بسیاری از مردم ضرب المثل معروف “دشمن دشمن من دوست من است” را شنیده اند. این مفهوم اولین بار توسط فریتز هایدر، روانشناس اتریشی، در دهه 1940 در نظریه تعادل اجتماعی خود مطرح شد. سال‌هاست که دانشمندان در تایید این نظریه با مشکل مواجه بوده‌اند. اما اکنون گروهی از محققان دانشگاه نورث وسترن با استفاده از فیزیک آماری نشان داده اند که این نظریه در واقع درست است.

نظریه تعادل اجتماعی هایدر توضیح می دهد که انسان ها به طور طبیعی به دنبال هماهنگی در محافل اجتماعی هستند. بر اساس این نظریه، چهار اصل وجود دارد که روابط را متعادل می کند:

• دشمن دشمن دوست است.
• دوست یک دوست دوست است;
• دشمن دوست دشمن.
• دشمن دوست، دشمن است.

بسیاری از مطالعات سعی کرده اند این نظریه را با استفاده از علوم شبکه و ریاضیات تأیید کنند. اما این تلاش‌ها مثمر ثمر نبود، زیرا شبکه‌ها از روابط کاملاً متعادل فاصله دارند. سوال اینجاست که آیا شبکه های اجتماعی متعادل تر از مدل شبکه هستند؟ بسیاری از مدل‌های شبکه برای درک پیچیدگی‌های روابط اجتماعی بسیار ساده‌اند. بنابراین نتایج آن با واقعیت همخوانی ندارد.

محققان دانشگاه نورث وسترن با موفقیت دو ایده کلیدی را در مطالعه خود ترکیب کردند که سرانجام پس از 80 سال نظریه تعادل اجتماعی هایدر تایید شد. اول اینکه همه یکدیگر را نمی شناسند. دوم، برخی از افراد در روابط خود مثبت تر از دیگران هستند. محققان از مدت‌ها قبل این دو نکته را می‌دانستند، اما نمی‌توانستند آن‌ها را به‌طور همزمان در مدل‌های خود اعمال کنند.

نظریه تعادل اجتماعی چه می گوید؟

نظریه تعادل اجتماعی هایدر از گروه های سه تایی برای توضیح این فرض استفاده می کند که انسان ها به دنبال روابط راحت و هماهنگ هستند. در روابط متعادل، همه یکدیگر را دوست دارند. یا اگر یکی از دو نفر دیگر متنفر باشد، با هم دوست هستند. زمانی که هر سه نفر از یکدیگر متنفرند، یا زمانی که یک نفر دو نفر را دوست ندارد، روابط نامتعادل می شود. چنین روابطی منجر به استرس و اضطراب می شود.

این توضیحات با آنچه در جوامع می بینیم بسیار سازگار است. در دنیای امروز، دو قطبی های شدیدی وجود دارد که خود را به عنوان قطب های سیاسی نشان می دهند. اگر همه افرادی که دوست دارید همه افرادی را که دوست ندارید دوست نداشته باشند، نتیجه دو حزب سیاسی خواهد بود که از یکدیگر متنفرند.

استفاده از محدودیت ها در مدل های شبکه

در مدل شبکه، هر فرد یک گره است و رابطه او با فرد دیگر لبه ای است که می تواند کیفیت خاصی داشته باشد. پیش از این، دانشمندان به طور تصادفی روابط دوستانه یا دشمن را در شبکه ها شناسایی می کردند. این مدل های شبکه نمی توانند واقعیت جوامع را با موفقیت نشان دهند.

Istvan Kovacs و Bingjie Hao از محققان دانشگاه نورث وسترن از یک رویکرد تصادفی استفاده نکردند. برای تصادفی بودن تعاملات، هر گره (منفرد) باید شانس برابری برای مواجهه با گره های دیگر داشته باشد. اما در زندگی واقعی اینطور نیست. برای مثال، ممکن است هرگز نتوانید دوست پسر دوست خود را ببینید.

کواچ و هاو مدل خود را به گونه ای ساختند که احتمال روابط مثبت یا منفی برای کل شبکه بر اساس روابط مثبت یا منفی تعیین می شود. این روابط هنوز تصادفی هستند، اما تصادفی بودن آنها محدودیتی دارد که با توصیف نظریه هایدر تعیین می شود. آنها همچنین معتقد بودند که برخی افراد در روابط خود دوستانه تر هستند. یعنی احتمال رابطه مثبت آنها بیشتر است.

آنها مدل خود را بر اساس داده‌های نظرات Slashdot، روابط با کنگره ایالات متحده، تعاملات معامله‌گران بیت‌کوین و بررسی محصولات Epinions اجرا کردند. این مدل توانست با موفقیت این شبکه ها را مدل کند. در نتیجه، شبکه های اجتماعی با نظریه تعادل هایدر سازگار هستند. محققان می گویند این مدل نشان می دهد که این نظریه را می توان به گروه های چهار نفره یا بیشتر تعمیم داد.

ستاره شناسان می گویند که رویداد “بی ثباتی بزرگ” کمتر از 100 میلیون سال پس از تولد منظومه شمسی رخ داده است. در این وضعیت بی ثباتی بزرگ، چهار سیاره گازی غول پیکر در منظومه شمسی در مدار خود دچار اختلال شدند و اجرام کوچکتر در منظومه شمسی از مدار خود منحرف شدند. اکنون نتایج یک مطالعه جدید نشان می دهد که تغییرات در مدار مشتری ممکن است باعث ناپایدار شدن مدار سیاره ای به نام “Tia” و برخورد آن با زمین و تشکیل ماه شده باشد.

دانشمندان با مطالعه شکل‌گیری و مکان انواع مختلف دنباله‌دارها و سیارک‌ها، یک رویداد ناپایداری بزرگ را در آغاز تولد منظومه شمسی کشف کردند. می دانیم که اجسام منظومه شمسی از قرصی از غبار و گاز تشکیل شده اند که به دور خورشید می چرخد. اما ترکیب بسیاری از سیارک ها و دنباله دارها با توزیع مواد درون این دیسک مطابقت ندارد. این نشان می دهد که این اجرام در مقطعی از تاریخ خود از مدار اصلی خود جدا شده اند.

در اوایل شکل گیری منظومه شمسی، غول های گازی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون به یکدیگر نزدیکتر بودند. به تدریج، فعل و انفعالات گرانشی این غول های گازی با سیارات کوچکتر فراتر از نپتون باعث شد زحل، اورانوس و نپتون از خورشید دور شوند. در همان زمان مشتری به خورشید نزدیک شد.

این تغییرات مداری باعث بی ثباتی در مدار اجسام داخلی منظومه شمسی شد. ستاره شناسان به این نظریه می گویندمدل نیستآنها آن را به این دلیل می نامند که اولین بار در شهر نیس فرانسه توسعه یافت. بر اساس موقعیت سیارک ها در نقاط 4 و 5 لاگرانژ در مدار مشتری، اخترشناسان انتظار دارند که این رویداد حداکثر 100 میلیون سال پس از تولد منظومه شمسی رخ داده باشد.

نقش مشتری در شکل گیری ماه

یکی از سوالاتی که در بین ستاره شناسان وجود دارد، زمان دقیق شروع این ناپایداری است. برخی می گویند که این ناپایداری تنها 4 میلیون سال پس از تولد منظومه شمسی رخ داده است، برخی دیگر می گویند این رویداد 60 میلیون سال پس از تولد منظومه شمسی رخ داده است.

گروهی از ستاره شناسان در تحقیقی جدید به دنبال پاسخی برای این سوال بودند. آنها بر روی شهاب سنگ های کندریتی EL enstatite متمرکز شدند. این شهاب‌سنگ‌ها ترکیبی شبیه به زمین دارند و ممکن است همه در یک نقطه از قرص غبار منظومه شمسی تشکیل شده باشند.

اما این شهاب سنگ ها دیگر در نزدیکی زمین یافت نمی شوند. در عوض، مشاهدات نشان می دهد که این سیارک متعلق به خانواده آتور است که در ناحیه بیرونی کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری یافت شده است. ستاره شناسان بر این باورند که یک رویداد، شاید یک بی ثباتی بزرگ، این سیارک ها را به مکان فعلی خود منتقل کرده است. بنابراین انتخاب خوبی برای بررسی این رویداد آشفته است.

شبیه‌سازی دینامیکی سناریوهای مختلف جابجایی مشتری نشان داد که این غول گازی اجداد این سیارک‌ها را حداقل 60 میلیون سال پس از تولد منظومه شمسی به مکان فعلی‌شان کشاند. بنابراین دانشمندان اکنون می توانند بگویند که بی ثباتی بزرگ 60 تا 100 میلیون سال پس از تولد منظومه شمسی رخ داده است.

جالب اینجاست که برخورد زمین و سیاره فرضی Theia نیز در همان زمان اتفاق افتاد. مجموعه داده‌ها نشان می‌دهد که این ضربه بزرگ (از ،‌هایی که ماه از آن شکل گرفته است) ممکن است نتیجه این بی‌ثباتی بزرگ بوده باشد.

البته این نتایج هنوز شواهد قطعی نیستند. اثبات رویدادهایی که 4.5 میلیارد سال پیش رخ داده اند، کار بسیار دشواری است. با این حال، دانشمندان می گویند که برخوردی که ماه را تشکیل داد با بی ثباتی قابل توجهی همراه بود.

فضاپیمای بوئینگ استارلاینر تقریباً برای یک پرواز تاریخی آماده است. رهبران ناسا و بوئینگ اعلام کردند که اولین ماموریت استارلاینر سرنشین دار در 18 می (6 می) انجام خواهد شد. این کپسول دو فضانورد را به ایستگاه فضایی بین المللی می برد.

ناسا و بوئینگ پس از انجام آخرین آزمایش پرواز در روز پنجشنبه به این نتیجه رسیدند که این کپسول آماده پرتاب است. “بوچ ویلمور“بوچ ویلمور و”سانی ویلیامز(سانی ویلیامز) دو فضانورد در شب 6 می (صبح 28 اردیبهشت به وقت تهران) با موشک اطلس 5 متعلق به اتحاد پرتاب و پرتاب به فضا خواهند رفت.

پس از حدود 24 ساعت، آنها به ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) می رسند و یک هفته در آنجا می مانند. استارلاینر به ایستگاه متصل خواهد ماند و آن دو از آن برای بازگشت به زمین استفاده خواهند کرد. این فضاپیما دارای پنج چتر نجات برای کاهش سرعت سقوط آن در جو است. این کپسول در نهایت در جایی در غرب ایالات متحده فرود خواهد آمد.

این دومین پرواز وسیله نقلیه استارلاینر به ایستگاه فضایی بین المللی خواهد بود. اولین پرواز یک ماموریت بدون خدمه به نام تست پرواز مداری 2 بود که در ماه می 2022 انجام شد. اگر بوئینگ و ناسا نتوانند یک وسیله نقلیه استارلاینر خدمه دار را در 6 می پرتاب کنند، سه فرصت اضافی در 7، 10 و 11 می وجود خواهد داشت.

اهمیت ماموریت استارلاینر سرنشین دار

ناسا در سال 2011 برنامه خدمه تجاری (CCP) را برای خرید خدمات حمل و نقل فضانوردان از صنایع خصوصی راه اندازی کرد. ناسا اسپیس ایکس و بوئینگ را در قراردادی چند میلیارد دلاری انتخاب کرده است. برخلاف اسپیس ایکس که به تمام تعهدات قراردادی خود عمل کرده است، برنامه Starlinger بوئینگ به دلیل مشکلات فنی دچار تاخیرهای بزرگی شده است.

این تاخیرها بیش از 1.5 میلیارد دلار برای بوئینگ هزینه داشته است. این غول صنعت هوانوردی اخیرا با چندین مشکل اساسی مواجه شده است. خرابکاری های انجام شده توسط بوئینگ در واحد هواپیماهای تجاری این شرکت باعث شده تا تحت محدودیت ها و نظارت های زیادی قرار گیرد. این اخیرا اعلام شددیو کالهوندیو کالهون، مدیرعامل این شرکت، در پایان سال 2024 از سمت خود کناره گیری می کند.

موفقیت ماموریت استارلینگر سرنشین دار به این معنی است که ناسا ظرفیت حمل فضانوردان خود را دو برابر خواهد کرد. بنابراین این سازمان فضایی درجه بالاتری از اعتماد به برنامه های انسانی خود خواهد داشت. در صورت موفقیت آمیز بودن ماموریت، بوئینگ می تواند تایید نهایی را دریافت کند و طبق قرارداد CCP ماموریت خود را آغاز کند.

ناسا تشخیص داد که احتمال گم شدن خدمه در این ماموریت Starliner 1 295 درصد است. این عدد بهتر از استاندارد ناسا 1 در 270 است. هیچ اطلاعاتی در مورد احتمال از دست دادن خدمه در ماموریت های Crew Dragon SpaceX وجود ندارد. اما ناسا اعلام کرد که با جان فضانوردان خود بازی نخواهد کرد.

آژانس تحقیقات و اختراعات پیشرفته بریتانیا (ARIA) از چشم انداز آینده خود برای ایجاد هوش مصنوعی “تعهدات ایمنی کوانتومی” پرده برداری کرده است. به عبارت ساده تر، این برنامه شامل استانداردهایی است که تضمین می کند اقدامات مرتبط با هوش مصنوعی از کنترل خارج نمی شوند و هیچ آسیبی از یک اقدام خاص رخ نمی دهد.

هسته نرم افزار ARIA AI Gatekeeper است. در واقع، این ناظر دیجیتال تضمین می کند که سیستم های هوش مصنوعی فقط در محدوده برنامه های خاص خود عمل می کنند. اگر پروژه موفق باشد، می‌تواند از برنامه‌های هوش مصنوعی پرخطر، مانند برنامه‌های هوش مصنوعی در بهبود زیرساخت‌های حیاتی یا بهبود آزمایش‌های پزشکی بالینی محافظت کند.

Arria بودجه ای 59 میلیون پوندی را به این برنامه اختصاص داده است که زاییده فکر دیوید دالریمپل، مخترع ارز دیجیتال است.فایل کوین» (فایل کوین) است. همچنین فرض بر این است که پس از توسعه این هوش مصنوعی، کاربرد آن به صورت میدانی مورد آزمایش قرار گیرد. حوزه های پیشنهادی آزمایش شامل بهبود تعادل شبکه برق و مدیریت زنجیره تامین است.

هوش مصنوعی دروازه ای

دروازه‌بانان آریا بر مدل‌های علمی جهان و برهان‌های ریاضی تکیه می‌کنند. در این رویکرد، مدل های کسب و کار با مفاهیم آکادمیک ترکیب می شوند. دالیمبل می گوید:

روش‌های مورد استفاده شرکت‌های تجاری برای ساخت سیستم‌های هوش مصنوعی مبتنی بر نمونه‌های محدود است و هیچ تضمینی در مورد رفتار سیستم‌های در حال توسعه ارائه نمی‌کند. از سوی دیگر، تمرکز بر روش‌های آکادمیک، مانند منطق رسمی، ما را از توسعه موثر هوش مصنوعی باز می‌دارد. قابلیت‌ها.» «رویکرد دروازه‌ای ما به دانشمندان هوش مصنوعی اجازه می‌دهد تا از قابلیت‌های هوش مصنوعی تجاری برای توسعه سریع سیستم‌ها استفاده کنند، در حالی که از کنترل از طریق منطق ریاضی اطمینان می‌دهند.»

دارپا انگلستان چیست؟

ARIA یک سازمان تامین مالی تحقیقاتی است که توسط دولت بریتانیا در سال 2023 تاسیس شد. شباهت بین این سازمان و واحد تحقیقات پیشرفته پنتاگون باعث شده است که آن را “دارپا بریتانیا” نامیده اند.

پروژه هوش مصنوعی دروازه ای آریا شباهت های زیادی به نرم افزار HACMS مستقر در ایالات متحده دارد. HACMS ثابت کرده است که از تأیید ریاضی می توان برای تولید نرم افزار بدون خطا استفاده کرد. یکی از دستاوردهای این برنامه ساخت کوادکوپتر غیرقابل نفوذ بود.

یکی دیگر از پروژه های این سازمان ساخت سیستم های هوش مصنوعی با 0.1 درصد هزینه های جاری است. موفقیت این پروژه ها می تواند سیاستمداران را به سمت این سازمان جذب کند تا بودجه بیشتری به آن اختصاص دهند.

نتایج یک مطالعه جدید در مجله PNAS نشان می دهد که چشمک زدن تحریک پذیری شبکیه را افزایش می دهد و در نتیجه بینایی را با وجود از دست دادن موقت نور افزایش می دهد. نتایج یک مطالعه جدید نشان می دهد که پلک زدن بینایی را نیز افزایش می دهد.

ما اغلب بیش از حد پلک می زنیم تا چشمان خود را مرطوب نگه داریم. این امر کنجکاوی دانشمندان را برانگیخت و اخیراً تحقیقات برای کشف کاربردهای مژه افزایش یافته است.

تحقیقات قبلی نشان داده است که پلک زدن حواس ما را تازه می کند، به ما کمک می کند اشیاء را تشخیص دهیم و جریان دائمی اطلاعات از چشمانمان را به قطعات کوچکتر تبدیل می کند.

البته، وقتی پلک می‌زنیم، چیزی حدود 300 میلی‌ثانیه نمی‌بینیم – حتی اگر متوجه نباشیم که در حال وقوع است. این اختلال بینایی ما را تحت تأثیر قرار می دهد. اما نکته جالب این است که اثر مثبت است. مطالعات قبلی نشان داده است که فعالیت عصبی با بسته شدن چشم کاهش می یابد، اما بلافاصله پس از باز شدن چشم به اوج خود می رسد.

چگونه پلک زدن بینایی را بهبود می بخشد؟

محققان دانشگاه روچستر در نیویورک از دستگاه های ردیابی چشم با دقت بالایی استفاده کردند. هدف آنها اندازه گیری اثر پلک زدن در 12 نفر در هنگام مشاهده تصاویر با کنتراست نورهای مختلف روی صفحه بود.

از آنجایی که هر دو چشم به طور همزمان پلک می‌زدند، هر فرد فقط یک چشم را زیر نظر داشت. شدت نور ورودی های بصری شرکت کنندگان نیز ثبت شد.

محققان دریافتند که پلک زدن با تغییر شدت نور ورودی به شبکیه، به نسبت زمان صرف شده برای تماشای صفحه، قدرت سیگنال های بصری دریافتی را افزایش می دهد.

شرکت کنندگان ناخودآگاه پلک می زدند و در برخی موارد از آنها خواسته می شد که داوطلبانه این کار را انجام دهند. در هر دو مورد، پلک زدن باعث افزایش دید آنها شد.

نتایج تحقیقات قبلی نشان داده است که پلک زدن واقعی (غیر ارادی) چشم باعث افزایش توجه می شود. اما محققان دریافتند که اگر روشنایی به گونه ای تغییر کند که شرایط پلک زدن را تقلید کند، بینایی همچنان افزایش می یابد. این نشان می دهد که پلک زدن نه تنها پردازش بینایی را مختل می کند، بلکه حواس را نیز تقویت می کند.

علاوه بر این، محققان دریافتند که پلک زدن منجر به فرمول مجدد اطلاعات بصری می شود. این شبیه اثر سایر حرکات چشم است که ما متوجه آن نمی شویم. به عنوان مثال، حرکت بسیار سریع چشم و رانش چشم (حرکت ناگهانی چشم در حین تمرکز روی یک شی) نشانه های مکانی و زمانی را به اطلاعات بصری اضافه می کند.

با توجه به اینکه در حدود 10 درصد از ساعات بیداری ما چشمان ما به دلیل پلک زدن بسته است، خوب است بدانید که این پدیده فوایدی نیز دارد.

انتظار می رود مصرف جهانی پلاستیک تا سال 2040 دو برابر شود. در هر دقیقه به اندازه یک کامیون ، پلاستیکی وارد اقیانوس ها می شود. بنابراین، درک این که این ، ها به کجا می روند ضروری است. اکنون نتایج یک مطالعه جدید توسط محققان استرالیایی و کانادایی نشان می دهد که تا 11 میلیون تن پلاستیک در کف اقیانوس وجود دارد.

سالانه میلیون ها تن پلاستیک وارد اقیانوس ها می شود. درک چگونگی و مکان حرکت این پلاستیک ها در اقیانوس برای حفاظت از اکوسیستم های دریایی و حیات وحش ضروری است.

این اولین باری است که دانشمندان میزان پلاستیک موجود در کف اقیانوس را تخمین می زنند. پلاستیک انباشته شده در کف اقیانوس به اندازه های کوچکتر تجزیه می شود و با رسوبات پایین مخلوط می شود.

نتایج نشان داد که کف اقیانوس یک مخزن عظیم پلاستیکی است. بین 3 تا 11 میلیون تن پلاستیک در کف اقیانوس وجود دارد. دانشمندان می گویند این تخمین ممکن است 100 برابر میزان پلاستیک شناور در سطح اقیانوس ها باشد. دلیل آن این است که سطح اقیانوس تنها یک مکان موقت برای پلاستیک ها است و آنها در نهایت برای همیشه به کف اقیانوس خواهند رفت.

تخمین آلودگی پلاستیکی در کف اقیانوس

دانشمندان از دو مدل برای تخمین مقدار و توزیع پلاستیک در کف اقیانوس استفاده کردند. داده های دانشمندان از دو منبع به دست آمده است: وسایل نقلیه از راه دور (ROVs) و پشه بند.

داده های ROV نشان داد که بین 3 تا 11 میلیون تن ، در کف اقیانوس وجود دارد. داده ها همچنین نشان داد که توده های پلاستیکی در اطراف قاره ها متمرکز شده اند. نزدیک به نیمی (46%) از پلاستیک های تخمین زده شده در حوضچه هایی با عمق کمتر از 200 متر یافت می شود. در مورد بقیه اعماق، از 200 تا 11 هزار متر، آنها مخزن بقیه مواد پلاستیکی در کف دریا (54٪) هستند.

این بدان معناست که دریاهای داخلی و مناطق ساحلی که تنها 11 درصد از سطح زمین را پوشش می دهند، به اندازه بقیه کف اقیانوس (56 درصد از سطح زمین) پلاستیک دارند.

این تحقیق بخشی از ماموریت پایان دادن به ، های پلاستیکی آژانس علوم استرالیا (CSIRO). هدف از این تحقیق تغییر روش های استفاده از پلاستیک و مدیریت ضایعات آن است.

درک نیروهای محرک حرکت و تجمع پلاستیک های اعماق دریا به ما کمک می کند تا تصمیمات آگاهانه ای برای کاهش آلودگی زیست محیطی بگیریم. به این ترتیب خطر آلودگی پلاستیکی برای گونه های حیات دریایی کاهش می یابد.

حدود 16 میلیون سال پیش، این دلفین غول پیکر در اعماق منطقه آبی خود شنا می کرد. اما برخلاف بسیاری از دلفین های مدرن، خانه این دلفین در اقیانوس ها نبود، بلکه در دریاچه ای آب شیرین در آمازون پرو بود. اگرچه گونه‌های دلفین‌های آب شیرین هنوز در آمازون وجود دارند، اما هیچ کدام به این دلفین باستانی نزدیک نیستند. نزدیکترین خویشاوندان این پستانداران آبزی منقرض شده در فاصله بیش از 10000 کیلومتری در جنوب آسیا زندگی می کنند.

تجزیه و تحلیل فسیلی جمجمه این دلفین باستانی به طول 70 سانتی متر نشان می دهد که طول بدن آن ممکن است 3.5 متر بوده باشد. در نتیجه، این دلفین 20-25٪ بزرگتر از دلفین های مدرن و بزرگترین دلفین آبی شناخته شده بود. اما این جمجمه ناقص است، بنابراین ممکن است بدن دلفین باستانی بزرگتر بوده باشد.

یک گروه بین المللی از محققان این فسیل را در سال 2018 در نزدیکی رودخانه ناپو در پرو کشف کردند و اخیراً نتایج تجزیه و تحلیل آن را منتشر کردند. آنها این گونه را Pebanista yacuruna نامیدند. Pipanista به سازندهای زمین شناسی در پرو اشاره دارد و یاکورونا نام مردم افسانه ای پرو است که در اعماق آب زندگی می کردند.

کشف فسیل دلفین های آب شیرین یک اتفاق بسیار استثنایی است، زیرا دلفین های کمتری در این آب ها زندگی می کنند و شرایط رودخانه برای تشکیل و حفظ فسیل ها مناسب نیست. چنین کشفی می تواند حاوی بینش های زیادی در مورد تکامل این گونه از دلفین ها باشد.

چرا برخی از دلفین ها در آب شیرین زندگی می کنند؟

به طور کلی، سه جنس دلفین های آب شیرین وجود دارد: دلفین های رودخانه ای آسیای جنوبی (Platanista)، دلفین های رودخانه آمازون (Innea) و دلفین های رودخانه یانگ تسه (Lepotes vexilifer). 40 سال است که هیچ دلفین نسل سومی مشاهده نشده است و آنها را منقرض شده می دانند. در واقع، همه گونه های دلفین های آب شیرین در معرض خطر یا به شدت در معرض خطر هستند.

محققان ابتدا بر این باور بودند که فسیل کشف شده متعلق به جنس دلفین های رودخانه آمازون است، اما مشخص شد که ویژگی های جمجمه بسیار شبیه دلفین های رودخانه ای جنوب آسیا است. این دلفین ها چشم های کوچک تری دارند.

اجداد دلفین‌های رودخانه‌ای جنوب آسیا حدود 20 میلیون سال پیش بزرگ و گسترده بودند. از سوی دیگر، اجداد دلفین های رودخانه آمازون مدرن 10 تا 6 میلیون سال پیش در اقیانوس ها پرسه می زدند.

دانشمندان بر این باورند که فراوانی و تنوع پستانداران آبزی در گذشته، دلفین ها را بر آن داشت تا برای جستجوی غذا وارد رودخانه های آب شیرین و دریاچه های آمازون شوند. اکوسیستم های آب شیرین سرشار از مواد مغذی بودند و میزبان حیوانات زیادی بودند. اما دلفین ها به راحتی در بالای هرم غذایی قرار داشتند. این می تواند اندازه بزرگ این دلفین های باستانی را توضیح دهد.

اما تغییرات محیطی مانند خشکسالی باعث انقراض P. yacuruna شد. در نتیجه زیستگاه های آب شیرین در آمازون در دسترس اجداد دلفین های امروزی قرار گرفت.

محققان خاطرنشان می کنند که انقراض P. yacuruna نشان می دهد که امروزه زیستگاه دلفین های آب شیرین در آمازون چقدر آسیب پذیر است. با وجود آلودگی جیوه ناشی از معادن طلا، آینده دلفین های آمازون امروز نامشخص تر از همیشه به نظر می رسد.

حداقل 3000 ماده شیمیایی بیشتر از آنچه دانشمندان قبلاً شناسایی کرده بودند در پلاستیک وجود دارد. پیش از این، برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد (UNEP) حدود 13000 ماده شیمیایی مختلف را در پلاستیک شناسایی کرده بود. اما اکنون گروهی از دانشمندان اروپایی بیش از 16000 ماده را در انواع پلاستیک ها از بسته بندی مواد غذایی گرفته تا اسباب بازی ها و وسایل پزشکی پیدا کرده اند.

بر اساس این گزارش، یک چهارم این مواد شیمیایی موجود در پلاستیک به طور بالقوه برای سلامت انسان و محیط زیست خطرناک هستند. این گزارش توسط شورای تحقیقات نروژ در راستای تلاش های دولت ها برای ایجاد اولین معاهده جهانی برای نظارت بر آلودگی پلاستیک تهیه شده است. سالانه حدود 400 میلیون تن ، پلاستیکی تولید می شود.

نویسندگان گزارش فوق می گویند برای حل مشکل آلودگی پلاستیک باید به چرخه کامل پلاستیک در طبیعت نگاه کرد و موضوع مواد شیمیایی را در نظر گرفت. این چرخه به این دلیل رخ می دهد که مواد شیمیایی موجود در پلاستیک می توانند وارد آب و غذا شوند.

اکنون محققان می توانند صدها یا هزاران ماده شیمیایی پلاستیکی را در بدن انسان پیدا کنند. می دانیم که برخی از این مواد با عواقب جدی برای سلامتی همراه هستند. این عواقب شامل مشکلات بارداری و بیماری های قلبی عروقی است.

عدد 16000 مربوط به انواع پلاستیک است. در اقلام پلاستیکی روزمره، معمولاً صدها یا هزاران ماده مختلف وجود دارد. به نظر می رسد این رقم همچنان نگران کننده است.

حل مشکل آلودگی پلاستیک

این گزارش می تواند یک چارچوب ریسک جدید ایجاد کند. چارچوب فعلی ارتباط واقعی بین انسان و محیط زیست با پلاستیک را نادیده می گیرد و چشم اندازی ناقص برای عموم و سیاست گذاران ایجاد می کند.

صنعت پلاستیک اعلام کرده است که هر معاهده جهانی باید بازیافت و استفاده مجدد از پلاستیک را تشویق کند. اما نویسندگان مقاله می گویند که تنها با کنترل ، های پلاستیکی می توان از انسان و محیط زیست محافظت کرد. دانشمندان قبلاً هشدار داده بودند که بازیافت و استفاده مجدد راه حل های ثانویه برای آلودگی پلاستیک هستند.

دانشمندان می گویند شفافیت بیشتری در مورد انواع مواد شیمیایی (از جمله افزودنی ها، ناخالصی ها و نرم کننده ها) مورد استفاده در تولید و بازیافت پلاستیک مورد نیاز است.

نویسندگان گزارش فوق می گویند که یک چهارم مواد شیمیایی شناسایی شده فاقد اطلاعات اولیه شیمیایی در مورد ماهیت خود هستند.

علت اصلی این مشکل پیچیدگی شیمیایی پلاستیک ها است. در بیشتر موارد، تولیدکنندگان مواد خام خود را از زنجیره های تامین بسیار پیچیده تهیه می کنند و حتی نمی دانند حاوی چه مواد شیمیایی هستند.

تنها 6 درصد از مواد شیمیایی جهان کنترل می شود. کارشناسان می گویند بدون فشار قانونی، هیچ انگیزه ای برای کشف مواد موجود در پلاستیک وجود نخواهد داشت.

یک معاهده جهانی پلاستیک می تواند نقطه شروعی برای حل این مشکل باشد. مذاکرات در مورد این معاهده قرار است ماه آینده در اتاوا کانادا برگزار شود. در این مذاکرات قرار است توافق اولیه ای که در کره جنوبی تدوین شده در ماه دسامبر نهایی شود.

دانشمندان تصاویری از یک نوع دوزیست ، مانند را به ثبت رسانده اند که به بچه های خود غذا می دهد. این حیوان یک مار برهنه (caecilian) است که در زیر زمین زندگی می کند. محققان بر این باورند که توانایی تولید شیر در این گونه مستقل از پستانداران شناخته شده برای تولید شیر برای فرزندانشان تکامل یافته است.

نودیشاخه‌ها با قورباغه‌ها و سمندرها نسب دارند، اما صدها میلیون سال است که در زیر زمین زندگی می‌کنند. در این مدت دست و پای خود را از دست دادند و همچنین بینایی خود را تا حد زیادی از دست دادند. شاخه های برهنه مدرن شبیه یک ، خاکی بزرگ و درخشان با سر هستند.

برزیل خانه بسیاری از شاخه های برهنه است. گروهی از دانشمندان برزیلی در حال مطالعه یکی از گونه های خود هستند Siphonops annularis آنها چیزی غیرعادی کشف کردند.

این نوع برانچ به جوان خود اجازه می دهد تا پوست آن را بخورد. نوزادان مجازند هفته ای یکبار از پوست مادرشان تغذیه کنند. آنها مواد مغذی زیادی را از پوست مادر خود دریافت می کنند.

اما دانشمندان متوجه شدند که این راب‌ها انرژی زیادی دارند که نمی‌توان آن را تنها با یک وعده غذایی در هفته به دست آورد. آنها دوربینی را در لانه خود قرار دادند تا علت انرژی بالای نوزادان را کشف کنند. آنها به زودی متوجه شدند که نوزادان در اطراف یک مکان خاص از بدن مادر جمع شده اند.

بچه ها علاقه زیادی به رفتن به سمت دم مادرشان داشتند و در آنجا دانشمندان متوجه شدند که ماده ای شبیه شیر از دم مادر ترشح می شود. محققان کشف غیرعادی خود را در مجله Science منتشر کردند.

چرا یک دوزیست به بچه های خود شیر می دهد؟

دانشمندان بر این باورند که این نوع شاخه برهنه با همان مشکلی مواجه است که انسان و سایر پستانداران با نوزادان خود با آن روبرو هستند. درست مانند نوزاد انسان، مار زنگی خیلی قبل از اینکه بتواند از خود دفاع کند به دنیا می آید. این نوزادان آسیب پذیر هستند و برای اینکه مادر دوزیست بتواند آنها را نزدیک نگه دارد، او تکامل یافته و ماده ای شبیه شیر تولید می کند.

این فرآیند «تکامل همگرا» نامیده می شود. تکامل همگرا فرآیندی است که در آن گونه های مختلف صفات مشابهی را کسب می کنند.

البته شیر این دوزیستان مانند شیر پستانداران نیست و استانداردهای شیری که می نوشیم را ندارد. اما این ماده حاوی چربی و قند است. به همین دلیل دانشمندان آن را نوعی شیر می دانند.

این کشف نشان می دهد که حیوانات بسیار متفاوت می توانند ویژگی های بسیار مشابهی داشته باشند. طبیعت همیشه نشان داده است که می تواند راه حل را در جهان های مختلف خود تا حد زیادی از طریق خلاقیت الهام گرفته تکرار کند.

کاوشگر آمریکایی اودیسه اولین فضاپیمای آمریکایی بود که در نیم قرن گذشته بر سطح ماه فرود آمد. اگرچه فرود روی ماه موفقیت آمیز بود، اما ناهموار بود. حالا یک هفته بعد، پنجشنبه که شب ماه فرا رسید، ادیسه انرژی خود را از دست داد و به خواب فرو رفت.

شرکت آمریکایی Intuitive Machines 118 میلیون دلار از ناسا برای ساخت و ارسال این ماموریت دریافت کرد. طبق اعلام این شرکت در حساب کاربری X (توئیتر سابق)، تیم کنترل Odysseus در آخرین ساعات کار خود “پیام خداحافظی” را از فرودگر ماه دریافت کرد.

این پیام تصویری از خورشید در آسمان ماه است که هفته گذشته توسط اودیسه گرفته شده است. Intuitive Machines پاسخ داد: “شب بخیر، آئودی. امیدواریم دوباره از شما بشنویم.” آئودی نام صادقی است که مهندسان این شرکت برای فضاپیمای خود انتخاب کرده اند.

Intuitive اعلام می‌کند که اودیسه را برنامه‌ریزی کرده است که اگر انرژی کافی برای بیدار شدن در سه هفته پس از طلوع دوباره خورشید به دست آورد، «با خانه تماس بگیرد». یعنی به مرکز کنترل آن در هیوستون، تگزاس.

در ابتدا قرار بود که انرژی اودیسه در چهارشنبه شب که خورشید به افق رسید تمام شود. اما این اتفاق نیفتاد و Intuitive روز پنجشنبه گفت که فضاپیما هنوز انرژی کافی برای ارسال مجموعه دیگری از داده ها را دارد. پس از این ارتباط، ارتباط با اودیسه قطع می شود.

همچنین جالب است بدانید که در طول این ماموریت، سهام Intuitive ابتدا سه برابر شد و سپس دوباره سقوط کرد. ارزش سهام شرکت هوافضا اکنون 20 درصد بیشتر از لحظه قبل از پرتاب ماه است و ارزش Intuitive Machines را به 600 میلیون دلار می رساند.

فرود نامتعادل

فرودگر قمری کلاس Nova-C Odysseus یک استوانه شش ضلعی با ارتفاع چهار متر است. این دستگاه پس از یک هفته سفر، روز پنجشنبه به مدار ماه رسید و پس از یک مانور طاقت فرسا که 11 ساعت به طول انجامید، روی سطح ماه فرود آمد. اما فرود فضاپیما نامتعادل بود، زیرا یکی از پایه های آن روی سطح ماه گیر کرد. مکان کج‌شده آن، عملیات‌های بعدی را محدود کرد، داده‌ها را متوقف کرد و به زمین منتقل کرد.

Intuitive Machines بعداً گفت که خطای انسانی دلیل مشکلات مسیریابی است. خدمه پرواز یکی از کلیدهای ایمنی فضاپیما را قبل از پرتاب به صورت دستی فعال نکردند. این شکست باعث شد که نشانگرهای لیزری اودیسه فعال نشوند و در هنگام فرود، مهندسان مجبور شدند با عجله روش جایگزینی را ابداع کنند.

این امر به مدت نود دقیقه از سقوط فضاپیما جلوگیری کرد، اما نتوانست تعادل خود را حفظ کند. در نتیجه اودیسه روی سطحی ناهموار نشست و با زاویه 30 درجه روی سطح می خوابید.

در عکسی که روز چهارشنبه توسط Intuitive Machines منتشر شد، مشخص بود که یکی از پاهای او در لحظه لمس سطح ماه شکسته است. اما مهندسان این شرکت پس از نیم قرن توانستند یک فضاپیمای آمریکایی را با فرود نرم روی سطح ماه قرار دهند. یکی دیگر از دستاوردهای آنها استفاده موفقیت آمیز از اولین موتور محرکه با سوخت ترکیبی متان مایع و اکسیژن مایع بود.