در 21 آوریل 1998، مأموریت کاسینی-هویگنس پرواز خود را در زهره آغاز کرد. طبق برنامه ریزی، این فضاپیما تا ارتفاع 284 کیلومتری از سطح زهره پرواز کرد.

با توجه به فاصله زهره از زهره (136 میلیون کیلومتر)، هفت دقیقه طول کشید تا سیگنال های رادیویی به زمین برسد.

گرانش ناهید به فضاپیما سرعتی در حدود 7 کیلومتر در ثانیه داد و به کاسینی-هویگنس کمک کرد تا در جولای 2004 به زحل برسد.

این فضاپیما پس از خروج از زهره با سرعتی بیش از 141000 کیلومتر در ساعت به سمت خورشید می رفت.

استفاده از جاذبه سیاره ای

کاسینی-هویگنز سه پرواز مشابه با کمک گرانش انجام داده است: دوباره در ژوئن 1999 در نزدیکی زهره، در آگوست 1999 زمین، و در دسامبر 2000 مشتری.

همه ماموریت ها از نیروی گرانشی سیارات هدف استفاده می کردند تا به فضاپیما سرعت بیشتری برای رسیدن به زحل کمک کنند.

ابزارهای علمی روی فضاپیما در طول پرواز به دنبال صاعقه در جو زهره بودند و رادار فضاپیما برای آزمایش سیگنال بازگشت از سطح سیاره فعال شد.

دستاوردهای کاسینی-هویگنس

فرود هووینگ بر روی تیتان اولین فرود موفقیت آمیز در ماه دوردست بود.

Huings وجود زیرزمینی خود را با کشف باران ها، رودخانه ها و دریاها در قمر تیتان تأیید کرد. کاسینی همچنین اطلاعات زیادی در مورد حلقه ها و قمرهای زحل جمع آوری کرد.

بر اساس این اطلاعات، حلقه های زحل فعال، پویا و دارای ساختارهای ستونی هستند.

انسلادوس همچنین حاوی توده های یخی فعال و اقیانوسی است که در زیر سطح آن پنهان شده است. از سال 2010 تا 2011، کاسینی طوفان های غول پیکر شمالی زحل را مطالعه کرد و وجود طوفان های غول پیکر در قطب های آن را تأیید کرد.

در 15 سپتامبر 2017، کاوشگر کاسینی ناسا در جو زحل سقوط کرد و بخشی از سیاره ای شد که بیش از یک دهه در حال مطالعه آن بود.