشت. جسد او مهر و موم شد و برای دفن در تابوت نظامی به وینیپگ فرستاده شد.

لویی اسلوتین دومین دانشمندی بود که بر اثر قرار گرفتن در معرض تشعشعات جان خود را از دست داد. هری داغلیان دانشمند دیگری بود که قبل از او بر روی هسته های پلوتونیوم کار می کرد. او همچنین یک ماه بعد به دلیل انتشار تشعشعات هسته ای درگذشت.

سوابق لوس آلاموس نشان می دهد که ذات شیطان ذوب شده و در یک سلاح جدید در تابستان 1946 مورد استفاده قرار گرفت.