در 19 آوریل 2001، فضانورد ESA Umberto Guidoni اولین اروپایی بود که وارد ایستگاه فضایی بین المللی شد. این رکورد توسط شاتل فضایی Endeavour به ثبت رسیده است.

محموله Endeavor همچنین شامل ماژول لجستیک چند منظوره Rafaello (MPLM) بود که قرار بود بیش از 10 تن تجهیزات و تجهیزات را به ایستگاه فضایی تحویل دهد.

در میان لوازم آن، برخی از اولین محموله های آزمایشی برای استفاده در یک واحد آزمایشگاهی در ایالات متحده بود.

ماژول MPLM که در ایتالیا توسط آژانس فضایی ایتالیا (ASI) ساخته شده است، تنها ماژولی است که می تواند محموله های علمی را به ایستگاه برساند. رافالو علاوه بر غذا، آب، پوشاک و سایر مواد مصرفی، دو قفسه آزمایش علمی را نیز به همراه داشت.

قبل از این سفر، تحویل محموله به ایستگاه اغلب شامل انواع مواد و سازه ها برای افزایش اندازه و ظرفیت حمل ایستگاه می شد. این تحویل نشان دهنده آغاز بهره برداری علمی از ایستگاه توسط آزمایشگاه است.

پس از رسیدن به ایستگاه فضایی بین‌المللی، گیدونی کنترل بازوی رباتیک شاتل را به دست گرفت و رافائلو MPLM را از ایستگاه اتصال شاتل به موقعیت خود هدایت کرد.

با دید محدود از پنجره، این عملیات پیچیده بود و ماه ها آموزش شدید را به خود اختصاص داد. از داخل کابین شاتل، گیدونی از دوربین‌های کنترل از راه دور، کنترل‌های دستی و یک سیستم میکروکامپیوتری دید فضایی برای کار با بازوی شاتل و هدایت ماژول استفاده کرد.

جواهری در آسمان نیمکره جنوبی، سحابی قدرتمند کارینا است. این سحابی که با نام NGC 3372 شناخته می‌شود، یکی از بزرگترین مناطق ستاره‌زایی در کهکشان ماست که بیش از 300 سال نوری وسعت دارد.

مانند سحابی جبار بزرگتر که کوچکتر است و رو به شمال است، سحابی کارینا را می توان به راحتی با چشم غیر مسلح دید. اما در فاصله 7500 سال نوری، حدود 5 برابر از ما دورتر است.

امروز در تصویر ناسا چه می بینیم؟

این نمای تلسکوپی خیره کننده جزئیات بسیار خوبی از رشته های درخشان گاز بین ستاره ای و ابرهای غبار کیهانی را نشان می دهد.

Carinae خانه ستارگان جوان و بسیار پرجرم است، از جمله متغیر مرموز Eta Carinae، ستاره ای با جرم بیش از 100 برابر خورشید. Eta Carinae یک ستاره درخشان است که در سمت چپ سحابی سوراخ کلید غبارآلود (NGC 3324) قرار دارد.

از موقعیت خود در کهکشان راه شیری، NGC 1232 را روبروی خود می بینیم. یک کهکشان مارپیچی بزرگ و زیبا با قطر حدود 200000 سال نوری که در فاصله 47 میلیون سال نوری از ما در صورت فلکی جنوبی اریدانوس قرار دارد.

امروز در تصویر ناسا چه می بینیم؟

این تصویر تلسکوپی با وضوح بالا و چند رنگ از NGC 1232 حاوی جزئیات بدیع از دنیای دور است.

از هسته به بیرون، رنگ‌های کهکشان از نور زرد ستاره‌های قدیمی در مرکز به آبی خوشه‌های ستاره‌ای جوان تغییر می‌کند. نواحی ستاره ساز در امتداد بازوهای مارپیچی بزرگ و پهن به رنگ قرمز نشان داده شده است.

کهکشان مارپیچی کوچک NGC 1232 NGC 1232A نامگذاری شده است. تخمین‌های فاصله‌ای آن را بسیار دور از ما، در حدود 300 میلیون سال نوری نشان می‌دهد، و بعید است که با کهکشان ما تعامل داشته باشد.

البته، این ستاره برجسته، درخشان و سیخ مانند بسیار نزدیکتر از NGC 1232 است و در کهکشان راه شیری خودمان قرار دارد.

در طول خورشید گرفتگی کامل هفته گذشته، نه یک، بلکه دو دنباله دار در نزدیکی خورشید ظاهر شدند.

دنباله دار مورد انتظار 12P یا بانس بروک بود، اما به طرز ناامیدکننده ای کم نورتر از آن چیزی بود که بسیاری انتظار داشتند. با این حال، دنباله دار نسبتا ناشناخته SOHO-5008 نیز در نوردهی طولانی دوربین ظاهر شد.

این دنباله دار دنباله دار شماره 5008 است که در تصاویر گرفته شده توسط فضاپیمای SOHO در مدار خورشید کشف شده است. SOHO-5008، احتمالاً بسیار کوچکتر، یک مدارگرد خورشیدی بود که ظرف چند ساعت پس از عبور از نزدیک به خورشید متلاشی شد.

امروز در تصویر ناسا چه می بینیم؟

تصویر ارائه شده نه تنها برای گرفتن دو ستاره دنباله دار در حین کسوف غیرمعمول است، بلکه یکی از موارد نادر عبور یک دنباله دار از سطح زمین نیز می باشد.

در تصویر، تاج پراکنده خورشید و سیارات تیر (چپ) و زهره (راست) دیده می شود. از بین این سیارات و دنباله دارها، میلیون ها نفر تنها توانستند زهره را در سایه تاریک ماه ببینند که در 8 آوریل از آمریکای شمالی عبور کرد.

در 15 آوریل 2002، آژانس فضایی اروپا گزارش داد که دو سیارک در فاصله 1.2 و 3 برابر فاصله از ماه از کنار زمین عبور کردند.

با مشاهده سیارک های شناخته شده، ستاره شناسان می توانند پیش بینی کنند که کدام سیارک ممکن است با زمین برخورد کند.

آژانس فضایی اروپا به مطالعه روش هایی که ماموریت هایش می تواند به نظارت بر سیارک های کوچک و بالقوه خطرناک کمک کند، ادامه می دهد.

این کشف که با استفاده از داده های رصدخانه فضایی فروسرخ (ISO) انجام شد، نشان می دهد که ممکن است تا دو میلیون سیارک بزرگتر از یک کیلومتر در کمربند اصلی سیارک ها، بین مریخ و مشتری وجود داشته باشد.

هنگامی که سیارک ها در کمربند اصلی باقی می مانند، هیچ تهدیدی برای زمین ایجاد نمی کنند. با این حال، آنها می توانند با برخورد با سیارک های دیگر یا میدان گرانشی مشتری به مدارهای مختلف پرتاب شوند.

اگر مدارهای جدید آنها از مدار زمین عبور کند، ممکن است روزی با سیاره ما برخورد کنند.

دانه های پیلی نقاط نورانی هستند که اغلب در لبه های خورشید گرفتگی کامل ظاهر می شوند.

امروز در تصویر ناسا چه می بینیم؟

مرواریدهای نور خورشید از طریق شکاف های ناهموار در امتداد ماه به زمین می تابد و ظاهر آنها در این عکس های تایم لپس خیره کننده به تصویر کشیده شده است.

این مجموعه از تصاویر، لبه ماه را از ابتدا تا انتها در طول خورشید گرفتگی کامل در 8 آوریل از دورانگو، مکزیک دنبال می کند. این تصویر همچنین ستون‌های صورتی از کمان‌های پلاسما را در بالای لبه خورشید فعال ثبت کرد.

یکی از اولین مکان هایی در آمریکای شمالی که سایه ماه در 8 آوریل از آن دیدن کرد دورانگو بود که حدود 3 دقیقه و 46 ثانیه به طول انجامید.

در 11 آوریل 1986، دنباله دار هالی در نزدیک ترین نقطه خود به زمین در مدار فعلی خود، در فاصله 63 میلیون کیلومتری قرار داشت.

بسیاری از ناظران از این رویکرد ناامید شدند زیرا دنباله دار معروف به سختی با چشم غیر مسلح قابل مشاهده بود.

برخی سالها بهتر از سایرین نظارت می شوند. همانطور که در سال 1066 اتفاق افتاد، زمانی که ستاره دنباله دار چنان درخشان بود که میلیون ها اروپایی را به وحشت انداخت.

دنباله دار هالی تا سال 2061 که به مدار 76 ساله خود بازگردد، دیگر از زمین دیدن نخواهد کرد. نزدیک‌ترین نزدیک‌ترین مسیر شناخته شده این دنباله‌دار به زمین در 10 آوریل 837 پس از میلاد در فاصله 3 میلیون مایلی بود.

وقتی گزارش رسمی نشان داد که این دنباله دار چه زمانی به نزدیک ترین فاصله خود به زمین می رسد، همه ستاره شناسان آماده بودند تا از این موقعیت استفاده کنند. اما حتی با چشم غیر مسلح، هالی در آسمان صاف عصر می درخشد.

با عبور از دنباله دار، صدها ستاره شناس در سراسر جهان تلسکوپ های خود را روی گلوله برفی کوچک کثیف قرار دادند. این تلاش شامل اخترشناسانی از 47 کشور بود که در رصدخانه ای در شیلی گرد آمدند.

آنها به دنبال تعیین ترکیب شیمیایی دنباله دار و چیزهایی مانند چرخش هسته بودند که تصور می شود هر دو روز یکبار اتفاق می افتد.

اطلاعات هالی مهم است زیرا اعتقاد بر این است که دنباله دارها بقایای دست نخورده ترین شکل گیری منظومه شمسی هستند. تلاش جهانی همچنین شامل پنج فضاپیما بود. دو فضاپیما از اتحاد جماهیر شوروی، دو فضاپیما از ژاپن و یکی از اروپا.

این تلاش‌ها با هم، کوه‌هایی از داده‌ها را به دست آورده‌اند که درک آن‌ها ممکن است سال‌ها طول بکشد.

در 10 آوریل 1982، هند اولین ماهواره چند منظوره خود را به نام INSAT-1 پرتاب کرد.

از این ماهواره برای ارتباطات و پیش بینی آب و هوا استفاده می شد. سازمان تحقیقات فضایی هند برای پرتاب آن با ناسا قرارداد بسته و توسط شرکت آمریکایی Ford Aerospace ساخته شده است.

ماهواره INSAT-1 از کیپ کاناورال توسط موشک دلتا پرتاب شد و وارد مدار زمین ثابت شد. این بدان معنی است که همیشه همان قسمت از سیاره را مشاهده می کرد.

در حالی که پرتاب موفقیت آمیز بود، ماهواره با آرایه های خورشیدی و آنتن های خود در مدار با مشکلاتی مواجه شد.

بازوی تثبیت کننده آن نتوانست مستقر شود، بنابراین ابزارهای ماهواره در جهت درست قرار نمی گرفتند. او سپس تمام پیشران خود را در حالی که سعی می کرد جهت خود را اصلاح کند خسته کرد.

قرار بود این ماموریت 7 سال طول بکشد، اما او تنها پس از 17 ماه بازنشسته شد.

وقتی ماه جلوی خورشید را می گیرد چه شگفتی هایی ظاهر می شود؟ برای بسیاری از ناظران مشتاق خورشید گرفتگی کامل روز دوشنبه، آسمان تاریک شامل تاج مورد انتظار و دو سیاره (شاید شگفت انگیز) بود: زهره و مشتری.

امروز در تصویر ناسا چه می بینیم؟

معمولاً در روزهای اخیر، زهره فقط در صبح زمانی که خورشید و مشتری در زیر افق هستند قابل مشاهده است. در حالی که مشتری فقط در غروب قابل مشاهده است.

با این حال، روز دوشنبه، برای رصدگرانی که در موقعیت مناسبی قرار داشتند، هر دو سیاره در طول روز به راحتی قابل مشاهده بودند، درست در راستای یک خورشید گرفتگی کامل.

این عکس بعد از ظهر دوشنبه از کوه نبو، آرکانزاس، ایالات متحده، در کنار گروهی از تماشاگران کنجکاو و یک درخت زیبا گرفته شده است.

بازوهای یک کهکشان مارپیچی بزرگ با وسعت 60000 سال نوری در این تصویر دیجیتالی از M51 که توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده است باز می شود.

در واقع، M51 یکی از سحابی های مارپیچی متمایز است که بازوهای پیچ در پیچ آن با یک منحنی ریاضی معروف به “مارپیچ لگاریتمی” توصیف می شوند. مارپیچی که با افزایش فاصله از مرکز، فواصل آن از نظر هندسی رشد می کنند.

استفاده از لگاریتم برای تبدیل مختصات نقاط نسبت به مرکز M51 بازوهای مارپیچی کهکشان را در خطوط مستقیم و مورب ایجاد کرد.

امروز در تصویر ناسا چه می بینیم؟

تصویر اصلاح‌شده نشان می‌دهد که بازوها توسط ستاره‌زایی کشیده شده‌اند و در مناطق صورتی ستاره‌ساز و خوشه‌های ستاره‌ای آبی جوان پوشیده شده‌اند.

به نظر می رسد کهکشان همراه NGC 5195 (در بالا) در حال تغییر مسیر بازوی خود است و دیافراگم M51 نسبتاً تحت تأثیر قرار نمی گیرد.

مارپیچ های لگاریتمی که به عنوان Spira Mirabilis نیز شناخته می شوند، در طبیعت در همه مقیاس ها وجود دارند. به عنوان مثال، آنها می توانند طوفان ها، برخورد ذرات زیر اتمی در یک محفظه حباب، و البته گل کلم را توصیف کنند.