گروهی از آدم ربایان امیدوارند با ربودن ابیگیل جوان، دختر بالرین یک گانگستر قدرتمند، سودی سریع و آسان به دست آورند. برای بدست آوردن پنجاه میلیون دلار تنها کاری که باید انجام دهند این است که او را برای یک شب کوتاه (از غروب تا سحر) در اتاقی نگه دارند. با این حال، آنها نمی دانند که باله تنها استعداد استثنایی این دختر نیست. ابیگیل یک کمدی خون آشام است که می تواند تقریباً دو ساعت شما را سرگرم کند. بررسی فیلم ابیگیل ما را با ویجایاتو دنبال کنید.

خلاصه: ابیگیل یک فیلم خون آشام با داستانی آشنا است. همانطور که حدس زده اید، ابیگیل شخصیت اصلی این فیلم است. او یک دختر بالرین جوان از پدری بسیار ثروتمند است. گروهی از تبهکاران او را می ربایند و ابیگیل را به خانه ای بزرگ می برند. در این خانه، آدم ربایان باید 24 ساعت شبانه روز از ابیگیل محافظت کنند. اما وقتی متوجه می شوند که پدر ابیگیل کیست، اوضاع متشنج تر می شود و جسد یکی از آدم ربایان با سر بریده پیدا می شود. این خلاصه به این معنی است که ما در خانه تنها در سبک فیلم های اکشن ترسناک به کارگردانی دو نفره مت بتینلی-اولپین و تایلر ژیلت روبرو هستیم.

این روزها، یافتن یک فیلم پاپ کورن سرگرم‌کننده با رنگ‌های ترسناک و اکشن چندان رایج نیست. این نوع سینما به پلتفرم‌های پخش خانگی و کسب‌وکار ضعیف تنزل یافته است و پیدا ، یک تهیه‌کننده خوب در آنجا دشوار است. اما در این بین، از سازندگان یکی از موفقیت های چند سال اخیر، آماده یا نه، ابیگیل سر و کله خود را پیدا کرده و یک فیلم سرگرم کننده استاندارد است. سرگرمی ناب، با داستانی ساده که لحظه به لحظه دیوانه‌کننده‌تر می‌شود، و البته یک پرده سوم پیچیده و غیر جالب. با این تفاسیر شکی نیست که این فیلم غافلگیرکننده است.

پشت دوربین این فیلم دو نفر معروف به گروه سکوت رادیو را می بینیم. آنها مت بتینلی اولپین و تایلر گیلت (کارگردان دو قسمت آخر جیغ) هستند و در مقابل آنها گروهی از چهره های آشنا مانند ملیسا باررا، دن استیونز، جانکارلو اسپوزیتو، کاترین نیوتن، کوین دوراند و جوانان در حال ظهور قرار دارند. آلیشیا ور.

ابیگیل با یک فیلم دزدی شروع می شود. طبق معمول در این آثار، با مجرمان ملاقات می کنیم، نکاتی را درباره نقشه می شنویم و سپس در موقعیتی قرار می گیریم که به نظر می رسد نزدیک به «سگ های انبار» کوئنتین تارانتینو است. این بدان معناست که تبهکاران دختر جوانی به نام ابیگیل (آلیشا ویر) را ربوده اند و باید شب و ساعت بعد را فقط با یکدیگر به عنوان گروه بگذرانند. علاوه بر این، تلفن های آنها به راحتی مصادره می شود. بنابراین در اینجا یک رمز و راز وجود دارد که این دختر کیست و چرا ربوده شده است، اما به زودی مشخص می شود که این یک گروه از مجرمان حرفه ای هستند که هیچ کدام یکدیگر را نمی شناسند.

این فرض ساده ابیگیل است که تریلر فیلم با جزئیات بیش از حد ارائه می کند. ساختار روایی تعجب آور نیست زیرا یادآور فیلم های کلاسیک دیگر این ژانر مانند از گرگ و میش تا سپیده دم است. این بدان معنا نیست که داستان اساساً چیز بدی است، اما داستان جدید نیست. البته قسمت سوم می خواهد با پیچ و تاب های به ظاهر دیوانه کننده بیشتر سرگرم کننده باشد، اما فکر نمی کنم این اتفاق بیفتد. اما چرا؟ چون قابل پیش بینی است. به طور کلی، ما با یک محصول سرگرمی درجه یک روبرو هستیم که همه چیز برای جذب مخاطب کار می کند، چه لحظات تنش، لحظات طنز و البته لحظات اکشن.

اما در صحنه اولیه، هر شخصیت از طریق چند دیالوگ تثبیت می شود. جوی (ملیسا باررا) توجه اتاق را به خود جلب می کند زیرا او با دقت ویژگی های شخصیتی کلیدی و تاریخچه مختصر هر یک از همکاران جدید خود را فهرست می کند. برای مثال، شخصیت دن استیونز یک پلیس سابق است، پیتر (کوین دوراند) یک مرد ماچو به سبک دراکس، سمی (کاترین نیوتن) یک بچه پولدار هیجان‌انگیز، ریکل (ویلیام کتلت) یک مامور نظامی است و دین (انگوس کلود) پسری غیرحرفه ای است. متأسفانه مشکل این است که هیچ یک از این شخصیت ها واقعاً فراتر از توصیف جوی (باررا) نیستند.

در واقع، هر شخصیت در فیلم دقیقاً همانطور که از کهن الگوهای آنها انتظار می رود رفتار می کند و هیچ ، واقعاً ما را شگفت زده نمی کند. ابتدا گفتم این فیلم مرا یاد سگ های انباری تارانتینو می اندازد، اما این شباهت به سرعت به فیلم The Thing جان کارپنتر تبدیل شد. این به این معنی است که یک حس پارانویا در داستان وجود دارد زیرا اتفاقات عجیبی در حال رخ دادن است و زندگی شخصیت ها اکنون در خطر است. اما از آنجایی که شخصیت‌ها بسیار سطحی هستند، ابیگیل کاملاً از تنشی که The Thing را بسیار موفق کرده بود دور می‌شود.

در این میان، نکته مثبت داستان این است که مت بتینلی اولپین و تایلر گیلت به خوبی می دانند که چگونه در فضاهای تنگ حرکت کنند و در غیرمنتظره ترین لحظات به صورت ما خون بپاشند. آنها معماران این جشنواره فیلم سرگرم کننده به نام “آماده یا نه” بودند که ابیگیل گاهی اوقات لحظاتی را با آنها به اشتراک می گذارد. فیلم بسیار هوشمندانه و رسمی شروع می شود، اما با گذشت دقایق و افزایش خشونت، کارگردانی نیز وحشیانه تر می شود. در واقع، تیم کارگردانی آسیب‌پذیری شخصیت‌هایشان را با خون، صدای غم‌انگیز و سازهای کوبه‌ای شناور پوشش می‌دهند.

برای مثال، روشی که بتینلی اولپین و ژیلت به صورت بصری آنچه را که خورشید با خون‌آشام‌ها انجام می‌دهد، به تصویر می‌کشند، شاید جالب‌ترین تفسیر مجدد از اسطوره‌شناسی این ژانر در یک فیلم سینمایی بزرگ دیده‌ایم. حتی فیزیکال بودن ابیگیل دراماتیک است، با Silence Radio و فیلمبردار آنها، آرون مورتون، مجموعه‌ای از سکانس‌های اکشن هیجان‌انگیز بصری را در فضاهای تنگ خلق می‌کنند که به راحتی می‌تواند مخاطب را به سمت خود بکشاند.

در یکی از این صحنه‌ها، سامی (کاترین نیوتن) به‌طور تصادفی در انبوهی از اجساد می‌افتد، و این صحنه از لحاظ بصری، برداشتی خیره‌کننده از اره جیمز وان است و می‌توان گفت که کلاستروفوبیک‌ترین و تهوع‌آورترین سکانسی است که امسال در یک فیلم دیده‌ام. سایر سکانس‌های مربوط به گاز گرفتن وحشیانه ابیگیل در بازوها و گردن قربانیانش و حمام خون ناشی از آن، همه در بهترین حالت خود هستند. به نظر من تیم کارگردانی دو نفره این فیلم همیشه در ایجاد تنش در ترسناک ترین موقعیت ها موفق بوده اند. در نتیجه فیلم آنها نیز همین مسیر را طی می کند.

بازی ها نیز بسیار سرگرم کننده هستند، به خصوص دن استیونز، که کاملاً از انرژی شخصیت لذت می برد و به عنوان یک عنصر جالب در فیلم در بهترین حالت خود قرار دارد. با وجود اینکه باررا در نقش قهرمان فیلم رکوردشکنی کرد، آلیشیا ویر جوان توانست در جوانی نقش یک خون آشام سرکش را بازی کند. اجرای او کاملاً متناسب با هر ضربان احساسی تنظیم شده است، خواه این باشد که مجرمان را به واسطه معصومیت کودکانه اش در حالی که در صحنه خیره کننده آسانسور دستبند زده شده است، جایی که او بدترین ترس های هر شخصیت را آشکار می کند.

با وجود تمام این نکات، ابیگیل نزدیک به پایان شروع به بازگشایی می کند. این فیلم در نهایت با ایجاد یک سری پیچش های ناگهانی بدون لحظه ای زمان برای پردازش آنها، آخرین عمل خود را خراب می کند. در نتیجه، لحظات پایانی ابیگیل آنقدرها که کارگردانان فیلم فکر می‌کنند سرگرم‌کننده نیستند، حتی اگر این لحظات یکی از تلخ‌ترین لحظاتی باشد که در یک تولید استودیویی دیده‌ام.

در پایان باید گفت: به عنوان یک فیلم ژانر، ابیگیل تلاش می کند چندین چیز باشد. این بدان معنی است که سازندگان به دنبال یک فیلم هیولا با اضافه شدن یک دختر خون آشام بودند و سعی کردند با اضافه شدن یک معمای هیجان انگیز یک اکشن پر تنش خلق کنند.

اما متاسفانه این فیلم نمی تواند تمام خواسته هایش را برآورده کند. این درخواست تیم سازنده شما را به این فکر می اندازد که اگر این فیلم تنها یک هویت را برای کشف پتانسیل کامل خود انتخاب می کرد، آن هویت چه می توانست باشد؟! در نتیجه، «ابیگیل» فقط یک سرگرم کننده خوش ساخت، پر از شوخ طبعی، بداخلاقی و اکشن ساده اما مؤثر است. همه چیز در آن کاملاً منطقی نیست، اما سریع است و تماشای آن بسیار سرگرم کننده است. بنابراین تماشای این فیلم را به علاقه مندان به کمدی های ترسناک توصیه می کنم.