قدمت فیلم های مافیایی به اندازه خود سینماست. اولین فیلم در این ژانر فرعی (The Black Hand) در اوایل سال ۱۹۰۶ ساخته شد، اما در دهه ۱۹۳۰ بود که عرضه آن افزایش یافت. دار و دسته های مافیایی که در دوران رکود بزرگ و دوران ممنوعیت مشروبات الکلی ظاهر شدند، ایده های خلاقانه ای به کارگردانان سینما داده بودند، بدین ترتیب بود که آثار موفقی مانند Little Ceasar و The Public Enemy ساخته شد. دهه ۷۰ به لطف اکران فیلم هایی مانند The Godfather و Mean Streets به دهه طلایی ژانر مافیایی تبدیل شد. از آنجا به بعد، عرضه فیلم های مافیایی به طور ثابت ادامه یافت، از این رو طرفداران این ژانر همیشه چیزی برای دیدن داشتند.

امروزه دیگر فیلم های مافیایی مثل گذشته خبرساز نیستند. این تا حدی به این دلیل است که این روزها هیاهوی رسانه ای کمتری در مورد جرایم سازمان یافته وجود دارد. در گذشته، چهره‌های برجسته‌ای مانند جان گوتی و کارلو گامبینو، مردم را نسبت به زندگی اوباش کنجکاوتر کرده بودند. چنین چهره های خبرسازی دیگر وجود ندارند. با این حال، طرفداران این ژانر همچنان متعهد هستند و همیشه به دنبال نسخه های جدیدی از شخصیت های مافیایی می گردند. چه فیلم‌هایی باشند که عمیقاً در بطن عملیات مافیا فرو می‌روند چه آن‌هایی که رویکردی از بیرون موسوم به «جو معمولی»می گیرند یا فیلم هایی که از دیدگاه نیروهای پلیس روایت می شوند، داستان‌های مافیایی هرگز از سرگرم ، مخاطبانشان دست بر نمی دارند. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با ۱۰ فیلم مافیایی برتر دهه ۲۰۲۰ تاکنون آشنا کنیم.

۱۰- Lansky (2021)

بیش از ۴۰ سال از مرگ او می گذرد، اما افسانه مایر لانسکی همچنان قوی تر می شود. او علیرغم اینکه یک عضو معروف مافیا و یکی از بنیانگذاران سندیکای جنایی ملی (هیئت ناظر آمریکا برای فعالیت های مافیایی) بود، تنها چند ماه را در سال ۱۹۵۳ در زندان گذراند. شایعات حاکی از آن است که او توانست از دست دراز عدالت فرار کند، به این دلیل که عکس هایی داشت که نشان می داد جی. ادگار هوور، رییس افسانه ای اف بی آی با دستیار مردش، کلاید تولسون، رابطه ، داشته است. در عصری که همجنس‌گرایی بسیار تقبیح می شد، این عکس‌ها ابزاری ایده‌آل برای باج‌گیری بودند.

چنین جزئیاتی و بسیاری موارد دیگر در فیلم Lansky ساخته ایتان راکوی ارائه شده است. در اینجا، مخاطبان با لانسکی سالخورده ای آشنا می شوند، در شرایطی که با تحقیقات جدید FBI در مورد فعالیت های خود روبرو شده است. با آگاهی از اینکه زمان کمی برایش باقی نمانده است، لنسکی تصمیم می گیرد داستان خود را برای نویسنده ای گرفتار روایت کند، به شرطی که تا پس از مرگش چیزی منتشر نشود. بنابراین فیلم از فلاش بک ها برای نقبی عمیق به زندگی این عضو مافیا استفاده می کند.

لنسکی تنها به خاطر بازی های بازیگرانش نیز ارزش تماشا دارد. هاروی کیتل نقش این شخصیت مافیایی بدنام را بازی می کند و مانند رییسی که می داند هر مرده ای کجا دفن شده است، انرژی مورد نیاز برای هر سکانس را می داند. قدرت بازیگری او در این فیلم اصلاً تعجب برانگیز نیست. کیتل قبلاً نه تنها در نقش گانگسترهای ساختگی مختلف، بلکه چند گانگستر واقعی نیز بازی کرده است. او پیش از این نقش بنیانگذار ، وگاس استریپ، باگزی سیگل، در Virginia Hill و میکی کوهن در Bugsy را بازی کرده است. کیتل همچنین در فیلم The Irishman نقش رئیس خانواده جنایی فیلادلفیا، آنجلو برونو را بازی کرد. بنابراین، چنین نقشی حالت یک حافظه عضلانی را برای این بازیگر دارد. در این فیلم زندگی‌نامه ای، او رفتارهای لانسکی را با فداکاری و اعتماد به نفس بازسازی می‌کند. بازی او، همراه با یک روایت بدون عجله و روان، به فیلمی منجر می شود که از ابتدا تا پایان لذت بخش و جذاب است.

۹- Night in Paradise (2020)

در روزگاران قدیم، روسای مافیا پیشنهادهایی می دادند که مردم نمی توانستند رد کنند. متأسفانه نسل فعلی سرسخت است. هنگامی که رییس باند مافیایی بوکسونگ، رییس دوه، به سراغ تائه گو، شخصیت اصلی فیلم Night in Paradise، می رود و از او می خواهد که به گروه او بپیوندد، تائه گو جواب رد می دهد. دوه که حس می کند به او توهین شده، خواهر و خواهرزاده تائه گو را می کشد. در تلافی، تائه گو نیز دوه و تعداد زیادی از سرسپردگانش را به قتل می رساند. او سپس به جزیره ای در همان حوالی فرار می کند در حالی که نقشه کشیده برای همیشه ناپدید شود.

مهاتما گاندی یک بار گفته است: «(با قانون) چشم در برابر چشم، همه جهان کور می شود». این سخن او عملاً در Night in Paradise به تصویر کشیده می شود. اقدامات خشونت آمیز ابتدای فیلم باعث ایجاد یک واکنش زنجیره ای طولانی می شود که تا دقایق پایانی فیلم ادامه دارد. حتی زنی که تائه گو عاشق او می شود، نیز وارد این هرج و مرج و کشتار می شود. او یکی از آخرین افرادی است که زنده می ماند، اما داستان او نیز پایان خوبی ندارد. اما به همان اندازه که قتل های غم انگیز و وحشیانه زیادی در فیلم وجود دارد، این فیلم مافیایی کره ای، با زنجیره بی پایان خشونت خود ارزش سرگرمی بالایی دارد و بخش بزرگی از این جذابیت همان خشونت هاست.

۸- The Outfit (2022)

The Outfit در دهه ۱۹۵۰ شیکاگو روایت می شود، جایی که گانگسترهایی مانند آل کاپون و جانی توریو دیگر وجود ندارند، اما فعالیت مافیایی هنوز هم بیداد می کند. عنوان فیلم هم تحت اللفظی و هم مجازی است. وقایع فیلم حول محور ماجرای لئونارد برلینگ (مارک رایلنس) می‌چرخد، یک خیاط انگلیسی که روی بویل، رئیس مافیای ایرلندی از خیاطی اش به عنوان یک خانه مخفی استفاده می‌کند. این موضوع او را آزار می‌دهد، اما او هرگز از این حلقه مافیایی انصراف نمی دهد، زیرا بیشتر مشتریان لباس‌هایش اعضای خانواده و همکاران بویل هستند.

مخاطبان همیشه می‌توانند منتظر خشونت ها و دعواهای متعدد در فیلم‌های مافیایی باشند، اما The Outfit به چنین قالبی پایبند نیست. در عوض، روایت این فیلم بیشتر به دیالوگ متکی است. درگیری ها و تهدیدهای بی پایانی در فیلم وجود دارد که همه در داخل مغازه برلینگ اتفاق می افتد. تنظیم تک لوکیشنی روایت، حسی شبیه Reservoir Dogs به این فیلم می دهد و داستان به لطف دقت و نکته بینی کارگردان و فیلمنامه نویس، آلن مور، بسیار بی نقص روایت می شود. این فیلمساز برنده جوایز متعدد، برای فیلمنامه یکی از بهترین درام های بریتانیایی با موضوع جنگ جهانی دوم، The Imitation Game، برنده جایزه اسکار شد و در اینجا نیز تنش را در حد بالایی حفظ می کند. علاوه بر این، او هر شخصیت را به قدری توسعه می دهد که تماشاگران هر زمان که دوربین روی این شخصیت ها متمرکز نیست، احساس خوبی ندارند.

۷- Nobody (2021)

هیچ ، با یک صحنه بازجویی شروع می شود. یک مرد خانواده به نام هاچ منسل (باب اودنکرک) توسط ماموران FBI مورد بازجویی قرار می گیرد و آنها مدام به او یادآوری می کنند که به نفع اوست که “آنچه باید بدانیم را به ما بگویی”. خب، هاچ اصرار دارد که او یک «هیچ‌،» است، که خیلی واقعیت ندارد. او یک آدم معمولی نیست. او یک آدمکش بازنشسته است که پس از اینکه او و خانواده اش هدف یک رییس مافیای روسی انتقام جو قرار می گیرند، مجبور شده است یک بار دیگر از مجموعه مهارت های خاص خود استفاده کند.

اگرچه این یک فیلم مافیایی است، اما هیچ ، به دلیل سکانس های اکشنش برجسته می شود. تماشاگران عاشق قهرمان های اکشن تک‌نفره‌ای مدرنی هستند که همه را به شیوه‌ای باورپذیر کتک می‌زنند، و هاچ هم همین کار را می‌کند. هر ضربه مشت و لگد به آرامی و به اندازه کافی موثر انجام می شود تا مخاطبان بتوانند به طور کامل آن را ببینند و درک کنند. علیرغم اینکه اودنکرک قبلاً هرگز نقش اکشنی نداشته است، در اینجا کاملاً راحت به نظر می رسد. این موضوع اصلاً تعجب آور نیست، زیرا او ده ها بار در سریال های Breaking Bad و Better Call Saul با گانگسترهای مرگبار برخورد کرده است.

۶- The Many Saints of Newark (2021)

شایعات مربوط به فیلمی که در دنیای سوپرانوز روایت می‌افتد، سال‌ها بود که مطرح می‌شد و وقتی سرانجام این اتفاق افتاد، طرفداران این سریال دوست داشتنی هیجان‌زده شدند. این فیلم بینندگان را به سال های اولیه تونی سوپرانو می برد. این بار، مردی که برای تبدیل شدن به رییس مافیای نیوجرسی تربیت می شود، بیشتر یک شخصیت مکمل است تا شخصیت اصلی داستان. وقایع داستان عمدتاً حول محور عمویش، دیکی مولتیسانتی و شورش های مشهور نیوآرک می چرخد. دیکی به شکلی بی نقص و فوق العاده تونی را راهنمایی و تربیت می کند، اما او،خودش، تصمیمات اشتباهی می گیرد که او را به دردسر می اندازد.

فیلم The Many Saints of Newark تماماً در مورد خدمات رسانی به طرفداران است، بنابراین بعید است بینندگان جدید به اندازه کسانی که قبلاً The Sopranos را تماشا کرده اند تحت تأثیر قرار گیرند. شخصیت‌های مورد علاقه طرفداران سوپرانوز مانند پائولی، سیلویو، جانیس و جونیور به عنوان نسخه‌های جوان‌تر از خود بازمی‌گردند. این فیلم همچنین آنچه را که بسیاری احساس می‌کنند یک فرصت بزرگ از دست رفته است را تصحیح می‌کند. ری لیوتا، که یکی از بازیگرانی بود که در ابتدا قرار بود در سریال اورجینال ظاهر شود، در اینجا در قالب برادران دوقلوی «هالیوود دیک» مولتیسانتی و سالواتوره «سالی» مولتیسانتی دو نقش دارد. جدای از بازگرداندن شخصیت‌های آشنا و ارائه دوز خشونتی که طرفداران سوپرانوز به آن عادت داشتند، این فیلم با پاسخ دادن به تمام سوالات داغ در مورد دوران قبل از ماجراهای نسخه سریالی، می‌درخشد.

۵- Fast Charlie (2023)

فیلم Fast Charlie آخرین نقش آفرینی جیمز کان را به نمایش می‌گذارد، بازیگری که بیشتر به خاطر بازی در نقش سانی کورلئونه در پدرخوانده شناخته می‌شود. این فیلم بر اساس رمان «میمون‌های تفنگی» اثر ویکتور گیشلر در سال ۲۰۰۱، ساخته شده و داستان چارلی سویفت (پیرس برازنان) را دنبال می‌کند – آدمکشی که برای یک دان مافیایی به نام استن کار می کند. هنگامی که استن توسط یک دان رقیب کشته می شود، چارلی قول می دهد که انتقام مرگ او را بگیرد. برای آسان‌تر ، روند انتقام، او با همسر دان دیگری که به قتل رسیده، متحد می‌شود.

این اقتباس وفادارانه هرگز خود را پیچیده نمی کند. همه چیز با یک قلاب شروع می شود. شخصیت برازنان پس از دریافت دستور «دست ها بالا» از یک شرور ناپیدا، با دستانش در هوا دیده می‌شود. او در ادامه می گوید:”بله، این منم. احتمالاً از خودت می پرسی که چطور در این موقعیت قرار گرفتم». سپس فیلم بقیه زمان ۹۰ دقیقه ای خود را صرف پاسخ به این سوال می کند. مانند اکثر فیلم های پیرس برازنان، در این فیلم نیز اکشن و تنش کافی برای رضایت همه وجود دارد. حتی صحنه ای وجود دارد که در آن شخصی در اثر انفجار دونات کریسپی کشته می شود. سرگرمی و بامزگی سینما بهتر از این نمی شود.

۴- Capone (2020)

کاپون به طرفداران ژانر مافیایی، آن داستان آل کاپونی را که دوست دارند ببینند ارائه نمی دهد. با این حال، این چیز بدی نیست. کارگردان، جاش ترانک، با تمرکز بر سال‌های پس از زندان این رییس مافیا در دوران ممنوعیت خرید و فروش الکل، به جای دوران شکوه او، این فیلم زندگی‌نامه را از زاویه‌ای منحصربه‌فرد روایت می کند. بنابراین بینندگان می توانند کاپون (تام هاردی) بیماری را ببینند که چشمانش به قرمزی چشم نوسفراتو و صدایش به گرفتگی صدای وزغ است.

از همان لحظه ای که کاپون برای اولین بار روی صفحه ظاهر می شود، علاقه مندان به تاریخ می فهمند که چرا ظاهر او تقریباً مانند روح است. دون شیکاگو نزدیک به ۱۰ سال را در آلکاتراز گذرانده و در این مدت، بدن او به خاطر سیفلیس و سوزاک که قبل از دستگیری به آن مبتلا شده بود مورد حمله قرار گرفته است. زمانی که او از زندان بیرون می آید، بیماری به مغزش نفوذ کرده و او را با ضریب هوشی یک نوجوان ۱۲ ساله مواجه کرده است.

کاپون فیلم غم انگیزی است و کسانی که امیدوار به فلش بک هایی به روزهای شکوه او به عنوان رییس مافیا هستند با ناامیدی بزرگی مواجه خواهند شد. با این حال، این فیلم به دلیل بررسی سلامت روانی این شخصیت، سربلند است. وقتی کاپون خودش را خراب می کند، دلسوزی برای او آسان است، اما وقتی شروع به تجربه توهم در مورد افرادی می کند که به قتل رسانده است، مشخص می شود که او سزاوار هر اتفاقی است که برایش می افتد. با این حال، دوستداران فیلم های گانگستری نباید ناامید شوند زیرا اینجا هم چیزهایی در حوزه گانگستری برایشان وجود دارد. برای مثال، یکی از روایت های فرعی فیلم حول ۱۰ میلیون دلار می‌چرخد که کاپون قبل از محکومیت پنهان کرده بود. نکته غم انگیز این است که او نمی تواند به یاد بیاورد که این مبلغ کجاست. نیروهای فدرال نیز او را زیر نظر دارند، فقط برای اینکه ببینند آیا او هنوز هم فعالیت های مافیایی انجام می دهد یا خیر.

۳- The Equalizer 3 (2023)

فرنچایز Equalizer به نظر می رسد که تا حد خشک شدن دوشیده شده است، اما همیشه چند قطره دیگر باقی مانده است. در اکولایزر ۳، رابرت مک کال (دنزل واشنگتن) پس از نجات از یک تجربه نزدیک به مرگ توسط یک دوست پزشک، تصمیم می گیرد در شهر ساحلی کوچک به نام آلتامونته در ایتالیا ساکن شود. مدت کوتاهی پس از اقامت در این جزیره، او متوجه می شود که ساکنان شهر توسط مافیای کامورا مورد تهدید و آزار و اذیت قرار می گیرند. او که به شدت از این وضعیت عصبانی است، وظیفه خود می داند که یک تنه اوباش را از بین ببرد.

می توان گفت که دستکم در یک مورد رابرت مک کال از جان ویک بهتر است و آن سبک صحبت ، اوست. او نه تنها آدم بدها را کتک می زند، بلکه آنها را به گونه ای به تمسخر می گیرد که به لحنی شاعرانه شبیه است. مک کال در اینجا هم همین انرژی را حفظ می کند. او در مورد گروهی از گانگسترهایی که او را گوشه ای گیر انداخته اند، می گوید: «همه ما به جایی می رسیم که باید باشیم» اما آن ها خود را در چنان موقعیت ضعیفی قرار داده اند که مک کال به سادگی و با سرعت، یکی پس از دیگری، آن ها را از پای در می آورد. مهمتر از همه اینکه، جرم و جنایت در The Equalizer 3 تجلیل نمی شود. اعضای کامورا به بدترین و خشن ترین شکل ممکن تنبیه می شوند – نوع رفتاری که در زندگی واقعی مستحق آن هستند.

۲- Wildland (2020)

Wildland بینندگان را با آیدای ۱۷ ساله (ساندرا گولدبرگ کمپ) آشنا می کند. او یک نوجوان معمولی است که از انجام کارهایی که باعث خشم هالک مانند در مادرش می شود لذت می برد. شوربختانه، این زن دلسوز در یک تصادف جاده ای جان خود را از دست می دهد و آیدا را مجبور می کند تا با خاله و سه پسرش زندگی کند. به زودی، آیدا متوجه می شود که قیم جدید او از نوع پرستارهای فلورانس نایتینگلی نیست. خاله اش بیشتر یک گریزلدا بلانکو است. از نظر مردم، خاله اش یک صاحب کسب و کار است، اما در خفا، او مادرسالار یک خانواده جنایتکار دانمارکی است. بنابراین آیدا در مورد اینکه آیا به این فعالیت‌های مافیایی بپیوندد یا به دنبال راه دیگری برای زنده ماندن باشد دچار تعارض می‌شود.

علاقه مندان به ژانر جنایی شباهت هایی بین Wildland و Bloody Mama اثر راجر کورمن با بازی رابرت دنیرو پیدا می کنند، فیلمی که داستان ما بارکر، ملکه جنایتکار دوران رکود بزرگ را روایت می کند. همچنین رگه هایی از سریال درام Animal Kingdom در این فیلم دانمارکی وجود دارد. با این حال، با نشان دادن وقایع از چشم یک شخصیت دچار تعارض اخلاقی شده به جای شخصیتی که کاملاً در جنایت غرق شده است، خود را از آن دو پروژه متمایز می کند. آیدا تمام تلاشش را می کند تا در این خانواده جا بیفتد. از آنجایی که او ظاهری معصوم دارد، وقتی نوبت به ربودن اعضای خانواده دشمنان خاله اش می رسد، به عنوان طعمه مورد استفاده قرار می گیرد. اما او در نهایت از تماشای شکستن فک دیگران توسط پسر خاله هایش خسته می‌شود، بنابراین تصمیمی می‌گیرد که تقریباً امپراطوری که خاله اش ساخته را نابود می‌کند.

۱-Hell Dogs (2022)

ردپایی از دانی براسکو در فیلم سگ های جهنمی وجود دارد – یک فیلم ژاپنی که آن هم در مورد پلیسی است که به شکل مخفیانه وارد یک سازمان مافیایی می شود. در اینجا، شوگو “تاک” کانتاکا انتخاب های زیادی ندارد. به او اطلاع داده می شود که احتمالاً او را به عنوان سپر بلا برای پروونده قتل بچه هایی که به دلیل بی کفایتی پلیس اتفاق افتاده، معرفی خواهند کرد. تنها راهی که او می‌تواند از این سرنوشت جلوگیری کند این است که به درون گروه اوباش که مسئول قتل‌ها هستند نفوذ کرده و آن‌ها را نابود کند. همانطور که انتظار می رود، او ابتدا با انتخاب بی‌ثبات‌ترین شخصیت این گروه مافایی به‌عنوان نقطه‌ی برای نفوذ، دست به کار می‌شود.

یک فیلم فقط به اندازه شخصیت های منفی اش خوب است و سگ‌های جهنمی هم شرورهای خوب زیادی دارد. در این فیلم یک رئیس یاکوزا وجود دارد که می‌تواند خطر را از کیلومترها دورتر بو بکشد، یک گانگستر جوان بی‌احتیاط که بیشتر از اسلحه، به دست گرفتن بطری‌های آبجو را دوست دارد، و یک دون دیگر که بینی اش کنده شده است، بنابراین باید همیشه ماسکی از پوست کوسه به صورت بزند. این انتخاب عجیب حوزه مد و فشن، او را بیش از پیش ترسناک می کند. علاوه بر این، هیچ قهرمانی در این فیلم وجود ندارد. تاک به اندازه مردانی که دنبالشان است از نظر اخلاقی ناقص است. التماس با جمله معمول «لطفا مرا نکش! من خانواده دارم!” از دشمنانی که آن ها را گیر انداخته است، او را تکان نمی دهد. او شلیک می کند و به ماموریت خشن خود ادامه می دهد.

دانشمندان کره جنوبی اخیراً در آزمایش همجوشی هسته ای رکوردهایی را شکستند. آنها به مدت 48 ثانیه دمایی را هفت برابر دمای هسته خورشید حفظ کردند. اما تولید انرژی تجاری قابل دوام از طریق همجوشی هسته ای هنوز به یک ایده علمی تخیلی نزدیک تر از هر چیزی نزدیک به واقعیت است. در همین حال، برادر قابل اعتمادتر آن، شکافت هسته‌ای، دهه‌ها است که جهان را نیرو می‌دهد. نمودار زیر بزرگترین تولیدکنندگان انرژی هسته ای را نشان می دهد که بر حسب تراوات ساعت (TWh) اندازه گیری می شود. اطلاعات مربوط به این موضوع از موسسه انرژی هسته ای آخرین بار در اوت 2022 به روز شده است.

کدام کشور بیشترین انرژی هسته ای را تولید می کند؟

تولید انرژی هسته ای در ایالات متحده بیش از دو برابر چین (رتبه دوم) و فرانسه (رتبه سوم) روی هم است. در مجموع، ایالات متحده تقریباً 30 درصد از تولید انرژی هسته ای جهان را به خود اختصاص داده است.

با این حال، انرژی هسته ای یک پنجم برق آمریکا را تامین می کند. برخلاف فرانسه که 60 درصد برق مورد نیاز خود را از نیروگاه های هسته ای تامین می کند.

نکته برجسته دیگر این است که چگونه چین به سرعت توانایی های انرژی هسته ای خود را در دهه گذشته افزایش داده است. به عنوان مثال، بین سال‌های 2016 تا 2021، چین سهم خود در تولید برق هسته‌ای جهانی را از کمتر از 10 درصد به بیش از 14 درصد افزایش داد و از فرانسه در رتبه دوم پیشی گرفت.

در مقابل، سهم بریتانیا در همین مدت به 2 درصد کاهش یافت.

در همین حال، اوکراین برای تامین برق شبکه خود به شدت به انرژی هسته ای متکی است. در مارس 2022، پس از کنترل نیروهای روسی بر تاسیسات، دسترسی به نیروگاه هسته‌ای اصلی خود در زاپوریژیا را از دست داد. این نیروگاه که یکی از بزرگترین نیروگاه های اروپا با شش رآکتور 1000 مگاواتی است، در حال حاضر چیزی تولید نمی کند و محل حملات اخیر هواپیماهای بدون سرنشین بوده است.

انتشار جهانی دی اکسید کربن در طول قرن های گذشته تغییر کرده است. با این حال، آنچه از قرن نوزدهم ثابت مانده است این است که بزرگترین اقتصادها همیشه بزرگترین تولیدکنندگان گازهای گلخانه ای بوده اند. نمودار زیر 15 کشوری را نشان می دهد که بین سال های 1850 تا 2022 بزرگترین تولید کننده دی اکسید کربن (CO2) در جهان بودند.

ایالات متحده برای بیش از 100 سال بزرگترین تولید کننده گازهای گلخانه ای بوده است بوده است

به عنوان پیشگام انقلاب صنعتی، انگلستان در قرن نوزدهم در صدر فهرست بزرگترین تولیدکنندگان دی اکسید کربن قرار داشت.

با این حال، در سال 1888، ایالات متحده از بریتانیا پیشی گرفت و به بزرگترین تولید کننده دی اکسید کربن تبدیل شد. جنگ داخلی آمریکا پایان یافت و کشور شاهد توسعه زیرساختی قابل توجهی با تأکید بر اسکان غرب بود.

جالب توجه است که انتشار دی اکسید کربن در ایالات متحده در آن زمان در مقایسه با امروز بسیار ناچیز بود: برای مثال انتشار دی اکسید کربن فعلی در کالیفرنیا از کل ایالات متحده در سال 1888 بیشتر است.

در طول پنج دهه اول قرن بیستم، ایالات متحده، بریتانیا و آلمان در صدر این رتبه بندی قرار گرفتند.

در دهه 1950، با افزایش ترافیک تجاری، بخش کشتیرانی به یکی از منابع اصلی انتشار گاز تبدیل شد. در همان دوره، با گسترش اتحاد جماهیر شوروی، روسیه از آلمان پیشی گرفت و به دومین تولیدکننده بزرگ دی اکسید کربن تبدیل شد. چین نیز به رتبه چهارم صعود کرد.

چین از سال 2006 بیشترین میزان انتشار دی اکسید کربن را داشته است

در دهه 1990، چین به دلیل رشد صنعتی شاهد افزایش انتشار دی اکسید کربن بود، در حالی که خاورمیانه به دلیل تقاضای جهانی برای نفت افزایش یافت.

در سال 2006، چین به عنوان بزرگترین تولید کننده گازهای گلخانه ای در جهان از ایالات متحده پیشی گرفت. در همان دهه، بخش هوانوردی به یکی از 15 عامل اصلی تولید گازهای گلخانه ای تبدیل شد.

در حال حاضر، انتشار دی اکسید کربن چین بیش از دو برابر ایالات متحده است، اما ایالات متحده به طور کلی دی اکسید کربن بیشتری منتشر کرده است.

فیلم تایم لپس Google Earth نمایی دلخراش از دگرگونی های چشمگیر زمین در 37 سال گذشته ارائه می دهد. این تایم لپس های خیره کننده تصویری قابل تامل از تأثیرات عمیق تغییرات آب و هوایی و فعالیت های انسانی است و حقایق ناراحت کننده ای را که اکنون با آن روبرو هستیم را آشکار می کند.

در این دوره زمانی که شاهد پیشرفت مستمر جنگل زدایی و رشد تصاعدی کلان شهرها هستیم، ابعاد واقعی تأثیر جمعی ما بر محیط زیست به وضوح قابل مشاهده است. این تصاویر نیاز فوری به بازنگری در رابطه ما با جهان طبیعی و اجرای اقدامات جسورانه و گسترده برای محافظت از تعادل ظریف اکوسیستم های زمین را برجسته می کند. تایم لپس Google Earth می‌تواند تغییرات مهمی را در رفتار و خط‌مشی ایجاد کند تا آینده‌ای پایدار را برای نسل‌های آینده تضمین کند.

ابرخودروها هم اوج عملکرد خودرویی و هم تکنولوژی را به نمایش می گذارند و به همان اندازه گرانقیمت هستند. حتی یک کلکسیون دار ابرخودروهای متوسط نیز شاید نتواند ابرخودروهای طراز اول جهان را بخرد، در حالی که بسیاری از ابرخودروها قیمتی میلیون دلاری دارند. اما برخی از ابرخودروها حتی قیمت های عجیب و غریب تری نیز دارند. این ۱۰ ابرخودرو در میان گرانقیمت ترین ابرخودروهای تاریخ هستند، با قیمت هایی که بسیار بالاتر از هر هنجار در این حوزه در نظر گرفته می شود.

البته این بدان معنا نیست که همه گرانقیمت ترین ابرخودروها در این لیست قرار می گیرند، زیرا اگر ملاک ما تنها قیمت بود می بایست اکثر جایگاه های فهرست را به نسخه های ویژه خودروهای بوگاتی اختصاص می دادیم. برای این که این مطلب جذاب تر باشد، به جای این کار، گرانقیمت ترین خودروها را از برندهای معروف و متعدد ابرخودروها انتخاب کردیم. همچنین باید گفت که این قیمت ها، مالیات های محلی، هزینه های صادرات، بیمه و یا هر هزینه دیگر مرتبط با داشتن یک ابرخودرو را شامل نمی شود. این خودروها بر اساس قیمت رسمی شان رتبه بندی شده اند، در حالی که برخی از آن ها در حراجی ها به قیمت های بسیار بالاتری فروخته شده اند.

۱۰- Koenigsegg CC850

قیمت: ۳.۷ میلیون دلار

خودرو CC850 که به منظور یادبود بیستمین سالگرد تولید خودرو توسط کمپانی Koenigsegg و پنجاهمین سالگرد تولد موسس آن ساخته شد، سبک سنتی را با تکنولوژی بسیار مدرن و پیشرفته ترکیب می کند. این خودرو از خودرو CC8S الهام گرفته است که اولین مدل خودروی تولیدی توسط کمپانی Koenigsegg بود و در زمان خود قدرتمندترین خودروی موجود به شمار می رفت. در ابتدا، ۵۰ دستگاه از CC850 برای تولید برنامه ریزی شده بود اما بعد از تقاضای بالای غیرمنتظره برای این خودرو، تعداد دستگاه های تولید شده به ۷۰ واحد افزایش یافت. این تقاضا به رغم این موضوع بود که CC850 یکی از گرانقیمت ترین خودروهای این سازنده خودروهای لوکس تا آن زمان بود و قیمت رسمی آن از ۳.۶۵ میلیون دلار شروع می شد. اکثر دارندگان این خودرو ترجیح داده اند آپشن هایی نیز به گزینه مورد نظر خود اضافه کنند که قیمت آن را به عددی بالاتر نیز رسانده است.

ابرخودرو CC850 دارای رتبه اول نرخ قدرت به وزن در سال ۲۰۱۴ است و در حالی که ۱,۳۸۵ کیلوگرم وزن دارد، ۱,۳۸۵ ، بخار نیرو تولید می کند. همچنین طراحی بیرونی مینیمال این خودرو ادای احترامی به مدل های قدیمی تر این برند است، اگر چه تکنولوژی و جزییات آن کاملاً جدید است. نقطه ویژه در این تکنولوژی جدید یک سیستم انتقال نیرو اتوماتیک ۹ سرعته است که می تواند به یک سیستم دستی شش سرعته تبدیل شود. این موضوع به رانندگان این گزینه را می دهد که بین هر دو سیستم انتقال نیرو انتخاب کنند، و CC850 می تواند به سرعت بین این دو مد تغییر سبک دهد. Koenigsegg مدعی شده است که در حالت دستی، این خودرو شبیه هر خودروی دیگر با سیستم انتقال قدرت دستی عمل می کند و به همین دلیل در صورت اشتباهی توسط راننده، همان مشکلات مانند تغییر نامناسب دنده و ریپ زدن را تجربه نماید.

۹- Zenvo Aurora

قیمت: ۳.۹ میلیون دلار

شرکت خودروسازی دانمارکی Zenvo اولین بار در اواخر دهه ۲۰۰۰ با ST1 نامی برای خود دست و پا کرد و از آن به بعد در زمینه تولید نسخه های محدود اما متنوع از ابرخودروهای خود به شدت پرکار بوده است. این شرکت اخیراً جاه طلبانه ترین خودرو خود تاکنون را رونمایی کرده است، یک مدل هیبریدی با موتور V12 که Aurora نامیده می شود. بسیاری از خودروسازان در حال آماده شدن برای بازنشسته ، موتورهای V12 خود در مواجهه با قوانین سختگیرانه تر در زمینه آلودگی های محیط زیستی ناشی از دود خودروها هستند که استفاده موثر از این خودروها را غیرممکن می سازد اما Zenvo رویکرد متضادی را در پیش گرفته است. موتور ۶.۶ لیتری چهار توربو V12 آن کاملاً جدید است، موتوری که توسط Mahle Powertrain تولید شده و ۱,۲۵۰ ، بخار نیرو تولید می کند. علاوه بر این، سه موتور الکتریکی این خودرو هر کدام ۲۰۰ ، بخار نیرو تولید کرده و در مجموع این نیرو به ۱,۸۵۰ ، بخار می رسد.

بسته باتری ها نیز این اطمینان را حاصل می کند که Aurora بتواند مسافت های کوتاه را به تنهایی با استفاده از نیروی الکتریکی طی کند و گزینه ۳۳.۶ کیلومتر برد را در اختیار راننده قرار می دهد. دو نسخه از این خودرو در دسترس بوده و هر کدام هدف متفاوتی را دنبال می کنند: نسخه Aurora Tur که برای تبدیل شدن به خودرو توری بسیار پیشرفته و با عملکرد بالای این برند تبدیل شود و Aurora Agil که عمدتاً به خاطر سرعتش ساخته شده است. فارغ از اینکه کدام یک را انتخاب کنید، قیمت هر کدام تقریباً از ۳.۹ میلیون دلار شروع می شود. همانند بسیاری از خودروهای دیگر در این فهرست، فاکتور پایانی خریدار به احتمال زیادی به عددی بسیار بالاتر از این رقم خواهد رسید، وقتی که آپشن ها به این خودرو اضافه شوند.

۸- Lamborghini Veneno Roadster

قیمت: ۴ میلیون دلار

خودرو Veneno همزمان یکی از منحصربفردترین و یکی از سریع ترین لامبورگینی هایی است که تاکنون فروخته شده است، در حالی که قرار بود ۴ دستگاه از این خودرو ساخته شود و در نهایت ۹ دستگاه دیگر نیز برای خریداران وفادار این برند ساخته شد. هر کدام از این خودروها دارای قیمتی حدود ۴ میلیون دلار بدون در نظر گرفتن مالیات خواهد بود اما به لطف اهمیت پروژه، هر کدام از این خودروها حتی پیش از رونمایی و ساخته شدن، پیش فروش شده اند.

خودرو Veneno بر اساس سری ماشین های Aventador ساخته شده و شاسی و فضای داخلی یکسانی دارد. نسخه شخصی سازی شده موتور V12 نیز در این خودرو به کار رفته است که ۷۴۰ ، بخار نیرو تولید می کند، ۵۰ ، بخار بیشتر از آونتادور استاندارد. جذاب ترین ویژگی Veneno بدنه خاص آن است که برای تولید نیروی رو به پایین بسیار بیشتری نسبت به خودروهای جاده ای قبلی لامبورگینی طراحی شده است.

نادر بودن این خودرو باعث شده که در موارد اندک عرضه شدن در حراجی ها، به قیمتی بسیار بیشتر از قیمت تعیین شده اولیه فروخته شوند. یک خودرو Veneno Roadster که قبلاً متعلق به رییس جمهور گینه استوایی بود در یک حراجی در سال ۲۰۱۹ به قیمت ۸.۳ میلیون دلار فروخته شد و به گرانقیمت ترین خودرو تاریخ لامبورگینی تبدیل گردید.

۷- Gordon Murray Automotive T.50S Niki Lauda

قیمت: ۴.۳ میلیون دلار

نسخه مسابقه ای Gordon Murray’s McLaren F1 به نیکی لاودا، قهرمان افسانه ای دنیای فرمول یک تقدیم شده است و حتی از یک خودرو استاندارد نیز تاثیرگذار تر است. خودرو GMA T.50 S Niki Lauda دارای یک نسخه بروزرسانی شده از موتور ۴ لیتری V12 در خودرو T.50 است که تولید نیرو آن را به ۷۲۵ ، بخار افزایش می دهد، در حالی که نیروی تولید شده توسط نسخه جاده ای تنها ۶۵۴ ، بخار است. همچنین Niki Lauda دارای سیستم ایرودینامیک متفاوت و سیستم انتقال قدرت شش سرعته، همراه با کاهش وزن به لطف تغییرات ایجاد شده در موتور و استفاده از پنل های بدنه سبک ساخته شده از فیبر کربن است.

بسیار شبیه نسخه جاده ای GMA T.50، نسخه ویژه تنها در تعداد معدود ارائه شده و قیمتی دارد که با عملکرد خارق العاده آن برابری می کند. تنها ۲۵ دستگاه از این خودرو ساخته شده و قیمت رسمی هر کدام از ۴.۳ میلیون دلار شروع می شود. علیرغم قیمت بالا، تمام دستگاه های این خودرو به سرعت به فروش رسیدند. در واقع، تقاضا برای خودروهای GMA چنان بالا بوده که تک تک آن ها در هنگام نوشتن این مطلب به فروش رفته اند.

۶- Bugatti Bolide

قیمت: ۴.۴ میلیون دلار

بوگاتی در میان علاقمندان به خودروهای رکوردشکن بسیار محبوب است، بیشتر به خاطر خودروهای وایرون و وایرون سوپر اسپورت که هر دو رکورد سریع ترین خودروهای جهان را در اختیار دارند. این برند دیگر اهمیتی به رکوردهای مشابه به ویژه رکوردشکنی های رسمی گینس نمی دهد اما این موضوع باعث نشده که بوگاتی به سراغ سرعت های رکوردشکن نرود. بوگاتی دقیقاً برعکس این موضوع را انجام داده و تازه ترین ابرخودرو این برند به نام Bugatti Bolide احتمالاً سریع ترین خودرو این برند تاکنون است. گفته می شود که حداکثر سرعت این خودرو به ۴۹۸ کیلومتر بر ساعت می رسد که آن را به چیزی فراتر از یک هیولای معمولی تبدیل می کند.

در مقابل، Bolide طوری طراحی شده که قدرتمندترین خودرو جاده ای بوگاتی تا به امروز باشد، با شاسی، سیستم تعلیق و سیستم انتقال قدرت جدیدی که این خودرو را از خودرو Chiron که بر اساس آن ساخته شده متمایز می کند. خودروهای خاص این خودرو توسط میشلین طراحی شده و اطمینان حاصل می کند که ۱۵۷۸ ، بخار نیروی تولیدی توسط موتور تا سرحد ممکن کارآمد باشد و بدین ترتیب Bolide یکی از آخرین خودروهای است که از موتور خاص W16 ساخت بوگاتی استفاده می کند. در کل ۴۰ دستگاه از این خودرو تولید خواهد شد و تحویل آن ها با خریداران از سال جاری آغاز می شود.. قیمت هر دستگاه Bolide ازحدود ۴.۴ میلیون دلار بدون آپشن ها، مالیات ها و هزینه های ثبت است اما هر کدام از این هزینه ها قیمت آن را بالاتر خواهد برد.

۵- Bugatti W16 Mistral

قیمت: ۵ میلیون دلار

W16 Mistral با قیمت ۵ میلیون دلار که توسط بوگاتی به عنوان «رودستر نهایی» ساخته شده، آخرین خودرو جاده ای است که از موتور W16 استفاده می کند. اما این آخرین خودرو بوگاتی نیست که از این موتور استفاده می کند و این عنوان به Bolide می رسد که در بالا به آن اشاره شد. اگر Bolide طوری طراحی شده تا بهترین خودرو تراک این برند تا به امروز باشد، پس می توان گفت که W16 Mistral همتای جاده ای آن است. این تنها رودستری است که بر اساس پلتفرم Chiron ساخته شده اما دارای گستره وسیعی از روزآمدی هاست تا اطمینان حاصل شود که عملکردهای آن به اندازه کوپه همتایش تاثیرگذار باشد.

شاسی یکپارچه آن نسبت به Chiron استاندارد دارایی تغییراتی در طراحی است تا اطمینان حاصل شود که استحکام کافی را داشته و همزمان اسکوپ های فیبر کربن پشت کابین باعث ایجاد لایه ای اضافی برای ایمنی در صورت چپ شدن خودرو در هنگام تصادف می شود. هر کدام از این اسکوپ های فیبر کربن توانایی مقاومت در برابر وزن کامل خودرو را دارند. موتور خودرو نیز از Chiron Super Sport 300+ وام گرفته شده که ۱,۵۷۸ ، بخار نیرو تولید می کند که با Bolide مساوی است. اما خودرو جاده ای ما حتی از نسخه مسابقه ای نیز گرانقیمت تر است و قیمت آن از ۵ میلیون دلار شروع می شود در حالی که تعداد تولید شده تنها به ۹۹ دستگاه محدود می شود. چنین قیمت بالایی برای خودرویی با این عملکرد منحصربفرد اصلاً تعجب برانگیز نیست و تمام نسخه های تولیدی این خودرو پیش از اینکه رونمایی شوند به فروش رسیده اند.

۴- Pagani Huayra Codalunga

قیمت: ۷.۴ میلیون دلار

حتی در میان خریداران ابرخودروها، مشتریان معمولی و ویژه وجود دارد. گفته می شود که دو خریدار ویژه باعث شدند که خودرو Pagani Huayra Codalunga ساخته شود: آن ها در سال ۲۰۱۸ نزد بخش پروژه های ویژه این شرکت خودروسازی ایتالیایی رفتند و از آن ها نسخه بالدار Huayra را خواستند، با طراحی که ادای احترامی به کلاسیک های دهه های گذشته است. نتیجه یک ابرخودرو بسیار زیبا با الهام از گذشته است که دارای یک موتور دوگانه توربو V12 است که ۸۴۰ ، بخار نیرو تولید می کند.

در کل تنها ۵ دستگاه از این خودرو ساخته شده و هر کدام امکان شخصی سازی توسط خریدارش را دارد. این تغییرات شخصی باعث می شوند که کیفیت و کارآیی این خودرو حتی از قبل نیز بیشتر شود که قیمت آن از حدود ۷.۴ میلیون دلار در زمان نوشتن این مقاله شروع می شود. با توجه به نادر بودن این خودرو و همچنین ظاهر بسیار ویژه اش، Pagani Huayra Codalunga برای همگان جذاب و وسوسه کننده بوده است.

۳- Bugatti Centodieci

قیمت: ۹ میلیون نفر

بعد از دهه ها نهفتگی و غیبت، اولین مدلی که از برند بوگاتی بیرون می آمد مدل EB110 بود. با موتور V12 و استایلینگ متفاوتش، این خودرو باعث شد که بوگاتی برای نسل جدیدی از ابرخودرودوستان نیز جذاب شود و پیش از اینکه در سال ۱۹۹۵ به علت ورشکسته شدن بوگاتی، ساخت آن متوقف شود، در مجموع ۱۳۴ دستگاه از این خودرو به فروش رسید. نزدیک به ۲۵ سال پس از اینکه آخرین EB110 از خط تولید بوگاتی خارج شد، این برند از Centodieci رونمایی کرد که ادای احترامی به این ابرخودرو دهه ۹ بود و قیمت آن ۹ میلیون دلار تعیین شد.

Centodieci برخی از موتیف های طراحی EB110 را در یک پلتفرم مبتنی بر Chiron ترکیب می کند، از جمله هواکش مشبک قسمت جلو که از نو طراحی شده، ونت های کناری دایره ای متمایز و چراغ های عقب بسیار منحصربفرد. موتور W16 آن از Chiron وام گرفته شده که از نوع ۸ لیتری بوده ۱,۵۷۸ ، بخار نیرو تولید می کند. تنها ۱۰ دستگاه از این خودرو تولید شد که همگی قبل از ساخته شدن پیش فروش شدند. کریستیانو رونالدو یکی از شخصیت های مشهوری بود که این خودرو را پیش خرید کرد.

۲- Pagani Zonda HP Barchetta

قیمت: ۱۷.۷ میلیون دلار

گرانقیمت ترین خودرو پاگانی که تاکنون ساخته شده در هنگام رونمایی اش، ۱۷.۷ میلیون دلار قیمت داشت. نکته اصلی در قیمت بسیار بالای این خودرو در نام آن نهفته است: HP به معنای هوراشیو پاگانی، موسس این برند ایتالیایی تولید خودروهای لوکس است. Zonda HP Barchetta پروژه شخصی پاگانی بود که آن را برای کلکسیون ویژه خود طراحی کرده بود. در کنار نسخه ای که توسط آقای پاگانی ساخته شده بود، دو نسخه دیگر از این خودرو نیز طراحی و ساخته شد که هر کدام دارای قابلیت ها و قیمت های قابل توجهی هستند.

HP Barchetta دارای برخی از منحصربفردترین طراحی ها نسبت به Zondaی معمولی است، حتی اگر چنین چیزی وجود داشته باشد، در شرایطی که چندین نسخه ویژه از این خودرو وجو دارند. با این وجود، گرانقیمت ترین Zonda از بقیه متفاوت است که بخشی از چرخ های عقب آن پوشیده شده، شیشه جلوی کوچکتری داشته و اسکوپ سقف منحصربفردی دارد. این خودرو در سال ۲۰۱۷ رونمایی شد، مدت ها بعد از اینکه تولید Zonda استاندارد متوقف شود و نزدیک به دو دهه بعد از اینکه Zonda C12 اورجینال در سال ۱۹۹۹ رونمایی شود.

۱- Bugatti La Voiture Noire

قیمت: ۱۸.۷ میلیون دلار

در حالی که گرانقیمت ترین خودرویی که در تاریخ به فروش رسیده نیست- رولز رویس چندین خودرو با قیمت های بالاتر معرفی کرده است- Bugatti La Voiture Noire گرانقیمت ترین ابرخودرو در نوع خود است. با قیمت ۱۸.۷ میلیون دلار، این خودرو ادای احترامی به Bugatti Type 57 SC Atlantic است که در دهه ۱۹۳۰ ساخته شده که در ابتدا لقب مشابهی داشت. خودرو La Voiture Noire اورجینال به سرعت به یک راز مبهم تبدیل شد و علیرغم اینکه اکنون قیمت آن ۱۰۰ میلیون دلار برآورد می شود اما معلوم نیست که کجاست و چه کسی آن را در اختیار دارد.

نسخه جدید La Voiture Noire یک نسخه ویژه بر اساس Chiron است اما طراحی فضای بیرونی آن کاملاً تغییر کرده و در این موضوع از خودروهای کلاسیک دهه ۳۰ الهام گرفته شده است. مشخص نیست که این خودرو متعلق به کیست اما در سال ۲۰۲۲ در حالی که یک پلاک سوییسی داشت دیده شد و از آن زمان تاکنون بارها در زوریخ دیده شده است. نسخه اورجینال این خودرو از زمان ناپدید شدنش در جنگ جهانی دوم دیگر دیده نشده است، اگر چه تصاویر جعلی زیادی از آن و همچنین ادعاهایی در مورد دیده شدنش منتشر شده است.

موشک های بالستیک قاره پیما یا ICBM ها برای حمل سلاح های هسته ای طراحی شده اند. این موشک های مرگبار دارای حداقل برد ۵,۵۰۰ کیلومتر هستند. ICBM های مدرن معمولا بیش از یک کلاهک هسته ای حمل می کنند. اکثر طراحی های مدرن از قابلیت هدف‌گیری پرشمار مستقل (MIRV) پشتیبانی می کنند. بنابراین یک موشک می تواند چندین کلاهک حمل کند که هر کدام از آن ها به هدف متفاوتی برخورد خواهند کرد. علاوه بر این ICBM ها مجموعه ای از پهپادها را حمل می کنند که امکان غلبه بر پدافند هوایی دشمن را فراهم می کنند.

ICBM ها می توانند مبتنی بر سیلو، متحرک جاده ای، مبتنی بر راه آهن و مبتنی بر زیردریایی باشند. معمولاً شناسایی و نابود ، ICBM های متحرک پیش از پرتاب آن ها دشوارتر است.

پس بهترین موشک بالستیک قاره پیمای جهان کدام است؟ بزرگ ترین موشک های بالستیک مدرن کدامند و چرا؟

عوامل تعیین کننده در این فهرست ۱۰ تایی از بهترین و ترسناک ترین موشک های بالستیک قاره پیما، برد و محموله موشک، تعداد و عملکرد MIRV ها، دقت، نوع پایه و تکنولوژی های مختلفی است که امکان غلبه بر سیستم های پدافند هوایی دشمن را فراهم می کند، بوده اند. این تحلیل بر اساس مشخصات و داده های موجود است. در واقع تمام موشک های بالستیک قاره پیمای ذکر شده در اینجا بسیار مخرب هستند و می توانند کل یک کشور را از بین ببرند. این فهرست شامل موشک هایی که هنوز در دست توسعه هستند یا هنوز به صورت عملیاتی مستقر نشده اند، نمی شود.

در حال حاضر ۱۰ موشک بالستیک قاره پیمای برتر جهان به ترتیب زیر هستند.

۱- Trident II (ایالات متحده)

ترایدنت D۵ یا ترایدنت ۲ با نام کامل UGM-133 Trident II (D5) ساخت کمپانی لاکهید مارتین یک موشک بالستیک پرتاب شونده از زیردریایی است. این نسخه بهبود یافته ترایدنت C۴ قبلی با قابلیت حمل، برد و دقت بیشتر است. این سیستم برای اولین بار در سال ۱۹۹۰ به کار گرفته شد. این موشک ها توسط ایالات متحده و بریتانیا استفاده می شوند. موشک های آمریکایی ترایدنت ۲ توسط ۱۴ زیردریایی کلاس اوهایو حمل می شوند، در حالی که موشک های بریتانیایی در ۴ زیردریایی کلاس ونگارد قرار دارند.

موشک ترایدنت ۲ در حالت بارگیری کامل ۷ هزار و ۸۰۰ کیلومتر و با کاهش بار ۱۲ هزار کیلومتر برد دارد. اما اگر چه ترایدنت ۲ در مقایسه با دیگر ICBM ها طولانی ترین برد را ندارد، زیردریایی های بالستیک مجهز به این موشک ها همیشه می توانند به اهداف خود نزدیک شوند تا برد پرواز و زمان برخورد آن ها کاهش یابد.

هر موشک آمریکایی ترایدنت ۲ می تواند تا ۱۴ کلاهک را با توان ۴۷۵ کیلوتن حمل کند. با این وجود توافق START I با روسیه این عدد به ۸ کلاهک کاهش یافت. حامل های ورود مجدد به منظور دور زدن دفاع هوایی دشمن قابلیت مانور دارند. هر حامل ورود مجدد به طور مستقل هدفگیری می کند. موشک های انگلیسی از حامل های متفاوتی ساخت داخل استفاده می کنند. گفته می شود موشک های انگلیسی ترایدنت ۲ می توانند تا ۱۲ کلاهک را به ازای هر موشک حمل کنند.

ترایدنت ۲ موشک بسیار دقیقی است و دقت برخورد آن حدود ۹۰ متر است. این موشک توسط سیستم ناوبری اینرسی به سمت هدف هدایت می شود، اما می تواند بروزرسانی های GPS را نیز دریافت کند.

موشک ترایدنت ۲ نه تنها برد قابل توجه، بلکه قدرت حمل بالا و دقت بسیار زیادی نیز دارد. مزیت مهم دیگر ترایدنت ۲ نسبت به دیگر موشک های بالستیک این است که از زیر دریایی پرتاب می شود. شایان ذکر است که ایالات متحده آمریکا بیشتر مناطق آبی جهان را با ناوگان دریایی خود کنترل می کند. این امر به این زیردریایی ها اجازه می دهد که در گشت های اقیانوسی خود شناسایی نشوند. این قابلیت پنهان ماندن باعث می شود که این ICMB ها بسیار مرگبار باشند. همزمان مواضع موشک های بالستیک قاره پیمای مستقر در سیلوها مشخص است و هدف موشک های هسته ای دشمن قرار می گیرند. بنابراین زیردریایی های مجهز به موشک های ترایدنت ۲ در صورت مورد حمله قرار گرفتن یک کشور، در دور اول حمله جان سالم به در خواهند برد.

برنامه ریزی شده است که نسخه های ارتقا یافته موشک های ترایدنت ۲ تا سال ۲۰۴۲ در خدمت باقی بمانند.

۲- R-36M2 Voyevoda (روسیه)

موشک بالستیک قاره پیمای R – ۳۶ شوروی (با نام غربی SS – ۹ یا Scarp) برای اولین بار در سال ۱۹۷۱ آزمایش شد. این موشک سرانجام به خانواده موشک های R – ۳۶ M منجر شد که در غرب با نام SS – ۱۸ یا شیطان (Satan) شناخته می شوند. اولین گروه از ۵۶ موشک شیطان در سال ۱۹۷۷ مستقر شدند. این موشک ها بعدها با انواع مدرن تر جایگزین شدند. آخرین نوع R – R-36M2 Voyevoda (SS – ۱۸ Mod ۶) نام دارد. این سیستم برای اولین بار در سال ۱۹۸۸ به کار گرفته شد.

موشک SS – ۱۸ شیطان به دلیل سرعت بالا و وزن پرتاب بسیار زیاد، موشک بسیار توانمندی است. روسیه در توسعه موتورهای موشکی از غرب جلوتر بوده و هنوز هم هست. موشک R – ۳۶ M۲ دارای برد ۱۱ هزار کیلومتر است و تا ۱۰ MIRV را با بازدهی انفجاری ۰.۷۵ تا ۱ مگاتن و تا ۴۰ دستیار نفوذ حمل می کند. بنابراین رهگیری کلاهک های هسته ای آن برای سیستم های دفاع هوایی دشوار خواهد بود. دقت برخورد این موشک برابر ۲۲۰ متر است. بنابراین حتی اگر دقیق ترین موشک بالستیک قاره پیما نباشد، با محموله کاملی با هدف یا حوالی آن برخورد می کند. برخی منابع گزارش می دهند که یک موشک SS – ۱۸ با MIRV هایش می تواند ۳ ایالت آمریکا مانند مریلند، ورمونت و رود آیلند را به طور کامل نابود کند.

شیطان یک موشک بر پایه سیلو است. این سیلوها در مکان های مختلفی در سراسر روسیه پراکنده شده اند. پرتابگر سیلو و نقطه فرماندهی در برابر انفجار هسته ای مقاوم سازی شده اند. با این حال موقعیت این موشک ها مشخص است. به همین دلیل این موشک در رتبه دوم این لیست قرار دارد، اگرچه از نظر برد و حجم محموله به وضوح برتر از ترایدنت ۲ آمریکایی است.

تعداد موشک های شیطان روسیه عملیاتی به دلیل سن بالایشان به طور مداوم در حال کاهش هستند. موشک هایی که از عمر عملیاتی طراحی شده خود عبور کرده اند، در حال خارج شدن از سرویس هستند. در حال حاضر بیش از ۵۸ موشک R – ۳۶ M۲ توسط نیروهای موشکی استراتژیک روسیه مستقر شده است. در سال ۲۰۲۲ یک نسخه جدید از این موشک با نام RS-28 Sarmat (SS-X-30 Satan 2) وارد خدمت شد. این موشک پس از معرفی به طور کامل جایگزین موشک های سری R – ۳۶ خواهد شد.

نسخه RS-28 Sarmat Satan 2 یک موشک سه مرحله ای با سوخت جامد و برد ۱۸.۰۰۰ کیلومتر با وزن ۲۰۸.۱ متریک تن در هنگام پرتاب است که با نام سارمات شناخته می شود. این سیستم ترکیبی از لانچرهای فضایی و موشک های قاره پیما است که ۳ متر قطر داشته و طول آن ۳۵.۳ متر است.

۳- RS-24 Yars (روسیه)

موشک روسی RS-24 Yars یک موشک بالستیک قاره پیمای جدید است. در غرب با نام SS – ۲۹ شناخته می شود. این موشک نسخه بهبود یافته RS-12M Topol-M است. این موشک هم به عنوان یک سیستم متحرک جاده ای و هم بر پایه سیلو توسعه یافته بود که از همان موشک استفاده می کند. این موشک در سال ۲۰۱۰ به نیروهای موشکی راهبردی روسیه تحویل داده شد و در همان سال به کار گرفته شد. تا سال ۲۰۱۶ نیروهای موشکی راهبردی روسیه ۶۳ فروند متحرک و ۱۰ فروند سیلو محور از موشک Yars را مستقر کردند. برنامه ریزی شده است که Yars به موشک اصلی بخش زمینی سه گانه هسته ای روسیه تبدیل شود.

این موشک سوخت جامد مشابه موشک Topol-M است. برد Yars حدود ۱۲ هزار کیلومتر عنوان شده است. تفاوت اصلی این موشک با موشک قبلی این است که Yars مجهز به MIRV است و می تواند حداقل ۶ کلاهک قابل هدف گیری مستقل با بازدهی ۱۰۰ تا ۳۰۰ کیلوتن را حمل کند. منابع دیگر گزارش می دهند که این موشک می تواند تا ۱۰ حامل ورود مجدد را حمل کند. با توجه به اینکه توپول – ام قبلی می توانست ۱۰ کلاهک حمل کند، این احتمال بسیار زیاد است. دقت برخورد یارس ۱۵۰ تا ۲۰۰ متر است.

در سال ۲۰۱۹ یک حامل ورود مجدد گلایدر از موشک مافوق صوت آوانگارد به بهره برداری رسید. این حامل بر روی موشک نصب می شود، اما بر خلاف یک حامل معمولی می تواند مانورهای شدیدی انجام دهد. برخی منابع گزارش می دهند که آوانگارد می تواند به سرعت ۲۷ ماخ (۳۳ ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت) برسد. موشک های رهگیر متداول در رهگیری اهدافی که با سرعت های بالاتر از ماخ ۵ (۶ ۱۷۳ کیلومتر بر ساعت) حرکت می کنند، به مشکل بر می خورند. علاوه بر این، حالت گلایدری برد آن را افزایش می دهد و امکان نزدیک شدن به هدف در یک مسیر بالستیک غیرقابل پیش بینی را فراهم می کند. برنامه ریزی شده بود که در سال ۲۰۱۹ در مجموع ۳۱ موشک یارس به حامل های گلایدری ورود مجدد آوانگارد مجهز شوند و به صورت عملیاتی مستقر شوند.

یارس برای غلبه بر سیستم های دفاع موشکی طراحی شده بود. این موشک در طول پرواز مانور می دهد و هم فریبگرهای فعال و هم غیرفعال حمل می کند. تخمین زده می شود که این موشک حداقل ۶۰ تا ۶۵ درصد شانس نفوذ به سیستم های دفاعی را دارد.

یارس متحرک جاده ای از همان شاسی چرخدار بسیار متحرک ۱۶ در توپول – ام استفاده می کند. از نظر ظاهری هر دو موشک شبیه به هم هستند، اما یارس سنگین تر و توانمندتر است. پرتابگر متحرک دارای ۵۰۰ کیلومتر استقلال در جاده ها است. پس از آماده باش کامل، حامل های یارس می تواند پایگاه های خود را ، کند و برای افزایش بقا در مناطق جنگلی دورافتاده مستقر شوند. استقلال آن به پرتابگر متحرک حامل موشک اجازه می دهد تا در منطقه ای معادل یک کشور کوچک اروپایی بدون شناسایی شدن عمل کند. بنابراین تشخیص و برخورد با چنین ICBM های متحرک جاده ای سخت تر است. این موشک های قاره پیما احتمال بالایی برای زنده ماندن از اولین حمله، در صورت مورد حمله قرار گرفتن روسیه با سلاح هسته ای دارند.

نسخه مبتنی بر سیلو یارس با سیلوی ICBM های قدیمی تر روسی که از سرویس خارج شده اند سازگار است. این موشک از زیرساخت کامل موشک های قبلی استفاده می کند. تنها کافی است موشک جدید را در سیلو بارگیری کنید. یک واحد سیلوی معمولی در مجموع ۱۰ موشک یارس و یک پست فرماندهی دارد.

۴- LGM-30G Minuteman III (ایالات متحده)

موشک مینتمن ۳ پرتعدادترین موشک آمریکایی از نوع ICBM است که در سال ۱۹۷۰ وارد خدمت شد. این موشک در زمان معرفی خود اولین موشک با قابلیت MIRV بود. این موشک ها علیرغم قدمت زیادی که دارند، همچنان در سرویس باقی مانده اند. برنامه های روزآمدسازی مختلفی برای حفظ اثربخشی رزمی آن ها در حال اجرا است. انتظار می رود مینتمن ۳ تا سال ۲۰۳۰ در خدمت باقی بماند.

مینتمن ۳ یک موشک قاره پیمای سیلو-پایه است. با کنار گذاشته شدن LGM-118 Peacekeeper در سال ۲۰۰۵، مینتمن ۳ به تنها ICBM زمین پایه ایالات متحده تبدیل شد و عضو بسیار مهمی در سه گانه هسته ای ایالات متحده است.

۴۵۰ فروند از این موشک ها در خدمت آمریکا هستند و ۵۰ تا ۷۵ فروند دیگر در بخش ذخیره قرر دارند. این بیشترین تعداد موشک های بالستیک در جهان است. این موشک ها توسط فرماندهی حمله جهانی نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا مدیریت می شوند. سیلوهایی برای شلیک موشک مینتمن ۳ در سراسر ایالات متحده مانند مونتانا، داکوتای شمالی، وایومینگ و دیگر پایگاه های نیروی هوایی آمریکا وجود دارد. با این حال همه این موشک ها ثابت هستند و موقعیت آن ها مشخص است.

موشک مینتمن ۳ حداکثر ۱۳ هزار کیلومتر برد دارد. سیستم ناوبری اینرسی اورجینال دقتی در حدود ۲۰۰ متر شعاع خطای (CEP) را برای آن فراهم می کند، اما یک سیستم هدایت اینرسی بروز شده این دقت را به ۱۲۰ متر CEP رسانده است.

مینتمن ۳ حامل محموله ای متشکل از سه حامل هدف گیری مستقل است. هر یک از این MIRV ها مجهز به کلاهک هسته ای با قدرت تخریبی بین ۳۰۰ تا ۵۰۰ کیلوتن است. همچنین این موشک حامل کمک های نفوذ برای مقابله با سیستم های دفاع موشکی دشمن است.

بنابراین مینتمن ۳ چابک بوده و طولانی ترین برد را دارد، اما ممکن است بهترین موشک بین قاره ای در جهان نباشد. با این حال آمریکا صدها فروند از این موشک ها را تولید می کند، و به همین خاطر تعداد زیادش باعث شده کارآیی و کیفیت عملکرد آن نیز افزایش یابد.

۵- R-29RMU2.1 Layner (روسیه)

R-29RMU2.1 Layner یک موشک بالستیک پرتاب شونده از زیردریایی ساخت روسیه است. این مدل نسخه بهبود یافته مدل قبلی R – ۲۹ RMU۲ به شمار می آید. R – ۲۹ RMU۲. ۱ Layner در سال ۲۰۱۴ به طور رسمی مستقر شد. از این موشک بالستیک قاره پیما در زیردریایی های کلاس Delta IV استفاده می شود. گفته می شود موشک های قبلی R-29RMU2 Sineva نیز به استاندارد جدید تغییر یافته اند.

این موشک پرتاب شده از زیردریایی روسیه دارای حداکثر برد ۸,۳۰۰ کیلومتر با بار کامل و ۱۲ هزار کیلومتر با کاهش بار است. هر موشک می تواند ۱۲ کلاهک کم بازده را حمل کند. به احتمال زیاد اینها ظرفیت ۱۰۰ – ۳۰۰ کیلوتن را دارند. ویژگی غیرمعمول این موشک این است که کلاهک ها می توانند از یک مجموعه مختلط با قدرت های انفجاری متفاوت باشند. این موشک به سیستم های بهبود یافته ای برای غلبه بر سپر موشکی ضد بالستیک مجهز است. همچنین Layner حامل فریبگر است. علاوه بر این می توان آن را طوری پیکربندی کرد که بتواند کلاهک های هسته ای کمتری حمل کند، اما فریبگرهای بیشتری داشته باشد.

تا سال ۲۰۱۶ در مجموع ۶ زیردریایی کلاس Delta IV مجهز به موشک های بالستیک در خدمت نیروی دریایی روسیه بودند. استفاده از زیردریایی برای استقرار ICBM ها امکان زنده ماندن در اولین حمله هسته ای را فراهم می کند. با این حال زیردریایی های Delta IV روسیه به اندازه زیردریایی های هسته ای آمریکا یا بریتانیا پنهانکار نیستند. با این حال این سیستم ها شانس بیشتری برای زنده ماندن نسبت به سیستم های مبتنی بر سیلو دارند. علاوه بر این، این موشک ها برد کافی برای شلیک مستقیم از اسکله را دارند، حتی بدون اینکه نیاز باشد زیردریایی ها پایگاه های حفاظت شده خود را ، کنند.

برنامه ریزی شده است که زیردریایی های کلاس Delta IV حداقل تا سال ۲۰۳۰ در سرویس باقی بمانند.

۶- M51 (فرانسه)

M51 یک موشک بالستیک پرتاب شونده از زیردریایی ساخت فرانسه است. کار طراحی این موشک از سال ۱۹۹۲ آغاز شده و اولین بار در سال ۲۰۱۰ به کار گرفته شد. این موشک ها توسط زیردریایی های کلاس Le Triomphant فرانسه حمل می شوند. فرانسه ۴ فروند از این زیردریایی ها را در اختیار دارد.

M۵۱ دارای برد ۱۰ هزار کیلومتر با کاهش بار و ۸ هزار کیلومتر با بار کامل است. چنین بردی برای حمله به اکثر مناطق چین، روسیه یا ایالات متحده کافی است، حتی اگر مستقیماً از اسکله شلیک شوند.

هر موشک ۶ تا ۱۰ کلاهک قابل هدف گیری مستقل را حمل می کند. هر کدام از آن ها بازدهی انفجاری ۱۰۷ کیلوتنی دارند. علاوه بر این، هر موشک حامل کمک های نفوذ به منظور غلبه بر پدافند هوایی دشمن است. نسخه جدیدتر این موشک که در سال ۲۰۱۵ عرضه شد، M51.2 نام دارد که کلاهک های بسیار قدرتمندتر ۱۵۰ کیلوتنی حمل می کند.

این ICBM های فرانسوی دارای قابلیت هدایت اینرسی هستند. سیستم ناوبری ماهواره ای Galileo برای نصب روی این موشک ها برنامه ریزی شده اما هنوز نصب صورت نگرفته است. بنابراین این موشک ها ممکن است به دقت موشک های امروزی با سیستم ناوبری ماهواره ای نباشند. خطای دایره ای این موشک حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ متر است.

فرانسه در مجموع ۴ زیردریایی کلاس ۴ Le Triomphant را در اختیار دارد که هر کدام از آن ها ۱۶ موشک بالستیک حمل می کنند. بنابراین در مجموع ۶۴ موشک آماده استفاده هستند.

این موشک های زیردریایی-پرتاب، احتمال بالایی برای زنده ماندن در اولین موج حمله را دارند. این زیردریایی ها پس از دریافت هشدارهای بالا می توانند پایگاه های خود را ، کرده و بدون شناسایی در اقیانوس اطلس فعالیت کنند.

نسخه ارتقایافته این موشک با نام M۵۱.۳ در حال توسعه است و انتظار می رود که در سال ۲۰۲۵ وارد سرویس شود.

۷- DF-41 (چین)

DF – ۴۱ در حال حاضر قدرتمندترین موشک بالستیک قاره پیما (ICBM) است که در چین توسعه یافته است. این موشک یکی از مرگبارترین ICBM ها در جهان است. این موشک بر پایه یک خودروی پرتابگر ۸ محوره طراحی شده و از نظر مفهومی شبیه به ICBM های متحرک جاده ای روسیه مانند توپول – ام و یارس است. اولین پرتاب آزمایشی این موشک در سال ۲۰۱۳ و دومین پرتاب در سال ۲۰۱۴ انجام شد. برخی منابع گزارش می دهند که موشک DF – ۴۱ A در سال ۲۰۱۶ یا ۲۰۱۷ به کار گرفته شده است.

DF – ۴۱ یک موشک سوخت جامد است. برد این موشک حدود ۱۲ هزار کیلومتر برآورد شده و تا ۱۰ حامل هدفگیر مستقل چندگانه (MIRV) را حمل می کند. برد آن برای رسیدن به تمام مناطق ایالات متحده، اروپا و روسیه کافی است. تنها تقریباً ۲۰ تا ۲۵ دقیقه طول می کشد تا DF – ۴۱ از لحظه پرتاب به اهداف خود در ایالات متحده برسد. این موشک بسیار مخرب است و می تواند کل یک کشور را نابود کند.

موشک بالستیک چینی دارای سیستم ناوبری داخلی با بروزرسانی سیستم ناوبری ماهواره ای بومی BeiDou چین است. این موشک می تواند تا ۱۵۰ متر دقیق باشد یا حتی دقیق تر.

DF – ۴۱ بر یک شاسی چرخ دار مخصوص به نام Taian HTF5980 با پیکربندی ۱۶ x۱۶ ساخته شده است. این خودرو دارای درجه ای از تحرک آفرودی نیز هست و می تواند در عوارض زمین مختلف حرکت کند. جالب اینکه چین تعدادی فناوری شاسی کامیونی سنگین با تحرک بالا را از شرکت MZKT بلاروس به دست آورده است. یک سرمایه گذاری مشترک چینی و بلاروسی برای تولید شاسی چرخ دار مخصوص در چین تاسیس شده است. در نهایت تعدادی از خودروهای چند محوره چینی، برای حمل موشک های بالستیک طراحی شدند که براساس طرح ها و فناوری MZKT بلاروس ساخته شده اند. علاوه بر این چین به سرعت به دومین کشور پس از بلاروس تبدیل شده است که قادر به طراحی و تولید خودروهای لانچر موشک های فوق سنگین است. حتی روسیه که از دهه ها قبل از ICBM های متحرک جاده ای استفاده می کند، فاقد این فناوری و تخصص است و خودروهای لانچر خود را از بلاروس خریداری می کند.

تعدادی از ICBM های سیار جاده ای چین در تونل ها نگهداری می شوند. از این رو موشک ها به خوبی محافظت می شوند. پس از آماده باش کامل، پرتابگرهای سیار جاده ای تونل ها را ، کرده و موشک های خود را از موقعیت های پرتاب مجاور شلیک می کنند. همچنین خودروهای پرتابگر می توانند پایگاه های خود را ، کرده و در مناطق دور افتاده، بدون شناسایی شدن، فعالیت کنند. استقلال آن ها به این خودروها اجازه می دهد تا در منطقه ای معادل یک کشور کوچک اروپایی فعالیت کنند. بنابراین رهگیری و انهدام موشک های سیار چین معمولاً سخت تر از موشک های ثابت مستقر در سیلو است. این موشک ها احتمال بالایی دارند که از اولین حمله هسته ای جان سالم به در ببرند.

۸- DF-31AG (چین)

DF-31AG موشک بالستیک قاره پیمای جدید چین (ICBM) است. اولین تصاویر از این سیستم موشکی در سال ۲۰۱۳ منتشر شد. گفته می شود این موشک در سال ۲۰۱۵ مورد آزمایش قرار گرفت و برای اولین بار در سال ۲۰۱۷ به صورت عمومی فاش شد. این سیستم قبلاً با نام DF – ۳۱ B شناخته می شد، با این حال به نظر می رسد که نام رسمی آن DF – ۳۱ AG باشد. این موشک اولین نمایش عمومی خود را در جریان رژه بزرگ نظامی به مناسبت نودمین سالگرد تاسیس ارتش آزادی بخش خلق تجربه کرد. در مجموع ۱۶ پرتابگر DF – ۳۱ AG همراه با موشک در این رژه به صورت عمومی به نمایش درآمد. چنین نمایش موشک های متعددی نشان می دهد که DF – ۳۱ AG در حال حاضر در خدمت سپاه دوم توپخانه است که در واقع نیروهای موشکی استراتژیک ارتش چین هستند. این موشک در حال حاضر از مرگبارترین ICBM ها در جهان است، اگرچه کوچک تر و کم توان تر از DF – ۴۱ است.

DF – ۳۱ AG نسخه اصلاح شده و ارتقا یافته DF – ۳۱ A است. موشک قبلی DF – ۳۱ A مبتنی بر سیلو است، در حالی که نسخه جاده ای – متحرک آن مبتنی بر تریلر کوچک یا نیمه تریلر است. از سوی دیگر DF – ۳۱ AG جدید مبتنی بر یک لانچر ۸ محوره بوده و متحرک تر است. این ویژگی گزینه های اعزام و بکارگیری آن را بیشتر می کند و در نتیجه امکان بقای آن را افزایش می دهد. از نظر مفهومی DF – ۳۱ AG شبیه به ICBM های متحرک جاده ای روسی مانند توپول و یارس است.

DF – ۳۱ AG یک موشک سوخت جامد است که سه مرحله دارد. این موشک ۱۱ هزار و ۲۰۰ کیلومتر برد دارد و می تواند به تمام مناطق آمریکا، اروپا و روسیه برسد.

در حالی که DF – ۳۱ A قدیمی تر تنها یک کلاهک حمل می کرد، گفته می شود که DF – ۳۱ AG جدید چندین کلاهک با قابلیت هدف گیری مستقل (MIRV) را حمل می کند. نسخه ای از DF – ۳۱ وجود دارد که ۳ MIRV با ظرفیت تولید انفجار ۲۰، ۹۰ یا ۱۵۰ کیلوتن را حمل می کند. علاوه بر این DF – ۳۱ AG دارای برد طولانی تر و قابلیت بقای بهبود یافته است.

این موشک دارای سیستم ناوبری داخلی با سیستم ناوبری ماهواره ای بومی BeiDou چین است. برخی منابع از دقت ۱۵۰ متری یا حتی دقیق تر بودن آن خبر می دهند.

این موشک به منظور غلبه بر سیستم های دفاع موشکی، فریبگر حمل می کند.

خودروی Transporter Erector Launcher (TEL) بر پایه شاسی چرخ دار مخصوص ۸ محوره Taian ساخته شده است. خودروی TEL دارای درجه ای از تحرک آفرودی است، هرچند که عمدتاً برای کار در جاده های با سطح سخت در نظر گرفته شده است. خودرو در جاده هایی به طول حدود ۵۰۰ کیلومتر استقلال کامل دارد.

موشک های DF – ۳۱ AG پس از آماده باش کامل می توانند پایگاه های خود را ، کرده و در مناطق دور افتاده فعالیت کنند. استقلال خودروهای لانچر به آن اجازه می دهد تا در منطقه ای معادل یک کشور کوچک اروپایی بدون شناسایی فعالیت کند. رهگیری چنین موشک های متحرکی معمولاً سخت تر از موشک های ثابت مستقر در سیلو است. در نتیجه این موشک ها از احتمال بالایی برای جان سالم به در بردن از اولین موج حمله هسته ای برخوردارند.

۹- Bulava (روسیه)

Bulava یک موشک بالستیک بین قاره ای جدید روسی است که توسط زیردریایی پرتاب می شود. این موشک توسط زیردریایی های جدید کلاس Borei روسیه حمل می شود و توسعه آن در سال ۱۹۹۸ آغاز شد. در ابتدا برخی منابع گزارش دادند که بولاوا یک نسخه دریایی از ICBM زمینی توپول – ام خواهد بود. با این حال این موشک ظاهر متفاوت، ابعاد متفاوت و طرح کلاهک متفاوتی دارد. تنها تعداد کمی از ویژگی های مهندسی توپول – ام در بولاوا مورد استفاده قرار گرفت. موشک جدید به طور قابل توجهی کوتاه تر از موشک های مورد استفاده در زیردریایی های کلاس دلتا ۴ و تایفون است. این امر امکان ایجاد یک زیردریایی حامل موشک بالستیک جمع و جورتر و فشرده تر را فراهم می کند، که این موشک ها را حمل نموده و سیستم های روی این زیردریایی ها را ساده می نماید.

توسعه این موشک با مشکلاتی همراه بود و پرتاب های آزمایشی ناموفق متعددی را تجربه کرد. این موشک بالستیک برای اولین بار در سال ۲۰۱۳ مستقر و عملیاتی شد. با این حال پس از چند پرتاب آزمایشی ناموفق، موشک ها برای بازرسی کارخانه فراخوانده شدند. تا سال ۲۰۱۷ از ۲۷ پرتاب آزمایشی ۱۲ پرتاب ناموفق بوده است. این موشک تنها در سال ۲۰۱۸ پس از ۴ پرتاب موفقیت آمیز متوالی عملیاتی اعلام شد. بنابراین برای چندین سال ۳ زیردریایی کلاس بوری عملیاتی که برای حمل موشک های بولاوا طراحی شده بودند، اساساً قابلیت رزمی نداشتند.

به طور کلی بولاوا توانایی بسیار کمتری نسبت به ترایدنت D۵ آمریکایی دارد. برد کوتاه تری داشته، بار بسیار کمتری حمل کرده و چندان دقیق نیست. برد این موشک بالستیک قاره پیمای روسی ۹ هزار و ۵۰۰ کیلومتر اعلام شده است. این موشک می تواند ۶ MIRV با توان انفجاری ۱۵۰ کیلوتن و حداکثر ۴۰ فریبگر را حمل کند. همچنین این موشک می تواند ۱۰ MIRV را حمل کند، هرچند که برد آن به ۴ هزار کیلومتر کاهش خواهد یافت. بولاوا با بروزرسانی سیستم ناوبری ماهواره ای GLONASS روسیه دارای هدایت اینرسی است و دقت دایره ای آن ۳۵۰ متر است. این موشک برای غلبه بر پدافند هوایی دشمن طراحی شده است. حامل های هدف گیری مستقل این موشک می توانند در حین پرواز مانور دهند و هدف آن ها تغییر کند تا از پدافند هوایی دشمن دوری کنند.

در صورتی که روسیه مورد حمله هسته ای قرار بکند، این موشک های مبتنی بر زیردریایی شانس بالایی برای زنده ماندن در اولین موج حمله دارند.

نیروی دریایی روسیه ۳ زیردریایی کلاس بوری را در اختیار دارد که هر کدام می توانند ۱۶ فروند از این موشک ها را حمل کنند. ۳ زیردریایی کلاس بوری بهبود یافته دیگر نیز وجود دارند که می توانند ۲۰ فروند از این موشک ها را حمل کنند. علاوه بر این تولید زیردریایی های روزآمد شده کلاس بوری ادامه دارد. برنامه ریزی شده است که این زیردریایی های حامل موشک بالستیک با موشک های بولاوا ، کانون سه گانه هسته ای روسیه را حداقل تا سال ۲۰۴۰ تشکیل دهند.

موشک بولاوا پتانسیل حرکت روی جاده یا ریل را نیز دارد.

۱۰- JL-3 (چین)

JL – ۳ یک موشک بالستیک جدید پرتاب شده توسط زیردریایی ساخت چین است. این موشک برای اولین بار در حدود سال ۲۰۲۱ توسط زیردریایی های حاملموشک بالستیک Type 094 (با نام کلاس Jin در ناتو) به کار گرفته شد. این زیردریایی ها در اصل مجهز به موشک های JL – ۲ بودند. برخی منابع گزارش می دهند که تا سال ۲۰۲۲ هر ۶ فروند از زیردریایی های کلاس تایپ ۰۹۴ چین با موشک های JL – ۳ مجهز شده اند. همچنین برنامه ریزی شده است که این موشک ها توسط نسل جدید زیردریایی های کلاس Type ۰۹۶ که در حال حاضر در حال ساخت هستند، مورد استفاده قرار گیرند.

تخمین زده می شود که موشک جدید JL – ۳ دارای برد ۹ هزار تا ۱۲ هزار کیلومتر باشد. این میزان نسبت به JL – ۲ افزایش قابل توجهی را نشان می دهد. این موشک یک کلاهک ۲۵۰ تا ۱,۰۰۰ کیلوتنی یا چندین MIRV را حمل می کند. هر زیردریایی کلاس جین ۱۲ عدد از این موشک ها را حمل می کند. این سیستم ناوبری نجومی – اینرسی موشک با به روزرسانی سیستم ناوبری ماهواره ای بومی BeiDou چین. تخمین زده می شود که این موشک دارای خطای شعاعی کم تر از ۱۰۰ متر باشد.

در حال حاضر چین دارای یک قابلیت حمله هسته ای مبتنی بر دریایی قابل توجه است. در طول دهه ۱۹۸۰ تنها زیردریایی حامل موشک بالستیک کلاس Xia چین با موشک های کوتاه برد JL – ۱ ارزش استراتژیک کمی داشت. برد JL – ۳ به زیردریایی های حامل موشک بالستیک چینی این امکان را می دهد تا ضمن فعالیت در آب های ساحلی چین، خاک آمریکا را در محدوده شلیک خود داشته باشند. این برد همچنین برای رسیدن به تمام مناطق اروپا، هند و روسیه کافی است. زمانی که چین مورد حمله قرار گیرد، این موشک های پرتاب شده از زیردریایی احتمال بالایی برای زنده ماندن در اولین حمله را دارند. این زیردریایی ها پس از آماده باش کامل می توانند پایگاه های خود را ، کنند و در آب های ساحلی چین فعالیت کنند که توسط ناوگان چین محافظت می شود. با این حال زیردریایی های کلاس جین به اندازه زیردریایی های حامل موشک های بالستیک غربی پیشرفته نیستند و از زیردریایی های روسی نیز ضعیف تر هستند. چین همیشه از نظر فناوری زیردریایی عقب تر از رقبای خود بوده است. این زیردریایی ها به اندازه زیردریایی های قدیمی کلاس دلتا ۳ روسیه که در اواسط دهه ۱۹۷۰ به خدمت گرفته شدند، پنهانکار نیستند اما به همان اندازه پر سر و صدا هستند.

در این مقاله به 11 کشوری می پردازیم که دارای بهترین نیروهای نظامی خصوصی در جهان هستند. مفهوم نیروهای ویژه در کشورهای مختلف متفاوت است. در حالی که برخی آنها را سربازان نخبه ارتش می دانند، برخی دیگر این نیروها را واحدهای ویژه نیروهای مسلح مسئول انجام عملیات تخصصی می دانند. مهم نیست که نقش آنها را چگونه تفسیر می کنید، نیروهای ویژه از بهترین سربازانی تشکیل شده اند که از سراسر کشور استخدام شده اند.

چیزی که این سربازان را خاص می کند، سطح آموزش و ویژگی های فردی آنها مانند روحیه قوی و شجاعت است. آنها همچنین مجهز به تجهیزات نظامی پیشرفته ای هستند که به آنها اجازه می دهد بر میدان جنگ تسلط پیدا کنند و بر سناریوهای دشواری که برایشان پیش می آید غلبه کنند. به عنوان مثال، تسلیحات و تجهیزاتی که نیروهای ویژه ارتش ایالات متحده به میدان نبرد می برند شامل تفنگ های تهاجمی مانند M4A1 و MK18 و مسلسل های MK46 و MK48 و همچنین تجهیزات مهم دیگری مانند عینک دید در شب و تجهیزات کمکی اولیه است. مانند سیستم موقعیت یابی جهانی (GPS). وسایل بالستیک، کلاه ایمنی و کمربند. حمل نارنجک انداز و موشک های ضد زره در صورت لزوم برای این نیروها معمول است.

موشک ضد تانک FGM-148 Javelin که به طور مشترک توسط لاکهید مارتین و RTX ساخته شده است، به طور گسترده توسط ایالات متحده در عملیات جنگی خود در افغانستان و عراق استفاده شده است. به گزارش پایگاه اطلاع رسانی ارتش، نیروهای آمریکایی از این سامانه تسلیحاتی در بیش از 5000 درگیری در طول جنگ در این دو کشور استفاده کردند.

از زمان معرفی آنها در سال 1996، بیش از 45000 واحد از این موشک های ضد تانک قابل حمل تا سال 2019 تولید شده است. در حالی که RTX واحد فرماندهی پرتاب (CLU) را می سازد، لاکهید مارتین مسئول مونتاژ خود موشک است.

ارتش اوکراین همچنین از نیزه ها برای دفع تهاجم روسیه به کشورشان استفاده گسترده ای می کند. بر اساس این گزارش، آمریکا تا پایان آگوست 2023 بیش از 10 هزار موشک ضد تانک جاولین در اختیار کی‌یف قرار داد که به اوکراین کمک کرد روسیه را از پایتخت دور نگه دارد. با توجه به تقاضای زیاد برای این سلاح، هم لاکهید مارتین و هم RTX اقداماتی را برای افزایش تولید Javelin از 2000 دستگاه به 3500 دستگاه در سال انجام داده اند.

از سوی دیگر، تفنگ تک تیرانداز Magola Remington (MSR) یک سلاح کلیدی در زرادخانه دلتا فورس است که کارایی عملیاتی این گروه نخبه را افزایش می دهد. تفنگ رمینگتون که در سال 2013 وارد خدمت شد، دارای برد 1500 متر و سرعت شلیک 12 گلوله در دقیقه است. همچنین این تفنگ تک تیرانداز به دلیل ماژولار بودن مورد تحسین کارشناسان دفاعی قرار گرفته است که به نیروهای ویژه اجازه می دهد تجهیزات قابل سفارشی سازی را ایجاد کنند. طبق گزارشی در سال 2013، هر قطعه از این سلاح حدود 15 هزار دلار قیمت دارد.

علاوه بر این، شرکت های بزرگ بخش دفاعی نیز از نیروهای ویژه پشتیبانی تاکتیکی و استراتژیک ارائه می کنند. در سال 2016، واحد فناوری اطلاعات جنرال داینامیکس قراردادی برای ارائه خدمات پشتیبانی حرفه ای به نیروهای عملیات ویژه ایالات متحده در انجام ماموریت های جهانی خود دریافت کرد. طبق این قرارداد، جنرال داینامیکس قرار بود خدمات نامحدودی را برای مدت نامحدود، حداکثر تا سقف 900 میلیون دلار در مدت پنج سال ارائه دهد. جنرال داینامیکس ششمین پیمانکار بزرگ دفاعی جهان است و سال گذشته بیشترین درآمد خود را با 42.3 میلیارد دلار گزارش کرد.

روش شناسی

در این مقاله، 11 کشور دارای بهترین نیروهای نظامی خصوصی در جهان را بر اساس روش اجماع رتبه بندی می کنیم که برای آن سه منبع – The Independent، Times of India و Forces.net را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادیم. در حالی که منبع اول نیروهای ویژه مختلف (از 8) را بر اساس توانایی آنها رتبه بندی کرد، دو سایت دیگر بدون رتبه بندی در مورد یگان ها بحث کردند.

در حالت اول، اگر کشوری رتبه اول را کسب کند، امتیاز 1 (8 از 8) را دریافت می کند. اگر در جایگاه سوم قرار می گرفت، امتیاز 0.75 (6 از 8) را دریافت می کرد. برای دو منبع باقی مانده، تعداد دفعاتی که یک گروه از نیروهای ویژه نظامی در این سایت ها ذکر شده است را شمردیم و هر بار که ذکر شد، یک امتیاز دادیم. در نهایت تمام نمرات برای به دست آوردن نمره کل جمع شدند. کشورهایی که بهترین نیروهای نظامی در جهان را دارند بر اساس امتیازات کلی آنها رتبه بندی می شوند. در مواردی که دو کشور امتیاز یکسانی داشتند، یکی را بر دیگری ترجیح دادیم.

11 کشور دارای بهترین نیروهای نظامی خصوصی در جهان هستند

11. نیروی جنگ ویژه نیروی دریایی

اسپانیا

امتیاز: 0.25

اسپانیا از طریق واحد عملیات ویژه خود یکی از بهترین نیروهای نظامی خصوصی در جهان را دارد. از ژوئن 2009، این گروه در نیروی جنگ ویژه دریایی یا نیروی جنگ ویژه دریایی جذب شده است که شهرت خود را از آن به ارث برده است. چیزی که در سال 1952 به عنوان یک واحد کوهنوردی آبی خاکی آغاز شد، به یکی از معتبرترین نیروهای ویژه در اروپا تبدیل شد. بر اساس گزارش ایندیپندنت، این نیرو حدود 80 درصد ضریب شکست دارد.

10. مارکوس

کشور: هند

امتیاز: 1.00

هند با داشتن سه نیروی ویژه تحت کنترل ارتش، خود را در میان کشورهای دارای بهترین نیروهای ویژه نظامی در جهان می بیند. این نیروها شامل چتربازهای ویژه ارتش، MARCOS نیروی دریایی و کماندوهای گارد نیروی هوایی است. کماندوهای دریایی که به اختصار MARCOS نامیده می شوند، معروف ترین گروه نیروهای ویژه در این کشور هستند. به گزارش تایمز آو ایندیا، قبل از اینکه سربازان بخشی از این یگان ویژه شوند، حدود سه سال آموزش دقیق لازم است. مارکوس قادر به انجام عملیات در دریا، زمین و هوا است.

9. کماندو Spezialkräfte

آلمان

امتیاز: 1.00

Kommando Spezialkräfte (KSK) یک نیروی ویژه ارتش آلمان یا ارتش آلمان است. این یک واحد بزرگ در سطح تیپ است که وظیفه دارد طیف گسترده ای از عملیات های مورد نیاز در رابطه با مبارزه با تروریسم، جنگ کماندویی و جستجو و نجات را انجام دهد. با این حال، مانند سایر واحدهای آلمانی، تأسیس KSK باید به تصویب پارلمان آلمان برسد. این واحد چندین عملیات موفقیت آمیز را در طول جنگ با تروریسم در افغانستان انجام داد، از جمله حمله به خانه امن القاعده در سال 2006. آلمان همچنین دارای یک گروه عملیات ویژه دیگر در GSG 9 der Bundespolizei، یک واحد نیروهای ویژه پلیس آلمان است که بازی می کند. نقش فعال در مبارزه با تروریسم و ​​جنایات سازمان یافته. آلمان عمدتاً به دلیل این دو نیرو خود را در فهرست کشورهای دارای بهترین نیروهای نظامی خصوصی در جهان می بیند.

8. گروه ضربت مشترک 2 (JST2)

کانادا

امتیاز: 2.00

Joint Task Force 2 (JST2) یک گروه نیروهای ویژه سطح 1 از ارتش کانادا است که تحت فرماندهی نیروهای عملیات ویژه کانادا فعالیت می کند. این یگان مسئولیت انجام ماموریت های مبارزه با تروریسم در داخل و خارج از کشور را بر عهده دارد و به عنوان نیروی ویژه در سطح جهانی شناخته می شود. JST2 به دلیل همکاری نزدیک با نیروهای دلتای ایالات متحده و سرویس هوایی ویژه بریتانیا (SAS) در مأموریت های مورد علاقه متقابل شناخته شده است.

7. واحد نظامی گروم

لهستان

امتیاز: 2.00

یگان نظامی لهستان GROM یکی از بهترین نیروهای ویژه نظامی در جهان است. این یک یگان نیروهای ویژه درجه یک است که می توان آن را با بهترین ها مقایسه کرد. این گروه در سال 1990 به عنوان بخشی از مأموریتی برای کمک به یهودیان شوروی برای ورود ایمن به اسرائیل تشکیل شد. این روزها، GROM یک واحد مبارزه با تروریسم بسیار توانمند است که ماموریت های متعددی را در داخل و خارج از کشور با موفقیت انجام داده است. یکی از برجسته ترین عملیات های این گروه، نجات گروگان ها پس از تسلط تروریست ها بر ساختمان دولتی در پکتیا افغانستان در سال 2012 بود.

6. گروه خدمات ویژه (SSG)

کشور: پاکستان

امتیاز: 2.00

گروه خدمات ویژه پاکستان یا SSG یکی از بهترین واحدهای نیروهای ویژه نظامی در جهان است. این واحد به دلیل هدبند منحصربفردی که توسط کماندوها استفاده می شود، به لک لک سیاه نیز معروف است. Independent و Force.net تاکید کرده اند که آموزش SSG شامل پیاده روی 57.5 کیلومتر در 12 ساعت و همچنین یک سرعت 8 کیلومتری تنها در 20 دقیقه است، در حالی که تنها 5٪ از کسانی که وارد دوره می شوند پس از اتمام دوره پذیرفته می شوند. SSF یک نیروی سخت نبرد است که برخی از پیچیده ترین ماموریت ها را در طول جنگ پاکستان علیه گروه های شبه نظامی در مناطق قبیله ای شمال کشور انجام داده و تا حد زیادی موفق ظاهر شده است.

5. گروه مداخله ملی ژاندارمری فرانسه (GIGN)

فرانسه

امتیاز: 2.25

گروه مداخله ژاندارمری ملی فرانسه یا GIGN یکی از بهترین نیروهای ویژه در مبارزه با تروریسم در جهان است. این واحد همچنین مسئولیت حفاظت از شخصیت های برجسته سیاسی فرانسه و اماکن مهم ملی را بر عهده دارد. بر اساس گزارش ایندیپندنت، GIGN در موقعیت های گروگان گیری تخصص دارد و از زمان تاسیس خود در سال 1973 تاکنون بیش از 600 گروگان را آزاد کرده است.

4. سیرت متکال

اسرائيل

امتیاز: 2.63

بعدی در لیست بهترین نیروهای ویژه نظامی جهان، اسرائیل است، جایی که Sayeret Matkal یکی از یگان های نیروهای ویژه نخبه جهان است. متقاضیانی که می خواهند به نیروهای ویژه اسرائیل بپیوندند دوره های طولانی و دشواری را پشت سر می گذارند و تنها بهترین ها انتخاب می شوند. مسئولیت اصلی این گروه جمع آوری اطلاعات است و اغلب در عمق خطوط دشمن عمل می کند. یکی دیگر از گروه های برجسته نیروهای ویژه در اسرائیل Shayetet 13 است که بخشی از نیروی دریایی است و بر نبردهای سطحی و زیرسطحی و همچنین حملات نظارت می کند. اگرچه این واحد از سال 1948 فعالیت می کرد، اما تا دهه 1960 برای عموم شناخته شده نبود.

3. گروه آلفا

روسیه

امتیاز: 3.38

گروه آلفا روسیه یکی از بهترین واحدهای نظامی نخبه در جهان است که در مبارزه با تروریسم تخصص دارد. این سازمان که در سال 1974 توسط KGB ایجاد شد، در حال حاضر تحت نظارت سرویس امنیت فدرال فعالیت می کند. یکی دیگر از واحدهای نیروی ویژه روسیه در کلاس جهانی، Spetsnaz GRU است که زیر نظر آژانس اطلاعات نظامی خارجی روسیه، GRU، فعالیت می کند. نیروهای ویژه روسیه برای شرکت در چندین ماموریت خارج از کشور از جمله چکسلواکی، سوریه، گرجستان و اوکراین در نظر گرفته شده اند.

2. خدمات هوایی ویژه (SAS)

انگلستان

امتیاز: 4.63

بریتانیا یکی از بهترین واحدهای نظامی نیروهای ویژه در جهان را دارد – سرویس هوایی ویژه بریتانیا (SAS) که نقشی حیاتی در جنگ عراق داشت. یک ژنرال آمریکایی به نام استنلی مک کریستال اظهار داشت که ایالات متحده بدون کمک SAS نمی توانست به آنچه در عراق برنامه ریزی کرده بود دست یابد. یکی دیگر از یگان برجسته نیروهای ویژه در این کشور سرویس ویژه قایق است که معادل نیروی دریایی ایالات متحده است. فرآیند انتخاب این نیرو بسیار سخت و دشوار است و شامل تست های دشواری مانند آموزش بقای رزمی، بازجویی شدید و آموزش در جنگل می شود.

1- واحدهای مأموریت ویژه سطح اول

کشور: ایالات متحده آمریکا

امتیاز: 6.00

ایالات متحده دارای بهترین نیروهای نظامی خصوصی در جهان است. این کشور دارای واحدهای ویژه مخفی بسیاری است که مهمترین عملیات آن را انجام می دهند. بر اساس این گزارش، بیش از 70 هزار سرباز آمریکایی در نیروهای عملیات ویژه در این کشور حضور دارند. چهار یگان ماموریت ویژه درجه یک ارتش ایالات متحده عبارتند از: نیروی دلتای ارتش، مسئول طیف گسترده ای از ماموریت ها، از جمله مبارزه با تروریسم، انهدام اهداف با ارزش، نجات گروگان، حمله، خرابکاری، و شناسایی ویژه. گروه توسعه جنگ ویژه نیروی دریایی (DEVGRU یا Seal Team 6) که فعالیت هایی مشابه نیروی دلتا اما در بخش دریایی انجام می دهد. اسکادران تاکتیک های ویژه 24 نیروی هوایی متشکل از چتربازان، کنترلرهای رزمی، متخصصان هواشناسی عملیات ویژه و نیروهای ویژه است. آخرین مورد، فعالیت پشتیبانی اطلاعاتی است که وابسته به ارتش است که از نهادهای مختلف نظامی استخراج می شود و ماموریت آن جمع آوری اطلاعات درباره تصمیمات سیاست گذاران است. بیشتر فعالیت های این واحد طبقه بندی شده است.

تیم های نیروی دریایی ایالات متحده SEAL (سایر) و کلاه سبز دیگر گروه های برجسته نظامی نیروهای ویژه در ایالات متحده هستند.

ارتش ایالات متحده و تفنگداران دریایی به دنبال یک وسیله نقلیه کاملاً جدید با الهامات قدیمی هستند: قاطر فروتن. این خدمات در مراحل مختلف توسعه قاطرهای رباتیک خود هستند، اما همه آنها یک هدف مشترک دارند – استقرار ناوهای هواپیمابر بدون سرنشین به اندازه وسیله نقلیه زمینی که ماموریت آنها کاهش بار سربازان پیاده نظام است. با وجود نیت خوب، آینده جنگ این احتمال را ایجاد می کند که این وسایل نقلیه (حتی اگر وارد خدمت شوند) وضعیت سنگین فعلی خود را حفظ کنند.

از Mule تا MUTT

ارتش ها هزاران سال است که از قاطرها و ، ها به عنوان دام استفاده کرده اند و قاطرهای جنگی هرگز منقرض نشده اند. آنها توسط هر دو طرف در جنگ داخلی آمریکا و توسط ارتش ایالات متحده در جنگ جهانی اول استفاده شدند. در جنگ جهانی دوم، لشکر 10 کوهستان ارتش ایالات متحده با هزاران قاطر در سراسر ایتالیا جنگید و به اصطلاح مریل غارتگران نیز در جنگ چین و برمه و هند بر قاطرها تکیه کردند. در هر دو مورد از این حیوانات برای حمل مهمات، حمل آذوقه و حتی برای تخلیه مجروحان استفاده می شد. در افغانستان، مدت کوتاهی پس از حملات تروریستی 11 سپتامبر، نیروهای ویژه ایالات متحده از قاطرها برای حمل تجهیزات و اسکورت کلاه سبزها بر روی ، استفاده کردند.

پیشرفت‌ها در رباتیک، سیستم‌های خودمختار و انرژی باتری خودرو به مفهوم قاطر رباتیک منجر شده است. قاطرهای رباتیک مانند قاطرهای بیولوژیکی نیستند، اما وظیفه مشابهی دارند: حمل اشیا. می توان آن را طوری برنامه ریزی کرد که یک خط سرباز را دنبال کند یا حتی در حالی که صدها کیلوگرم تجهیزات را حمل می کند، به طور خودکار از نقطه A به نقطه B حرکت کند. قاطر برقی همچنین می تواند کارهایی را انجام دهد که یک قاطر نی هرگز نمی تواند انجام دهد، مانند انتقال سربازان مجروح به پایگاه های امداد، حمل و پرتاب سلاح هایی مانند موشک ضد تانک Javelin و تامین نیروی الکتریکی برای سایر ابزارهای ارتش.

به گزارش دفاع نیوز، ارتش و تفنگداران دریایی آمریکا اخیرا خودروی روباتیک جدید Hanhwa Arion را در منطقه آموزش دریایی Bellows واقع در چند کیلومتری ساحل Waikiki در اوآهو آزمایش کردند. ربات آریون به عنوان وسیله نقلیه حمل و نقل چند منظوره نظامی یا SMET شناخته می شود. این ربات یک وسیله نقلیه آفرود شش در شش است که می تواند حدود 550 کیلوگرم بار را حمل کند. این خودرو با استفاده از باتری های داخلی با یک بار شارژ می تواند مسافتی تا 100 کیلومتر را طی کند و به نقل از سایت دیفنس نیوز، سرعت آن در جاده ها به 43 کیلومتر در ساعت و در جاده های ناهموار به حدود 22 کیلومتر در ساعت می رسد.

نیروی دریایی ارتش آریون را به عنوان بخشی از برنامه ارزیابی خودروهای خارجی آزمایش می کند. آنها به دنبال استقرار خودروی SMET خود برای همراهی پیاده نظام، مهندسان و سایر نیروهای نظامی در میدان نبرد هستند. پس از یک پروژه شکست خورده در سال 2011، ارتش ایالات متحده قراردادی را برای وسیله نقلیه خود (SMET Increment 1) در سال 2019 امضا کرد و با خرید 674 ربات تحویل دهنده تا پاییز سال 2024 موافقت کرد. SMET Increment 1 می تواند 450 کیلوگرم را برای مسافت 96 کیلومتر حمل کند. . جنرال داینامیکس سازنده 16 خودروی اول را در سال 2022 تحویل خواهد داد.

بار سنگین تر

قاطرهای رباتیک همان چیزی هستند که ارتش آن را «تکثیرکننده نیرو» می نامد و به پیاده نظام اجازه می دهد تا دورتر بروند، تجهیزات بیشتری حمل کنند و به طور کلی وظایف خود را بهتر از سربازان انجام دهند. او تنها کسی است که می تواند این کار را انجام دهد. این بیشتر به دلیل توانایی این قاطرهای موتوری برای حمل بارهای سنگین است که در غیر این صورت سربازان مجبور بودند خودشان را حمل کنند. در شرایط عادی، یک سرباز پیاده سبک می تواند تا 45 کیلوگرم تجهیزات حمل کند که برای 3-5 روز در میدان جنگ کافی است. با این حال، سربازی که نیمی از وزن بدن خود را حمل می کند، هدف آسانی است و اغلب کاملا خسته وارد می شود.

در آزمایشی در سال 2018، ارتش نامزدهای SMET را با نصب «نه کوله پشتی، شش جعبه MRE و چهار قوطی آب … تقریباً معادل چیزی است که یک سرباز پیاده نظام سبک برای یک مأموریت دوربرد نیاز دارد» آزمایش کرد.

قاطرهای موتوری همچنین به عابران پیاده کمک می کنند تا با آینده جدید و سنگین تر خود سازگار شوند. در دوره پس از 11 سپتامبر، نیروهای زمینی پنتاگون بر نبرد با چریک ها در مکان هایی مانند عراق و افغانستان متمرکز شدند. پایان این جنگ ها تمرکز را از «درگیری کم شدت» به درگیری با شدت بالاتر علیه دشمنانی مانند روسیه و چین تغییر داده است. تغییر تمرکز به سمت تانک ها و هلیکوپترهای شکاری با تغییر وزن مشابهی همراه بوده است. به عنوان مثال، موشک ضد تانک جاولین 21.7 کیلوگرم وزن دارد و موشک های اضافی این وزن را به 15.5 کیلوگرم می رساند. موشک زمین به هوا استینگر بیش از 15.8 کیلوگرم وزن دارد.

آینده

ارتش ایالات متحده اکنون به دنبال وسیله نقلیه جدیدی برای برنامه Increment 2 است. شش سال زمان زیادی در دنیای سیستم های خودمختار و فناوری الکتریکی باتری است، بنابراین رویکرد اخیر ارتش ایالات متحده تضمین می کند که ارتش به جدیدترین و بهترین فناوری دسترسی دارد. . تفنگداران دریایی هنوز MUTT را انتخاب نکرده اند – زیرا تمرکز آنها بر تصرف جزایر در دریای چین جنوبی که به ندرت بیش از نیم مایل عرض دارند، قاطرهای رباتیک را در اولویت کمتری نسبت به وسایل نقلیه خودران مانند قایق ها و هواپیماها قرار می دهد.

اخرین حرف

پس از هزاران سال رنج زیر سنگینی وسایلشان، سرانجام ناجی واکرها در دسترس است. متأسفانه، این فرصت برای سبک ، بار با نیاز به حمل سلاح های سنگین تر در تضاد است. با این حال، حتی اگر این تغییر به معنای سه قدم به جلو و دو قدم به عقب باشد، باز هم یک پیروزی برای مهاجمان زمین خواهد بود.

هزینه های نظامی جهان می تواند سالانه به صدها میلیارد دلار برسد چرا که کشورها به دنبال تکنولوژی های جدید هستند و سیستم ها به روز می شوند تا بهترین نیروهای جنگی جهان یک قدم از رقیب خود جلوتر باقی بمانند. با این حال، آن دسته از کشورهایی که قدرت هزینه ، ندارند، اغلب به تکنولوژی های امتحان شده و جواب داده نسل های قبلی متوسل می شوند. در برخی موارد، این به معنای استفاده از ابزارهای نظامی نسبتاً قدیمی است که در برخی موارد، منشاء آن ها به دوران جنگ سرد یا حتی جنگ جهانی دوم باز می گردد.

در حالی که در ظاهر، این موضوع ممکن است از روی استیصال یا حتی به شدت خطرناک به نظر برسد، اما فناوری نظامی ذاتاً بسیار قدرتمند و کارآمد است و برخی نمونه ها مانند بمب افکن دوربرد توپولف TU – ۹۵ یا هلیکوپتر بوئینگ CH – ۴۷ شینوک، هنوز نیاز به جایگزینی ندارند. برخی از ابزارهای قدیمی تر، مانند هواپیمای ترابری لاکهید C – ۱۳۰ هرکولس و زیردریایی تایپ ۲۰۹، بروزرسانی های منظمی دریافت کرده اند تا آن ها را با نیازهای نظامی مدرن سازگار نگه دارند.

برای این مقاله ابزارهای نظامی را انتخاب کرده ایم که امروزه در نیروهای نظامی باقی مانده اند. به عنوان مثال، برخی از کشتی ها و زیردریایی ها هنوز هم به عنوان کشتی های آموزشی یا برای اهداف شناسایی استفاده می شوند. این موارد شامل USS Constitution، یک کشتی بادبانی چهارگوش متعلق به سال ۱۷۹۷، و آخرین زیردریایی باقی مانده کلاس Hai Sh از سال ۱۹۴۴ است که هنوز در عمل به ترتیب در خدمت نیروی دریایی ایالات متحده و تایوان هستند، اما تهدید نظامی قابل توجهی محسوب نمی شوند. در ادامه قدیمی ترین خودروهای جنگی که امروزه همچنان در حال خدمت رسانی در حوزه نظامی هستند را معرفی می کنیم.

۱۲- هلیکوپتر Sikorsky Black Hawk

بسیاری از ما هلیکوپتر بلک هاوک را به عنوان سوژه فیلم Black Hawk Down ساخته ریدلی اسکات در سال ۲۰۰۱ می شناسیم که بر اساس رمانی به همین نام ساخته شده است. با این حال، این ماموریت تقریباً فاجعه بار در داخل سومالی در سال ۱۹۹۳ تنها یک اپیزود از تاریخ طولانی و پر فراز و نشیب این بالگرد چندمنظوره است که از سال ۱۹۷۹ در خدمت بوده است.

بلک هاوک یک هلیکوپتر با قدرت لیفت متوسط با چهار سرنشین است که معمولاً شامل خلبان، کمک خلبان و خدمه می شود. همچنین این هلیکوپتر می تواند ۱۱ سرباز یا ۶ بیمار روی برانکارد به علاوه خدمه پزشکی و همچنین ترکیب های مختلف پرسنل و محموله را حمل کند که آن را به یک وسیله نقلیه بسیار همه کاره و ارزشمند تبدیل می کند. این هلیکوپتر با سرعت متوسط ۲۷۸.۵ کیلومتر بر ساعت پرواز می کند و نهایت سرعت آن ۳۵۰ کیلومتر بر ساعت است که آن را به یکی از سریع ترین هلیکوپترهای جهان تبدیل می کند. همچنین برد این هلیکوپتر بیش از ۵۶۰ کیلومتر است، اما به لطف مخازن سوخت اضافی می تواند مسافت بیشتری را طی کند.

در طول بیش از ۴۰ سال از زمانی که بلک هاوک برای اولین بار وارد خدمت شد، از آن برای تخلیه تلفات، عملیات تهاجمی، آتش نشانی هوایی، جستجو و نجات و عملیات های ویژه استفاده شده است. این هلیکوپتر می تواند به راکت، اسلحه و موشک مسلح شود. در حال حاضر بیش از ۴,۰۰۰ فروند از این پرنده نظامی در سراسر جهان در حال فعالیت است که بیش از ۲,۰۰۰ فروند از آن ها توسط ایالات متحده مورد استفاده قرار می گیرند، و بلک هاوک هیچ نشانه ای از بازنشستگی به این زودی ها نشان نمی دهد.

۱۱- زیردریایی Type 209

آلمان برای صادرات بسیاری از جمله در زمینه داروسازی، لوازم الکترونیکی مصرفی، خودروهای لوکس و… آلبرت اینشتین شناخته شده است. زیردریایی های تهاجمی دیزلی-الکتریکی معمولاً در این لیست قرار نمی گیرند، با این حال Type 209 داستان موفقیت یک ابزار نظامی است که منحصراً برای فروش به کشورهای دیگر ساخته شده است. این زیردریایی ها به بیش از ۱۲ نیروی دریایی جهان فروخته شد، در حالی که زیردریایی های قدیمی متعلق به دوران جنگ جهانی دوم و جنگ سرد به تدریج نیاز به جایگزینی داشتند. آلمان با مشاهده این شکاف بزرگ در بازار، به سرعت با این زیردریایی قدرتمند و همه کاره واکنش نشان داد، هرچند عجیب است که این زیردریایی به تنهایی عمل نمی کند.

در حالی که مشخصات آن به دلیل ماهیت تطبیق پذیر Type 209 متفاوت است، حدود ۴۰ نفر خدمه داشته و قدرت جابجایی زیر آب آن در حدود ۱,۲۰۰ تن است. همه آن ها از پیشرانه دیزلی – الکتریکی استفاده می کنند که سرعتی در حدود ۱۱ گره در سطح و سرعتی در حدود ۲۲ گره در حالت غوطه ور را فراهم می کند. این زیردریایی می تواند تا حداکثر ۵۰۰ متر به زیر آب برود و در هنگام غوطه ور شدن در آب بردی در حدود ۶۹۰ کیلومتر دارد.

پنج نسخه از زیردریایی Type 209 در ارتش های مختلف، از آمریکای جنوبی تا مدیترانه، تا آفریقای جنوبی، تا آسیا، به عنوان شواهدی از تطبیق پذیری و سازگاری این زیردریایی توانمند وجود دارد. تغییرات و دستکاری های انحصاری می تواند شامل افزایش منبع هوا، دریچه های فرار، دکل های بلندتر، موتورها و سیستم های تقویت شده و حتی افزایش طول باشد. در حالی که هر کشور نام کلاس خاص خود را به این زیردریایی اختصاص می دهد، اما همه آن ها در واقع همان Type 209 هستند که براساس طراحی اصیل آلمانی و ترکیب قدرت فنی و کیفیت ساخت مشهور این کشور اروپایی ساخته شده اند.

۱۰- زیردریایی کلاس Victor

پیش از زیردریایی Type 209، زیردریایی کلاس ویکتور بود که هنوز در کشور روسیه عملیاتی است و برای اولین بار در سال ۱۹۶۷ به آب انداخته شد. این زیردریایی که با اسم رمز Project 671 شناخته می شود یکی از اولین زیردریایی های تهاجمی هسته ای است که در سال های بعدتر دو نسخه بی صداتر از آن به نام های ویکتور ۲ و ویکتور ۳ ساخته شد که دومی هنوز هم در خدمت است. این بقایای تکنولوژی جنگ سرد پاسخ شوروی به زیردریایی کلاس Sturgeon آمریکا بود و با بدنه اشک مانند و غلاف بزرگ سونار در قسمت عقب آن متمایز بود.

زیردریایی کلاس ویکتور یادآور نگران کننده ای است از این که وضعیت جهان پس از جنگ جهانی دوم تا چه حد خطرناک شده بود، دورانی که کشورها هواپیماها و زیردریایی های خود را به کلاهک های هسته ای مجهز می کردند تا برای شروع جنگ همه جانبه آماده شوند. کلاس ویکتور یکی از این جنگ افزارها بود که دو اژدر ۲۰۰ کیلوتنی Novator یا دو موشک کروز S-10 Granat را حمل می کرد که هر کدام قادر به نابودی کل یک شهر بودند. آن ها همچنین با یک رآکتور هسته ای کار می کردند که یک توربین بخار را به حرکت درآورده و ۲۲.۷ مگاوات برق را برای یک شفت پروانه ای به عنوان یک منبع انرژی بسیار کارآمد و البته خطرناکش فراهم می کرد.

خوشبختانه هیچ زیردریایی از این کلاس در طول مدت خدمت طولانی خود آسیب جدی ندید و کلاس ویکتور به تدریج بازنشسته شد و اولین زیردریایی ویکتور ۳ در سال ۱۹۹۸ از خدمت خارج شد. تنها دو فروند از این کلاس به نام های Tambov و Obinsk همچنان عملیاتی هستند و نیروی دریایی روسیه از آن ها به عنوان جنگ افزارهایی برای آزمایش سلاح های جدید و فناوری های دیگر استفاده می کند.

۹- هلیکوپتر Boeing CH-47 Chinook

هلیکوپتر ترابری CH-47 Chinook ساخت بوئینگ یکی از شناخته شده ترین هلیکوپترهای تاریخ است که روتورهای دوگانه و شکل حبابی اش کاملاً برجسته است. تطبیق پذیری و تنوع کاری آن به عنوان یک هلیکوپتر ترابری متوسط تا سنگین و بروزرسانی های مداوم تضمین کرده است که این طراحی حداقل تا سال ۲۰۶۰ در خدمت باقی خواهد ماند و آخرین CH – ۴۷ از ویژگی های فنی پیشرفته ای برای رقابت با هر یک از معادل های مدرن خود برخوردار است.

این همه کاره بودن با این واقعیت آشکار می شود که شینوک در بسیاری از ارتش ها در سراسر جهان مانند بریتانیا، استرالیا، کانادا، مصر و هلند و همچنین ایالات متحده آمریکا، عملیاتی است. این پرنده برای اولین بار در سال ۱۹۶۲ وارد خدمت شد و در جنگ ویتنام، جنگ ایران و عراق، جنگ فالکلند و افغانستان مورد استفاده قرار گرفت. این جنگ افزار توانمند دارای دو موتور توربین گازی قدرتمند است که توانایی بلند ، تا ۱۰.۹ تن محموله را دارد و قابلیت های پیشرفته زیادی دارد که کارآیی آن را در عملیات نظامی مدرن حفظ می کند.

این موارد شامل سیستم مدیریت کابین خلبان دیجیتال، قابلیت خلبان خودکار، سیستم کنترل پرواز دیجیتال با کمک های پرسه و فرود و قابلیت های پیشرفته حمل بار می شود. هلیکوپتر CH – ۴۷ شینوک نماد عبارت «چیزی که کار می کند را دور ننداز» است؛ اما نسخه مدرن آن در مقایسه با هلیکوپتر اورجینال که بیش از ۶۰ سال پیش عرضه شد، بسیار پیچیده تر است.

۸- هواپیمای Lockheed C-130 Hercules

هواپیمای ترابری C-130 Hercules ساخت کمپانی لاکهید را می توان پاسخ هواپیمای ترابری بال ثابت به هلیکوپتر شینوک نامید، به عنوان یک طرح امتحان شده و کارآمد که از زمان ورود به خدمت نظامی در سال ۱۹۵۶ نیازی به جایگزینی نداشته است. این هواپیمای ترابری مطمئن و همه کاره قادر است محموله های بزرگ را از باندهایی که ارتفاع بالایی دارند و سطح بی کیفیتی دارند، بلند کند. تازه نسخه C – ۱۳۰ J توسط ۲۱ کشور استفاده شده و انواع دیگر توسط ده ها کشور دیگر در سراسر جهان به کار گرفته می شود.

هرکولس مدرن که توسط لاکهید – مارتین ساخته می شود، برای هواپیمایی با چنین سابقه خدمت طولانی قابل توجه است. این هواپیما دارای چهار موتور توربوپراپ رولزرویس است که هر کدام ۴,۷۰۰ ، بخار قدرت تولید می کنند. هرکولس با حداکثر سرعت ۶۶۷ کیلومتر در ساعت در ارتفاع ۲۲ هزار پایی پرواز می کند، اما می تواند تا سقف ۲۸۰۰۰ پایی بالا برود و حداکثر محموله بیش از ۱۹ تنی را حمل کند. این پرنده بسیار بزرگ حدود ۳۰ متر طول و ۱۱.۸ متر ارتفاع دارد و طول بال های آن ۴۰.۵ متر است.

هرکولس همان طور که از نامش پیداست، بسیار قدرتمند است، اما قابلیت های متنوعی نیز دارد و برای نقش های مختلفی از جمله خدمات هواشناسی، عملیات پزشکی، امدادرسانی در حوادث و آتش نشانی و همچنین پشتیبانی هوایی مورد استفاده قرار می گیرد. این هواپیما همچنین بسیار بزرگ است و می تواند انواع محموله ها از جمله بالگردهای دیگر، خودروهای زرهی، کالاهای روی پالت و پرسنل را حمل کند. باتوجه به اینکه نسخه بزرگ تر یعنی C-130J-30 “Super Hercules”نیز در حال تولید است، به نظر می رسد که هرکولس برای سال های متمادی در آینده همچنان در آسمان خواهد بود.

۷- بمب افکن Tupolev TU-95

در طول جنگ جهانی دوم، سه فروند بمب افکن B-29 Superfortress ساخت بوئینگ مجبور به فرود اضطراری در خاک شوروی شده و روس ها نیز آن ها را تصاحب کردند. از روی این بمب افکن های آمریکایی، آن ها نمونه های اولیه تقریباً کپی شده خود را با نام های توپولف TU – ۸۰ و TU – ۸۵ ساختند که به ساخت توپولف TU – ۹۵ منجر شدند. این بمب افکن دوربرد که ناتو آن را “خرس” نامید، پاسخ روسیه به B – ۵۲ بود و در سال ۱۹۵۶ وارد خدمت شد.

همانند بی-۵۲ آمریکایی، TU – ۹۵ یک هواپیمای قدرتمند و بزرگ با قابلیت حمل محموله های هسته ای است. این هواپیما تحت چندین بازطراحی مختلف برای کاربردهای نظامی متنوع، از جمله آموزش پرواز، شناسایی و وظایف ترابری، به عنوان لانچر برای هواپیماهای مافوق صوت، و برای بازیابی ماژول های فضایی برای برنامه فضانوردی روسیه قرار گرفت. کم تر هواپیمایی می تواند ادعا کند که چنین شغل پر فراز و نشیب و متنوعی مانند TU – ۹۵ داشته است.

از سال ۱۹۵۶ اتفاقات زیادی رخ داده است. جنگ سرد که نیاز به TU – ۹۵ را ایجاد کرد، مدت ها است که به پایان رسیده و روسیه در بسیاری از درگیری های دیگر مشارکت داشته است. علی رغم اینکه این هواپیما هنوز در حال استفاده است، ممکن است فرسودگی خود را نشان داده باشد. پس از دو حادثه، این هواپیماها در سال ۲۰۱۵ برای مدت کوتاهی زمین گیر شدند.

۶- بمب افکن Boeing B-52 Stratofortress

بوئینگ و ارتش آمریکا دهه هاست که همکاری های موفقی داشته اند که آغاز آن به جنگ جهانی اول باز می گردد، زمانی که این شرکت برای اولین بار مربیان پرواز را برای ارتش آموزش داد. از آن زمان، قراردادهای زیادی برای تولید پرنده های نظامی برای اهداف مختلف بین دو طرف منعقد شده است. این پرنده های نظامی شامل هواپیماهای جنگنده تاکتیکی، هلیکوپترها، هواپیماهای ترابری، هواپیماهای شناسایی، هواپیماهای جنگی بدون سرنشین و بمب افکن های دوربرد مانند B-17 Flying Fortress، B-29 Superfortress و B-52 Stratofortress می شوند.

البته مشخصات بی -۵۲ بسیار قابل توجه تر است. این هواپیما به قدری بزرگ است که برای برخاستن و فرود نیاز به مجموعه ای منحصر به فرد از مهارت ها و ارابه های فرود ویژه دارد. این بمب افکن دارای هشت موتور توربوفن پرت اند ویتنی است که هر کدام حدود ۱۷,۰۰۰ پوند نیروی پیشرانه تولید می کنند. طول بال های آن ۵۶.۳ متر است، ۴۸.۵ متر طول دارد، می تواند با حداکثر سرعت ۱,۰۴۰ کیلومتر در ساعت پرواز کند و برد آن ۱۴,۰۸۰ کیلومتر است. بی -۵۲ مدرن علی رغم بزرگی اش، تنها به پنج خدمه برای فعالیت نیاز دارد که شامل فرمانده، خلبان، مسیریاب، افسر جنگ الکترونیک و اپراتور رادار می شود.

این بمب افکن افسانه ای در حال حاضر هنوز در کشور آمریکا عملیاتی است و از سال ۱۹۵۲ در خدمت است. این دوران طولانی خدمت گواهی دیگری بر ویژگی های طراحی پایدار و کارآمد برخی از هواپیماهای نظامی پس از جنگ جهانی دوم است که آن ها را بیش از نیم قرن بعد هنوز قابل استفاده کرده است. نقش اصلی جدید این بمب افکن که در اصل به عنوان یک بمب افکن ارتفاع بالا در نظر گرفته می شود، فراهم ، قابلیت حمله فوری در هر نقطه از جهان با سلاح های دقیق هسته ای و غیر هسته ای برای ایالات متحده است. نسخه های مدرن حداکثر ظرفیت حمل ۳۱.۷۵ تن را فراهم می کنند که به زودی تا حدود ۵۰ درصد ارتقا خواهد یافت که این هواپیما را در بخش خود بی رقیب می سازد. به این ترتیب انتظار می رود B – ۵۲ تا سال ۲۰۴۰ در خدمت باقی بماند.

۵- جنگنده Mikoyan-Gurevich MiG-17

میگ -۱۷ میکویان – گورویچ که توسط ناتو “فرسکو” نامیده می شود، تاریخ پر حادثه ای داشته و از زمان آغاز تولید در سال ۱۹۵۱ در بیش از ۲۰ ارتش جهان خدمت کرده است. نکته قابل توجه در ظاهر این هواپیما، دماغه فرو رفته با آن پس سوز تخت در قسمت عقب است که ظاهری شبیه سیگار به آن می دهد.

نسل قبلی آن یعنی میگ -۱۵ در جنگ کره با موفقیت خدمت کرد و این جت به روز شده با بدنه کشیده تر و بال های تیزتر، چابک تر بود. تسلیحات آن شامل سه توپ و ۱۶ راکت است و می تواند به سرعت ۱,۱۳۸ کیلومتر در ساعت برسد.

اولین دستاورد مهم میگ -۱۷، جنگ ویتنام بود که توسط نیروی هوایی ویتنام شمالی به کار گرفته شد، جایی که در آن Silver Swallow لقب گرفته و در برابر اف -۱۰۵ ها و اف -۴ های ایالات متحده قرار گرفت. اگرچه این هواپیماها در مقایسه با میگ چندان مانورپذیر نبود، اما برتری سرعتی نسبت به جنگنده روسی داشته و در نهایت ۱۰۵ فروند از آن ها را در طول درگیری سرنگون کردند.

پس از ساخت در کشور روسیه و همچنین لهستان، چین و چکسلواکی، بیش از ۹,۰۰۰ فروند در مدت کوتاهی تولید شد تا اینکه در سال ۱۹۵۸ تولید آن متوقف شد. این جت جنگنده مافوق صوت قدیمی با اینکه امروزه چیزی متعلق به گذشته است، اما هنوز هم در ارتش تانزانیا عملیاتی است.

۴- تانک M47 Patton

پس از جنگ جهانی دوم، ارتش آمریکا نیاز به بروزرسانی تانک های پتن، پرشینگ و شرمن را که در طول جنگ استفاده می شدند، احساس کرد. نتیجه آن واحد M۴۷ پتن بود که در سال ۱۹۵۰ راه اندازی شد و به نام ژنرال افسانه ای جورج اس. پتن که پنج سال پیش مرده بود، نامگذاری شد.

M۴۷ پتن با زره پوش چهار اینچی خود بسیار مستحکم و با موتور دوگانه توربو V12 خود که ۸۱۰ ، بخار قدرت تولید می کرد، قدرتمند بود. با نهایت سرعت بیش از ۵۹ کیلومتر در ساعت، بیش از ۱۱ کیلومتر در ساعت سریع تر از نسل قبلی خود یعنی M۴۶ پتن بود و با توپ ۹۰ میلی متری و مسلسل های کالیبر ۳۰ و ۵۰ با قابلیت های ضدهوایی، به خوبی مسلح شده بود.

در حالی که تانک M۴۷ پتن هنوز در سال های اولیه تولید خود بود، ایالات متحده در حال کار بر روی جانشین آن یعنی M۴۸ بود که از بسیاری جهات برتر بود و در سال ۱۹۵۳ وارد خدمت شد. این تانک که تنها حدود یک دهه در ارتش آمریکا در سرویس بود، بعدها توسط کشورهای مختلف از جمله کره جنوبی، ترکیه، یوگسلاوی، اسپانیا و پاکستان به کار گرفته شد و نسخه مدرن شده آن در حال حاضر در ارتش ایران عملیاتی است.

۳- تانک T-54/T-55

T – ۵۴ به عنوان جانشین تانک افسانه ای T – ۳۴، کار سختی برای پر ، جای خالی این تانک متعلق به دوران جنگ جهانی دوم داشت. نمونه اولیه آن در سال ۱۹۴۶ و بلافاصله پس از جنگ ساخته شد و در سال ۱۹۴۷ به تولید انبوه رسید. آن ها به همراه نسخه خواهر خود، تی ۵۵ اصلاح شده، از پر استفاده ترین تانک های تاریخ هستند که تا سال ۱۹۸۱ تولید می شدند. آن ها در جنگ اعراب و اسرائیل و جنگ ویتنام نیز حضور داشته و در اروپای شرقی، خاورمیانه و آفریقا به فعالیت ادامه دادند.

تی -۵۴ دارای یک توپ اصلی ۱۰۰ میلی متری، یک مسلسل ۷.۶۲ میلی متری روی برجک و یک موتور V۱۲ با قدرت ۵۲۰ ، بخار بود. اضافات قابل ذکر در T – ۵۵ شامل یک اسنورکل که به آن اجازه می دهد تا به عمق بیش از پنج متر زیر آب برود، زره اضافی، ارتقای موتور، پوشش ضد تشعشع و تجهیزات تشخیص تشعشع بود که مورد اخیر بازتابی از تهدید بزرگ هسته ای جنگ سرد در زمان تولید این تانک است.

باتوجه به به قدمت طولانی آن، اگر فکر می کردید که T – ۵۴ تا به حال حتماً بازنشسته شده است، کاملاً اشتباه می کنید. با این حال، این تانک روسی هنوز هم در چندین ارتش از جمله افغانستان، کوبا، اتیوپی، عراق و نیجریه عملیاتی است. اخیراً روسیه نیز مجبور شده واحدهای زیادی از این تانک را به عنوان توپخانه در خط مقدم اوکراین به خدمت بگیرد، چرا که به دلیل تلفات سنگین در جنگ اوکراین، نیروی تانک این کشور تا ۱۵۰ دستگاه در ماه با کاهش مواجه می شود.

۲- تانک M3 Stuart

پیش از ورود به جنگ جهانی دوم، آمریکا به متفقین پیشنهاد کمک از طریق تجهیزات اجاره ای را داد که شامل تانک M۳ استوارت می شد. انگلیسی ها این سلاح ها را در نبرد شمال آفریقا تحت فرماندهی ژنرال برنارد «مونتی» مونتگومری به کار گرفتند و به خاطر قابلیت اطمینان بالا، سرعت و ساختار مستحکمشان مورد تحسین قرار گرفتند.

در حالی که تانک های ام ۳ استوارت تانک های کوچکی بودند، با تانک های پانزر آلمانی قابل مقایسه نبودند و برجک های بلند آن ها، آن ها را در برابر حمله تانک های بسیار قوی تر آلمانی آسیب پذیر می کرد. آن ها علاوه بر توپ ضدتانک ۳۷ میلی متری اصلی، زرهی به ضخامت یک و نیم اینچ و تا چهار مسلسل داشتند.

تانک M۳ استوارت به تعداد زیاد توسط شرکت American Car and Foundry آمریکا در انواع مختلف تولید شد، از جمله پیکربندی های بدون برجک که به عنوان نفربر استفاده می شد و نسخه Satan به معنای «شیطان» که یک شعله افکن را در خود جای داده بود. این تانک هنوز هم به عنوان یک وسیله نقلیه آموزشی در ارتش پاراگوئه عملیاتی است، اگر چه از سال ۱۹۴۱ در سرویس بوده است.

۱- تانک T-34

تی -۳۴ که در اواخر دهه ۱۹۳۰ توسعه یافت، در موفقیت روسیه در جبهه شرقی جنگ جهانی دوم موثر بود و در نهایت به تغییر مسیر جنگ جهانی دوم به نفع متفقین کمک کرد. ترکیب تحرک، ساختار مستحکم و زمخت و قدرت آتش آن را به حریفی قدرتمند برای تانک های آلمانی مانند واحدهای معروف پانزر تبدیل کرده بود. این تانک در کارخانه هایی در خارکف و استالینگراد تولید می شد، تانکی که در استالینگراد ارزش خود را به عنوان یک ماشین جنگی قدرتمند ثابت کرد.

در طول جنگ، T – ۳۴ دستخوش تغییرات و بروزرسانی های مختلفی در طراحی خود شد که منجر به مدل ها و انواع مختلفی گردید. تغییراتی در ضخامت زره، ارتقای موتور و طراحی برجک آن به وجود آمد، اما ویژگی های اصلی آن دست نخورده باقی ماندند. این موارد شامل توپ اصلی ۷.۶۲ میلی متری قدرتمند، شنی های عریض که امکان توزیع وزن بهتر و تحرک آفرودی را فراهم می کرد و زره شیب دار آن بود که در منحرف ، گلوله های دشمن موثر بود.

T – ۳۴ هنوز هم در خدمت است، که گواهی بر میراث و ماهیت مستحکم این یادگار جنگ جهانی دوم است که در توسعه تانک های مدرن بسیار تاثیرگذار بود. این دارایی ارزشمند هنوز هم در ارتش های کره شمالی، لائوس، ویتنام، یمن و گینه حضور فعال دارد.

درآمد هر کارمند که به اختصار RPE نامیده می شود، یک شاخص مهم است که تقریباً نشان می دهد که هر کارمند چقدر برای یک شرکت درآمد ایجاد می کند. نمودار زیر رتبه بندی خودروسازان برتر جهان را بر اساس درآمد هر کارمند نشان می دهد. این داده ها بر اساس ارزش بازار هر شرکت در سال 2023 محاسبه شده است.

کیا پیشرو در بهره وری درآمد است

با اندازه گیری درآمد خودروسازان به ازای هر کارمند، کیا پیشتاز است و از غول های صنعت مانند فورد و جنرال موتورز عقب تر است.

انتظار می رود درآمد این خودروساز کره جنوبی در سال 2023 به 2.13 میلیون دلار برای هر کارمند برسد. نیروی کار 34178 نفری این شرکت در سال گذشته در مجموع 72.67 میلیارد دلار درآمد داشته است.

این عدد در تضاد شدید با آخرین خودروی لیست، فورد اتوسان است. این شرکت مستقر در ترکیه که به طور مساوی متعلق به شرکت فورد موتور است. و Coach Holdings، با وجود درآمد چشمگیر 12.26 میلیارد دلاری، فقط 580000 دلار به ازای هر کارمند.

وجود یک فراری رده بالا با قیمت 1.18 میلیون دلار برای هر کارمند، بر استراتژی متفاوتی تاکید می کند که در آن خودروهای لوکس در تعداد کم حاشیه درآمد زیادی برای هر کارمند ایجاد می کنند.

در میان خودروسازان بزرگ، BMW و جنرال موتورز به ترتیب با 1.07 و 1.02 میلیون دلار برای هر کارمند پیشتاز هستند و کارمندان خود را به منابع درآمدی قدرتمند تبدیل می کنند.

در همین حال، تسلا، علیرغم فناوری پیشگامانه خود، به ازای هر کارگر تنها 740000 دلار درآمد داشت که برابر با استون مارتین و تواش ، است. بسیار جلوتر از تسلا، دیگر سازنده خودروهای الکتریکی، شرکت سوئدی Polestar، 1.12 میلیون دلار به ازای هر کارمند دریافت کرد و در رتبه چهارم لیست قرار گرفت.

همانطور که داده ها نشان می دهد، کارایی نه تنها به اندازه نیروی کار یا میراث برند، بلکه به استفاده استراتژیک از منابع انسانی نیز بستگی دارد.