دانشمندان قبلاً ردپای مستقیمی از اکسیژن را در سمت شب زهره شناسایی کرده بودند و مدل‌های نظری مدت‌ها پیشنهاد می‌کردند که اکسیژن اتمی باید در جو سیاره وجود داشته باشد.

اکنون دانشمندان توانسته اند ردپای مستقیمی از اکسیژن را در کنار روز روشن زهره ثبت کنند. این کشف می تواند اطلاعات بیشتری در مورد جو زهره به محققان بدهد.

ردپای اکسیژن در زهره به چه معناست؟

این کشف هیجان‌انگیز است، به‌ویژه از آنجایی که دانشمندان مدت‌هاست رویای دانستن بیشتر در مورد «همزاد شیطان» زمین را در سر می‌پرورانند. در حالی که زمین سرسبز و سرسبز است، زهره منظره ای جهنمی است، سیاره ای داغ که توسط ابرهای خفه کننده دی اکسید کربن احاطه شده است.

یک راه خوب برای درک زهره این است که یک محیط گلخانه ای با دمای متوسط ​​867 درجه فارنهایت تصور کنید. این محیط به قدری گرم است که تمام شاخک های ارسالی در عرض چند دقیقه ذوب شدند. این ویژگی کسب اطلاعات بیشتر در مورد سطح زهره را دشوار می کند.

اما اکسیژن اتمی با اکسیژنی که تنفس می کنیم یکسان نیست. بنابراین، حتی اگر بتوانیم از گرمای شدید جان سالم به در ببریم، زهره سیاره ای نیست که بتوانیم در آن نفس بکشیم. در عوض، اکسیژن اتمی بسیار واکنش پذیر است و معمولاً با اتم های دیگر پیوند دارد. این عنصر به شکل اتمی در ارتفاعات بالای زمین موجود است، اما به نظر می‌رسد در زهره بیشترین فراوانی را داشته باشد.

فایده این کشف چیست؟

تشخیص مستقیم اکسیژن در روز زهره می تواند اطلاعات بیشتری در مورد نحوه تشکیل دی اکسید کربنی که جو زهره را پر می کند به ما بدهد. بر اساس داده ها، دانشمندان بر این باورند که وقتی اتم های دی اکسید کربن به سمت خورشید زهره حرکت می کنند، از هم جدا می شوند و به اکسیژن اتمی و مونوکسید کربن تبدیل می شوند. با این حال، همانطور که به سمت شب حرکت می کند، مولکول ها دوباره ترکیب می شوند و دی اکسید کربن را تشکیل می دهند.

کسب اطلاعات بیشتر در مورد خواهرمان زمین به ما کمک می کند تا بهتر بفهمیم که چگونه زهره تبدیل به سوراخ داغ و مرگبار امروزی شده است. این می تواند به ما کمک کند تا درک کنیم که چگونه آب و هوا و سایر تأثیرات جهانی شکل و عملکرد سیاره ما را برای هزاران سال آینده تغییر می دهد.