در 1 می 1958، کشف ون آلن از کمربندهای تشعشعی قدرتمندی که زمین را احاطه کرده اند در روزنامه واشنگتن ایونینگ استار منتشر شد.
این مقاله اشاره می کند که کاشف آنها، “جیمز ون آلن“، ارائه شده در سمپوزیوم مشترک آکادمی ملی علوم و انجمن فیزیک آمریکا در واشنگتن دی سی، از داده های کاوشگر فضایی کاوشگر 1 و پیشگام 3 در ناحیه قطب مغناطیسی زمین برای تشخیص وجود تسمه های تشعشعی و غلظت ذرات باردار الکتریکی استفاده می شود.
فراتر از کمربندهای ون آلن کاوش کنید
یکی از بزرگترین خطرات برای فضانوردانی که به مریخ سفر می کنند، غلبه بر قرار گرفتن در معرض تابش پرانرژی ناشی از بادهای خورشیدی، طوفان های خورشیدی و پرتوهای کیهانی کهکشانی است که خارج از منظومه شمسی ما منشا می گیرند.
مگنتوسفر زمین ذرات پر انرژی را به دام می اندازد و از زمین در برابر بادهای همیشه جاری و طوفان های خورشیدی محافظت می کند. این تشعشعات می تواند به فناوری و همچنین افرادی که روی زمین زندگی می کنند آسیب برساند.
ذرات به دام افتاده دو کمربند تشعشعی به نام کمربند ون آلن تشکیل می دهند که مانند دونات های غول پیکر زمین را احاطه کرده اند. کمربند بیرونی متشکل از میلیاردها ذره پرانرژی است که از خورشید سرچشمه می گیرند و کمربند داخلی متشکل از برهم کنش پرتوهای کیهانی با جو زمین است.
فضانوردان برای رسیدن به فضای بیرونی باید از طریق کمربندهای ون آلن پرواز کنند. بنابراین، پرواز سریع در این منطقه برای کاهش قرار گرفتن در معرض تشعشع مهم است. تجهیزات الکترونیکی حساس در داخل ماهواره ها و فضاپیماهایی که از طریق کمربندهای ون آلن حرکت می کنند نیز باید در برابر تشعشعات محافظت شوند.
در دهه 1950 کشف شد
این کمربندهای تشعشعی که در خارج از مدار پایین زمین قرار دارند، در سال 1958 توسط اخترفیزیکدان جیمز ون آلن کشف شدند. ون آلن کشف کرد که می توان از میان مناطقی با تشعشعات ضعیف ون آلن پرواز کرد تا به فضای بیرونی رسید.
آزمایش ون آلن بر روی اکسپلورر 1 در 31 ژانویه 1958 آغاز شد. این آزمایش پرتوهای کیهانی بسیار ساده بود و شامل یک شمارنده گایگر (دستگاهی که تشعشعات را تشخیص می دهد) و یک ضبط کننده بود. آزمایشات بعدی در سه ماموریت دیگر در سال 1958، اکسپلورر 3، اکسپلورر 4 و پایونیر 3، نشان داد که دو کمربند تشعشعی در اطراف زمین وجود دارد.
مشاهدات ده ها سال است که ادامه دارد. اما دانش ما در مورد کمربندها زمانی که کاوشگر ون آلن در سال 2012 پرتاب شد افزایش یافت.
یک دهه بعد، در سال 1968، ماموریت آپولو 8 ناسا به اولین فضاپیمای سرنشین دار تبدیل شد که خارج از کمربندهای ون آلن پرواز کرد و قبل از بازگشت به زمین، به دور ماه چرخید.
هنگامی که ایستگاه فضایی بین المللی نیز در سال 2011 تکمیل شد، مدار پایین زمین آن سفر به ایستگاه را برای فضانوردان ایمن تر کرد.
منبع: https://digiato.com/astronomy/the-discovery-of-the-powerful-van-allen-radiation-belts