در 11 آوریل 1986، دنباله دار هالی در نزدیک ترین نقطه خود به زمین در مدار فعلی خود، در فاصله 63 میلیون کیلومتری قرار داشت.

بسیاری از ناظران از این رویکرد ناامید شدند زیرا دنباله دار معروف به سختی با چشم غیر مسلح قابل مشاهده بود.

برخی سالها بهتر از سایرین نظارت می شوند. همانطور که در سال 1066 اتفاق افتاد، زمانی که ستاره دنباله دار چنان درخشان بود که میلیون ها اروپایی را به وحشت انداخت.

دنباله دار هالی تا سال 2061 که به مدار 76 ساله خود بازگردد، دیگر از زمین دیدن نخواهد کرد. نزدیک‌ترین نزدیک‌ترین مسیر شناخته شده این دنباله‌دار به زمین در 10 آوریل 837 پس از میلاد در فاصله 3 میلیون مایلی بود.

وقتی گزارش رسمی نشان داد که این دنباله دار چه زمانی به نزدیک ترین فاصله خود به زمین می رسد، همه ستاره شناسان آماده بودند تا از این موقعیت استفاده کنند. اما حتی با چشم غیر مسلح، هالی در آسمان صاف عصر می درخشد.

با عبور از دنباله دار، صدها ستاره شناس در سراسر جهان تلسکوپ های خود را روی گلوله برفی کوچک کثیف قرار دادند. این تلاش شامل اخترشناسانی از 47 کشور بود که در رصدخانه ای در شیلی گرد آمدند.

آنها به دنبال تعیین ترکیب شیمیایی دنباله دار و چیزهایی مانند چرخش هسته بودند که تصور می شود هر دو روز یکبار اتفاق می افتد.

اطلاعات هالی مهم است زیرا اعتقاد بر این است که دنباله دارها بقایای دست نخورده ترین شکل گیری منظومه شمسی هستند. تلاش جهانی همچنین شامل پنج فضاپیما بود. دو فضاپیما از اتحاد جماهیر شوروی، دو فضاپیما از ژاپن و یکی از اروپا.

این تلاش‌ها با هم، کوه‌هایی از داده‌ها را به دست آورده‌اند که درک آن‌ها ممکن است سال‌ها طول بکشد.