در 26 آوریل 1994، تصویری که توسط تلسکوپ فضایی هابل (HST) گرفته شد، یک کهکشان را نشان داد که میزبان یک اختروش است. انبوهی از جزئیات جدید در این تصویر به حل یک معمای سه دهه ای در مورد ماهیت واقعی کوازارها یا کوازارها، دورترین و پر انرژی ترین اجرام در جهان کمک کرده است.

تصویر هابل به وضوح نشان داد که اختروش معروف به 204+1229 در قلب کهکشان قرار دارد و شکل ترکیبی دو بازوی مارپیچی یک ستاره را دارد که توسط یک ویژگی میله ای به هم متصل شده اند. کهکشان میزبان نیز در برخوردی تماشایی با کهکشان کوتوله قرار دارد.

به نظر می رسد این برخورد به یک “موتور اختروش” واقع در مرکز کهکشان، که احتمالاً یک سیاهچاله بسیار پرجرم است، سوخت می دهد و مکان های تشکیل ستاره های جدیدی را ایجاد می کند.

این تصویر یکی از دو اختروش نسبتاً نزدیک است که به عنوان اهداف اصلی برای آزمایش وضوح و برد دینامیکی دوربین سیاره‌ای میدان وسیع هابل که به تازگی نصب شده انتخاب شده‌اند.

این دوربین دارای ویژگی های نوری ویژه ای برای اصلاح عیوب در آینه اصلی هابل است.

کوازارها دورترین اجرام کیهان هستند. همچنین یکی از اولین اجرام شناخته شده ای است که بیش از 12 هزار میلیون سال پیش در جهان جوان شکل گرفته است.

پذیرفته‌شده‌ترین ایده این است که اختروش‌ها در کهکشان‌هایی با سیاه‌چاله‌های فعال و پرجرم در مرکزشان وجود دارند. با این حال، به دلیل فاصله زیاد، کهکشان های “میزبان” بسیار کوچک و کم نور به نظر می رسند. در برابر نور درخشان اختروش مرکزی، آنها به سختی قابل مشاهده هستند.

اگرچه یک اختروش ممکن است خیلی بزرگتر از منظومه شمسی ما نباشد، اما به اندازه میلیون ها ستاره انرژی آزاد می کند.