این “موج ضربه ای ابرنواختر” با سرعت بیش از 500000 کیلومتر در ساعت از فضای بین ستاره ای عبور می کند.

امروز در تصویر ناسا چه می بینیم؟

در مرکز این تصویر، نخ‌های بافته شده، روشن و نازک با جزئیات دقیق به سمت بالا حرکت می‌کنند.

این رشته ها در واقع امواج بلندی در یک لایه کیهانی از گاز درخشان هستند که تقریباً از لبه آن دیده می شوند. سحابی مداد، که توسط سر جان هرشل در دهه 1840 کشف شد، گاهی به عنوان پرتو هرشل شناخته می شود.

این به عنوان NGC 2736 طبقه بندی می شود و ظاهر نوک تیز آن همان چیزی است که نام رایج امروزی آن، سحابی مدادی را به وجود آورده است.

این سحابی حدود 800 سال نوری از ما فاصله دارد و تقریباً 5 سال نوری وسعت دارد و تنها بخش کوچکی از باقیمانده ابرنواختر فیله را نشان می دهد.

بقایای عظیم Vela حدود 100 سال نوری قطر دارد. در ابتدا، بخشی از موج ضربه ای که به عنوان سحابی مداد دیده می شد با میلیون ها کیلومتر در ساعت حرکت می کرد، اما سرعت آن به طور قابل توجهی کاهش یافت و مواد بین ستاره ای اطراف را بلعید.