برادران رایت از سال 1900 در کیتی هاوک ایالات متحده آمریکا در تلاش برای ساخت اولین ماشین پرنده سنگین تر از هوا بودند. تا سال 1903 آنها Flyer I را ساختند که راندمان موتور آن 66٪ بود. این موتور نسبت به موتورهای تولیدی برتری داشت و دارای نسبت قدرت به وزن مناسب برای استفاده هواپیما بود.

اولین پرواز برادران رایت

این هواپیما که به رایت فلایر معروف است محصول یک برنامه پیچیده چهار ساله است که توسط ویلبر و ارویل رایت در سال 1899 انجام شد.

در 17 دسامبر 1903، رایت ها با استفاده از این دستگاه دو پرواز انجام دادند. اولین پرواز توسط Orville با طول 39 متر در 12 ثانیه ثبت شد. آن روز صبح که برادران به عنوان خلبان جایگزین شدند، سه پرواز دیگر انجام شد. ویلبر در چهارمین پرواز همان روز مسافت 279 متری را در 59 ثانیه طی کرد. او در این پرواز توانست دستگاه را کنترل کند و حالا دیگر هیچ شکی در توانایی پرواز رایت ها وجود نداشت.

در حالی که برادران رایت هواپیمای آزمایشی را طراحی و ساختند، آنها همچنین پیشگام بسیاری از اصول و تکنیک های اساسی مهندسی هوانوردی مدرن بودند. مانند استفاده از تونل باد و آزمایش پرواز به عنوان ابزار طراحی.

در حالی که برادران و دیگران در مورد سفر طولانی صحبت می کردند، وزش باد هواپیمای رایت فلایر را واژگون کرد و روی شن ها فرستاد. هواپیما به شدت آسیب دید و دیگر پرواز نکرد. اما برادران رایت به آنچه در نظر داشتند دست یافتند.

آنها نسخه های دیگری از این هواپیما را در سال های 1904 و 1905 ساختند و طراحی را عملی کردند. در 5 اکتبر 1905، ویلبر پرواز شگفت انگیز 39 دقیقه ای و 39.2 کیلومتری را در سومین هواپیمای برقی برادران انجام داد.

سرنوشت هواپیما

در سال 1928 این هواپیما به موزه علوم لندن امانت داده شد و قبل از ارسال بازسازی شد. پس از جنگ جهانی دوم، این هواپیما در سال 1948 به ایالات متحده بازگشت.

این هواپیما در 17 دسامبر به مناسبت چهل و پنجمین سالگرد پرواز به طور رسمی به مؤسسه اسمیتسونیان ارائه شد و از آن زمان تاکنون در معرض دید عموم قرار گرفته است.