بازوهای یک کهکشان مارپیچی بزرگ با وسعت 60000 سال نوری در این تصویر دیجیتالی از M51 که توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده است باز می شود.

در واقع، M51 یکی از سحابی های مارپیچی متمایز است که بازوهای پیچ در پیچ آن با یک منحنی ریاضی معروف به “مارپیچ لگاریتمی” توصیف می شوند. مارپیچی که با افزایش فاصله از مرکز، فواصل آن از نظر هندسی رشد می کنند.

استفاده از لگاریتم برای تبدیل مختصات نقاط نسبت به مرکز M51 بازوهای مارپیچی کهکشان را در خطوط مستقیم و مورب ایجاد کرد.

امروز در تصویر ناسا چه می بینیم؟

تصویر اصلاح‌شده نشان می‌دهد که بازوها توسط ستاره‌زایی کشیده شده‌اند و در مناطق صورتی ستاره‌ساز و خوشه‌های ستاره‌ای آبی جوان پوشیده شده‌اند.

به نظر می رسد کهکشان همراه NGC 5195 (در بالا) در حال تغییر مسیر بازوی خود است و دیافراگم M51 نسبتاً تحت تأثیر قرار نمی گیرد.

مارپیچ های لگاریتمی که به عنوان Spira Mirabilis نیز شناخته می شوند، در طبیعت در همه مقیاس ها وجود دارند. به عنوان مثال، آنها می توانند طوفان ها، برخورد ذرات زیر اتمی در یک محفظه حباب، و البته گل کلم را توصیف کنند.