نامه های کوچک شیطانی با اولیویا کولمن و جسی باکلی. این کمدی-درام بریتانیایی یک کمدی-درام بریتانیایی ملایم سرگرم کننده، اما بسیار ساده است، فیلمنامه ای از جانی سویت و کارگردانی تئا شاروک، با روحیه فمینیستی که داستان اصلی آن در اصل رمان آگاتا کریستی به راز تبدیل می شود. پیش از این، برای اطلاعات بیشتر در مورد بررسی فیلم “نامه های کوچک شرورانه” ما با ویجیاتو همراه باشید.

در Wicked Little Letters، زمانی که مردم شهر لیتل همپتون نامه‌های عجیب و توهین‌آمیز دریافت می‌کنند، یک مهاجر ایرلندی متهم به جنایت می‌شود، اما گروهی از زنان در شهر مشکوک می‌شوند و تحقیقات خود را برای کشف حقیقت شوم‌تری آغاز می‌کنند.

در این داستان که به گفته سازندگان فیلم برگرفته از وقایع واقعی است، کارگردان Thea Sharrock ما را به انگلستان دهه 1920 می برد، جایی که همه چیز کمی گل آلود بود و همسایه ها همه چیز را در مورد شما می دانستند زیرا مردم محلی زیاد شایعه می کردند و همه دوست داشتند شایعات کنند. در این میان پیام های عجیبی به خانه های مردم این شهر ارسال می شود که همه انگشت اتهام و تهمت را به سوی زنی به نام رز مهاجر می گیرند.

اما از همان دقایق اول مشخص است که مقصر رز نیست، بلکه طبق قوانین ژانر، افسران پلیس حقه باز و همسایه های اصلی همه چیز را به گردن غریبه ای می اندازند که در دید آنها نیست. یک چیز در مورد این شهر برجسته است، در واقع، به نظر می رسد اکثر ساکنان لیتل همپتون افراد مسن غمگینی هستند که اکنون به پایان زندگی خود نزدیک شده اند.

با وجود این نکته، می توان فهمید که چرا انگشت اتهام به سمت زنان مهاجر است. اما چرا؟ زیرا رز یک زن جوان بد دهن است که سخنان تندش بی پروا از دهانش بیرون می آید. او همچنین دوست دارد تا آخر شب در بار بنشیند و سر و صدای زیادی ایجاد کند، بنابراین این شخصیت از نظر روحی به بازنشستگان و افراد مسن محل نزدیک نیست.

اما فیلم «نامه های کوچک شیطان» با طرح پیچیده پلیسی مخاطب را غافلگیر نمی کند. اما مشکل چیست؟ دلیل اصلی به دست نیاوردن لحن معمایی فیلم این است که لیست مظنونان محدود است و راه حل معما نیز جایی در میانه داستان قرار گرفته است. این بدان معناست که نویسنده و کارگردان عمداً به فضای دنج بریتانیای قدیم، اسکلت های موجود در کمد خانواده های به ظاهر شاد و سیستم های اجتماعی عقب مانده و مردسالار تکیه می کنند، زیرا رمز و راز داستان بی اهمیت است.

شاید منظور من از نظام اجتماعی عقب مانده و مردسالار چیست؟! خوب، معنی واضح است، در تمام طول پخش این فیلم، مردها دائماً با زنان بداخلاقی می کنند و معتقدند زنان باید به تنهایی ازدواج کنند، لباس بشویید، آشپزی کنند و بتوانند برای سرگرم ، شوهرانشان حرف های کوچک بزنند. . در نتیجه، روح فیلم بر یک موضع احساسی فمینیستی متمرکز است که البته برخاسته از واقعیت های مردسالارانه بریتانیا در آن زمان است.

بنابراین، واضح است که چرا فیلم نسبتاً بی سر و صدا اکران شد و موفقیت چشمگیری نداشت. دلیل اصلی این است که داستان فیلم فاقد جرقه و پیچش های داستانی غیرمنتظره است. اگرچه بازیگران و بازی‌هایشان عالی هستند، اما دیالوگ‌ها گاهی اوقات می‌توانند لبخندی بر لبتان بیاورند، اما کل زمان‌بندی روایت داستان باعث می‌شود احساس کنید که همه چیز بیش از حد سرد و ساده است.

در واقع، کارگردان سعی کرد فیلم کوچک خود را با چند روایت ماجراجویانه، اشاره به یک داستان پلیسی، تاریخچه ای از اخلاق مردانه بریتانیایی و حتی کمی روان درام بچسباند. از توضیحات من، حتما متوجه شده اید که “نامه های کوچک شرورانه” تا حدودی شبیه به فیلم معروف دیگر بریتانیایی “بانشیز اینیشرین” به کارگردانی مارتین مک دونا است. در این اثر شاهد درگیری همسایه هایی بودیم که زمانی با هم دوست بودند. اما خوبی فیلم مک دونا این است که او با دانش به موضوع خود نزدیک می شود، اما از نظر درام، کمتر کسی می تواند با این اثر ایرلندی امروز مقایسه شود.

از سوی دیگر، Wicked Little Letters هنوز هم فیلمی آرامش بخش برای طرفداران سینمای بریتانیا است که به درستی جامعه محافظه کار و اندیشه های مردسالارانه انگلستان آن زمان را متهم می کند، اما فیلم زبان و سبک بصری خاص خود را ندارد. اگرچه شاروک به عنوان کارگردان یک محیط فوق العاده برای کمدی ایجاد می کند. اما این فیلمنامه است که در بیان کمدی جنایی لنگ می زند.

به جای استفاده از ایده یک معمای جالب و گسترش آن در محدوده ژانر کمدی جنایی و البته استفاده از شخصیت ها برای بررسی، از اواسط فیلم ناگهان به یک داستان کمدی اما نسبتا مسطح تبدیل می شود. درباره زنانی که مغرضانه هستند و برای عدالت در نظام حقوقی مبارزه می کنند. سیستمی که از نظر ساختاری آنها را پس می زند و این افراد را جدی نمی گیرد. مطمئناً این یک بخش آموزشی از تاریخ است، اما نحوه ارائه آن پیام را کمی ضعیف می کند.

گذشته از این، همه شخصیت‌های فیلم آنقدر کلیشه‌ای هستند و همه جزئیات آنقدر اغراق‌آمیز هستند که داستان به نوعی به یک شوخی بزرگ تبدیل می‌شود، زیرا زنان نیز جدی گرفته نمی‌شوند.

بنابراین، فیلم شاروک، علیرغم اهمیت تاریخی‌اش، به داستان دیگری درباره زنان «رهایی از قید مردان» تبدیل می‌شود که شعار و مکرر جنبش‌های سینمایی آن زمان است. اما همه این نکات با دوز مشخصی از طنز بریتانیایی پوشیده شده است که با الفاظ تند تند تند تند شده است. نفرین ها به عنصری سنگین تر از آنچه که فکر می کنید در فیلم تبدیل می شوند.

در پایان باید گفت: برای مخاطبان سینمای بریتانیا، این فیلمی است که به همان اندازه که ضعیف است، سرگرم کننده است. به خصوص که کلمن و باکلی نقش های خود را به خوبی در آغوش گرفتند و بازی کردند. به همین دلیل، Wicked Little Letters به ​​مخاطبانی که عاشق چنین سینمایی هستند توصیه می شود. نه به خاطر پیام یا به خاطر اینکه خوب ساخته شده است، بلکه به این دلیل که هنوز برای بیش از یک ساعت و نیم سرگرمی بدی نیست.

این تعاریف به معنای کمدی و سینمای تاریخی بریتانیا است. این اثر اگرچه تفاوت های زیادی با دوران اوج این سینمای مخاطب پسند بریتانیا دارد، اما لحن آن گاه یادآور فیلم های اخیر این نوع سینما مانند اثری مانند Lady in the Van است.